Er is wel degelijk een draagvlak

De grootste klimaatmars ooit in België trok zondag door de straten van Brussel en telde 65.000 deelnemers. Met die opkomst mag je Claim The Climate een groot succes noemen. De Belgische bevolking heeft zijn politieke leiders de les gelezen: doe wat tegen die opwarming van de aarde en schiet vooral een beetje op, anders is het te laat. Uit een enquête van de overheid zelf bleek eerder dit jaar dat 80% van de Belgen zich zorgen maakt over ons milieu en dat steeds meer mensen bereid zijn om hun gewoontes aan te passen als dat het milieu ten goede komt. Ook het aantal Belgen dat bereid is extra geld uit te geven voor een schoner milieu neemt toe. Maar ze rekenen wel op de overheid om de juiste maatregelen te nemen. Vier op de tien Belgen vinden dat die overheid niet voldoende onderneemt. Politici kunnen zich dus niet langer verschuilen achter ‘het ontbreken van een draagvlak’. Dat blijkt er te zijn. Dat heeft de betoging van gisteren nog maar eens bewezen. Dat België met zijn vier milieuministers achterop loopt in Europa is niet langer aanvaardbaar. De regeringen mogen best wat drastischere maatregelen nemen dan ze tot nu toe hebben gedaan. De bevolking is er klaar voor. Althans een deel van de bevolking. Het protest van de gele hesjes heeft duidelijk gemaakt dat er niet in alle geledingen van de samenleving een draagvlak bestaat voor de strijd tegen de klimaatopwarming. Het met accijnzen hoog houden van de dieselprijs is voor veel mensen met minder geld onaanvaardbaar. De grote uitdaging van de milieubeweging bestaat er nu in om ook de sociaal zwakkeren mee te krijgen in het klimaatverhaal.

Maar de grootste uitdaging is er toch voor de politieke leiders van dit land. Een groot deel van de bevolking verwacht op het vlak van milieubescherming zo veel meer van hen. Een duurzaam energiebeleid, beter uitgebouwd openbaar vervoer, een ander landbouwbeleid, om maar enkele dingen te noemen. Het gaat allemaal zo ontzettend traag en niemand begrijpt waarom. Zoals de mensen die hard werken en nauwelijks iets overhouden om ook wat van het leven te genieten ook niet begrijpen hoe dat komt. Er komen vanuit de basis twee duidelijke signalen waar de politieke klasse niets mee doet. Die heeft het nu namelijk te druk met het spelen van een strategisch spel: welk voordeel heeft welke partij bij de val van de regering? Dat was nu echt eens de minste zorg van alle mensen die zondag door Brussel marcheerden.