Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Afscheid in stijl
Poolse tekenaar Grzegorz Rosinski laat zijn held Thorgal na 41 jaar los en kiest eigenhandig opvolger
Het is het einde van een tijdperk. 41 jaar lang heeft de Poolse tekenaar Grzegorz Rosinski (77) albums gemaakt van zijn held Thorgal. Een zelden gezien succes, met meer dan 15 miljoen verkochte exemplaren. Met album 36, houdt Rosinski het nu voor bekeken. Maar niet zonder zijn held een veilige thuiskomst te bieden. En niet zonder eigenhandig te zorgen voor opvolging. Want Thorgal, die worstelt gewoon voort.
Aniël
Aniël,
is een album waar lang naar uitgekeken is. Met spanning en met hoge verwachtingen. Want zes albums nadat hoofdreeks Thorgal werd opgesplitst in drie afzonderlijke verhaallijnen zouden al die avonturen weer samensmelten. Thorgal zou eindelijk weer thuiskomen, bij vrouw Aaricia en dochter Wolvin. Hij zou zijn jongste zoon Aniël – vrucht van een buitenechtelijke relatie met krijgster Kriss van Valnor – terughalen uit verre oorden. En ook zijn oudste zoon Jolan – die op eigen houtje op avontuur is getrokken – moest eindelijk weer eens terug geraken naar het Vikingdorp waar alles begon.
Maar nog belangrijker: wordt ook het eindpunt voor Grzegorz Rosinski. De Poolse tekenaar is ondertussen 77 jaar oud, is zwaar ziek geweest en kondigde aan met Thorgal te willen stoppen in schoonheid. Hij zal
Aniël in de toekomst nog wel de covers voor zijn rekening blijven nemen, zoals hij ook doet met de nevenreeksen. Maar de albums zelf geeft hij in handen van opvolger Fred Vignaux, die nu al nevenreeks Kriss van Valnor tekent. Hij volgt daarmee het voorbeeld van Asterix-tekenaar Uderzo en wordt een van de zeldzame striptekenaars die bij leven hun eigen opvolger kunnen kiezen. En kan op die manier zelf in de gaten houden of de Thorgal-nieuwe-stijl wel helemaal naar zijn zin is. Iets wat hij absoluut wil doen.
Klassieke Thorgal
Maar eerst dus nog dit langverwachte afscheidsalbum. 41 jaar nadat Thorgal het leven zag. Meer dan 30 jaar nadat de reeks via albums als De Boogschutters is uitgegroeid tot een veelbekroonde hitreeks. Het is een album geworden met – nog maar eens – een nieuwe scenarist. Sinds het afscheid van de oorspronkelijke scenarist Jean Van Hamme is het bij Thorgal immers een komen en gaan van scenarioschrijvers. Deze keer is het aan Yann – pseudoniem van Fransman Yannick Le Pennetier – die ook de verhalen voor nevenreeks Wolvin schreef.
Hij maakt van deze weer een klassieke Thorgal. Een avonturenverhaal met een flinke scheut exotisme. Maar netjes ingepast in de achterliggende familiesaga, over een Vikingfamilie die door het lot steeds opnieuw uiteen wordt getrokken en wanhopig weer verenigd hoopt te geraken. Yann geeft een opvallende knipoog naar het verleden, want Thorgal keert terug naar het koninkrijk Zhar, een tropisch eiland waar hij zowat twintig jaar geleden ook al eens strandde. Een folietje zonder duidelijke reden. Tenzij het de bedoeling was de lezer duidelijk te maken dat het verleden ook de toekomst zal zijn, en dat Thorgal af moet van zijn al te complexe
Aniël
verhaallijnen. Blijkbaar was het ook een uitdrukkelijke wens van
Rosinski, zo zegt hij zelf in Hij wilde graag de dwergen van Zhar nog eens opvoeren. Vooral de kleine, verliefde Zim. En het moet gezegd: ze steelt
de harten.
Le Soir.
Virtuoos schilderwerk
Maar Yann zorgt ook voor emotionele diepgang, vooral in de relatie tussen Thorgal en zijn zoon Aniël. Een verstoorde relatie, met een vader die
al te lang niet in staat is geweest om zijn zoon liefde te geven en met een zoon die dat niet kan vergeven. Het klinkt onheilspellend bij hun afscheid: “Ik wil je nooit meer zien, Thorgal. Misschien zie ik eruit als een kind, maar mijn woede zal die van een man zijn.” De verhaallijnen voor de nabije toekomst zijn daarmee gezaaid.
Meer nog dan het scenario valt het tekenwerk van Rosinski op. Zowat tien jaar geleden besliste hij om de albums van Thorgal te schilderen. Een radicale stijlverandering, met soms onnavolgbaar virtuoos resultaat. In laat hij zich nog een keer helemaal gaan. Oorlogstaferelen, weelderig groene landschappen, amazones op struisvogelachtige rijdieren. Soms meer kunst dan strip. Rosinksi veroorlooft zich zelfs bewuste stijlbreuken of verrassende grofheid.
Is nu een groots afscheid? Een moeilijke vraag. is zeker niet het beste album uit de lange reeks. Die eretitel blijft toch weggelegd voor oudere albums als
of Maar het is wel een afscheid in stijl. Waarbij Yann de losse eindjes slim aan elkaar knoopt en de reeks zo klaarmaakt voor één nieuwe start. Maar ook een waarbij Rosinski heel erg duidelijk maakt dat niemand Thorgal ooit zal kunnen tekenen zoals hij.
Aniël
Boogschutters
Aniël
Alinoë.
Aniël
De