Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Het is mooi geweest, tijd voor iets anders”
Eind deze maand sluit Bar Venetië op de Turnhoutsebaan de deuren. Daarmee komt een einde aan een flink stuk feestgeschiedenis van Borgerhout. “Sinds het begin van de 20ste eeuw hebben mensen hier gedanst en gefeest, maar voor mij is het nu tijd voor iets anders”, zegt Angela Ferestean, de legendarische zaakvoerster van Bar Venetië, die gisteren met veel pijn en palinka (een pittig drankje uit Hongarije en Roemenië) afscheid nam van huisfanfare ’t Akkoord.
Een voorlopig afscheid, want Angela Ferestean (50) laat ‘haar’ fanfare, die sinds haar oprichting bijna negen jaar geleden elke dinsdagavond in Bar Venetië repeteert, niet zomaar los. “Natuurlijk niet, die jongens en meisjes zijn mijn vrienden, mijn kinderen eigenlijk”, zegt Angela, geboren en getogen in Roemenië en in 1998 na een lange trip door Europa in Antwerpen beland. “Ik ben blij dat ze met al hun toeters en bellen terecht kunnen in De Nieuwe Roma 2 op het Moorkensplein, uitgebaat door een vriendin van mij. Ik heb afgesproken dat ik er elke dinsdag voor mijn fanfare pintjes kom tappen.”
Afluisterapparatuur
Het nieuws van de sluiting van Bar Venetië zal in Borgerhout inslaan als een bom. Het café met feestzaal achterin bestaat al meer dan een eeuw. Daarvan getuigen de vergulde kransen uit 1906 van de turnkring van Borgerhout, die Angela in de kelder heeft teruggevonden. Of de fotokaders uit de jaren dertig met portretten van de leden van boogschietclub De Liggende Wip, Hou Moed. Of de oude telefooncentrale, waarvan Angela meent dat het afluisterapparatuur is van de Russen tijdens de Tweede Wereldoorlog. In ieder geval, veel Borgerhoutenaren hebben ooit een in café De Leeuw, zoals Bar Venetië tot in de jaren tachtig heette. Sommigen tref je er vandaag nog
danske geplaceerd aan de toog.
Toch is het vooral sinds Angela het café in 2005 overnam dat Bar Venetië in het Antwerpse nachtleven een stevige reputatie heeft opgebouwd. Bij jong en oud, en in alle mogelijke gemeenschappen. Of het nu feestjes waren met Senegalese, Nigeriaanse, Costa Ricaanse of Tibetaanse inslag, een studentenfuif of een verjaardagsfeest van een naburig café of een toevallige buurman, een afterparty van een concert in De Roma, een party met Tom Barman als dj, of eentje van Radio Modern, London Calling of van Luc Tuymans en Xeno X Gallery – gastvrouw Angela stond altijd paraat, schijnbaar onvermoeibaar en nooit te druk om een probleem op te lossen.
Gekke drukte
Het ging er vroeger totaal anders aan toe, vertelt Angela. “Voor ik het café in 2005 overnam, werkte ik hier als poetsvrouw. Niet Bar Venetië, maar Venetska was het toen, een Pools café, met elke dag ambras en politie aan de deur. Ik wou er een fatsoenlijke zaak van maken, daarom ben ik dj’s beginnen uit te nodigen en heb ik optredens georganiseerd. Vooral die van Katastroof en de Ambrassband trokken veel volk. En zo is het tij gekeerd. Zeker sinds fanfare ’t Akkoord hier is beginnen te repeteren. Hen ga ik het meest van al missen. Liefst tachtig muzikanten, ik ken ze allemaal persoonlijk. Het zijn mijn vrienden geworden.”
En dat geldt ook omgekeerd, zegt Mario Conjaerts van ’t Akkoord: “De afgelopen jaren zijn een ongelooflijke, wonderbaarlijke reis geweest. We zijn Angela enorm dankbaar en willen haar daarom niet kwijt. We maken haar ere-voorzitster of vlaggendraagster van onze fanfare.”
Angela: “Merci, of ik sluit me aan bij de Majoretski’s, hier ook kind aan huis. Tja, in Bar Venetië is altijd iedereen welkom geweest. Op één voorwaarde: ze moesten zich gedragen. Mijn klanten zijn allemaal een beetje zot, zoals ikzelf. Maar ik zie ze zó graag, daarom doet het nu pijn, en toch kan ik niet anders dan stoppen, Bar Venetië vreet aan mijn gezondheid. Mensen feesten niet van negen tot vijf, hè. En dan al die problemen met de buren, over het lawaai, de fietsen op de stoep, de politiecontroles, de boetes – het is te veel geworden. Ik heb nog aanpassingswerken aan de zaal laten uitvoeren, maar toch kan ik niet meer dan 99 mensen in de zaal toelaten. Ook financieel is het op deze manier niet meer te houden. Maar ik zal het missen. Ook voor Denisa, mijn dochter, is het heel zwaar. Zij is hier opgegroeid, Bar Venetië is haar thuis. En toch ben ik ervan overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen. Het is goed geweest.”
Wat er precies met het pand zal gebeuren, is op dit moment nog niet duidelijk.