Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De tijd van palaveren is voorbij. Tijd voor actie nu”
Grootste klimaatbetoging ooit in onsland
Nooit eerder kwamen zoveel Belgen op straat voor het klimaat. Tussen 65.000 en 75.000 burgers stapten en fietsten gisteren door de straten van Brussel om aan nationale en internationale overheden duidelijk te maken dat het 5 voor 12 is voor het klimaat.
2,5 uur deden we over de 4 kilometer tussen het Brusselse Noordstation en de triomfboog van het Jubelpark. Het was verre van een toptijd in de atletische zin van het woord; onze gouden medaillewinnaar Koen Naert loopt in die tijd een marathon en dan nog een paar kilometers extra. Het was dus slenteren, het was stilstaan vaak. En als je er middenin staat, besef je niet in welke massa je verzeild bent. Tot je in die schijnbaar eindeloze canyon van de Wetstraat voor de ingang van het vermaledijde metrostation Maalbeek vanuit de verte een geluid hoort aanrollen. Eerst weet je niet wat het is, maar naarmate de golf dichter komt en steeds luider wordt, hoor je dat de mensen aan het juichen zijn. Het is geen razend geroep, geen hatelijk gebrul, het is een schreeuw van verrukking. En binnen de kortste keren staat iederéén rond je te juichen. Alsof Kevin De Bruyne net de WK-droom van Brazilië aan diggelen heeft getrapt.
Te heet voor het klimaat
Van grimmige, destructieve demonstraties als die van de gele hesjes kon deze klimaatbetoging niet verder verwijderd zijn. Naast het juichen en het occasioneel scanderen van slogans – “We zijn te heet voor het klimaat”, zong een schare jonge kerels in ontbloot bovenlijf – was de sfeer sereen. Buiten de autochauffeurs die zich door de betoging tot een urenlange stilstand genoodzaakt zagen, stond niemand zich op te winden. Ook de vele regenbuien, de ene al harder dan de andere, konden de sfeer niet verpesten. Regenkap op, paraplu open en dapper verder stappen. Mensen van alle leeftijden liepen mee, vaak gezinnen met jonge kinderen. Veel jeugdbewegingen ook. Franstaligen en Nederlandstaligen, voor een keertje broederlijk verenigd in hetzelfde globale streven.
Johan Goossens was met zijn raketfiets naar Brussel gekomen. “Ik heb mij in Duffel aangesloten bij de karavaan van Critical Mass die van Antwerpen naar Brussel fietste”, vertelt hij. “Heel comfortabel op het gemakje. Deze bak is precies gemaakt om te betogen. Hoe traag je ook fietst, hij kan nooit omvallen.” ‘Kijk mama, zonder naft’ heeft hij op zijn gele banaanmobiel geschilderd. “Zo simpel is het. Ik gebruik deze raketfiets elke dag om naar mijn werk in Mechelen te rijden. Een deugdelijk klimaatbeleid is geen rocket science, hè”, knipoogt hij.
Op de Kruidtuinlaan lopen Betrokken Baviaan en Openhartige Gibbon zij aan zij in hun scoutsuniform. Eva Hendrickx en Stien Van Kerkhoven komen allebei uit Turnhout, ze zitten in verschillende scoutsgroepen (SintFranciscus en Sint-Michiel) maar zijn hier met hun vrienden van de jongerenwerking Tabee. “De tijd tikt”, zegt Eva. “Politici praten wel veel over de klimaatopwarming, maar wij zien weinig concrete inspanningen.” Zelf zijn de jonge Kempense vrouwen helemaal mee met de tijd. “We eten zo weinig mogelijk vlees”, zegt Stien. “We eten groenten uit eigen streek, weigeren plastic zakjes, nemen nooit het vliegtuig voor korte reisjes en doen al ons transport met de fiets en het openbaar vervoer.”
Belangrijk signaal
Aan het einde van de tocht staan vijf Boechoutenaars ondanks de regen nog even na te genieten. “Wij vonden het zeer indrukwekkend”, zegt Maarten Ledeganck, die zijn dochters Arianne en Helena heeft meegebracht naast zijn vrienden Annemie en Paul. “We hadden op voorhand gehoord dat er 20.000 mensen zouden komen. Maar in Antwerpen geraakten we al niet op de eerste trein die we wilden nemen. Dat hier uiteindelijk 70.000 betogers waren, is toch een zeer belangrijk signaal aan onze politici. Wij hebben meer dan drie uur over de tocht van het Noordstation tot hier gedaan. Het was ongelooflijk ook hoe sereen iedereen bleef. Daar zijn we zeer blij om.” Helena en Arianne, allebei met beschilderde gezichten, hebben om ter hardst mee gejuicht. “En nu heb ik toch een beetje spijt dat ik geen spandoek heb gemaakt”, zegt de jongste. “’Doe meer voor onze natuur!’ zou ik erop gezet hebben.”