Nog flink wat bochten te nemen

De regering is (nog) niet gevallen. Er wordt verder gepraat over een interpretatieve tekst bij het VN-migratiepact, geïnspireerd door de tekst die Nederland en Denemarken hebben opgesteld. De premier praat nog met de partijvoorzitters, de fractieleiders en de leiders van de deelregeringen. Er is ook nog altijd de mogelijkheid om de beslissing over de ondertekening van het pact uit te stellen tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in januari. Tegen die tijd kan de regering, naar aloude Belgische gewoonte, een of ander compromis uitdokteren waarvan alle partijen zeggen dat het eervol is. Dat is althans wat Charles Michel hoopt. Al kan die hoop ijdel zijn. Er zijn nog veel hindernissen te nemen. Zei Jan Jambon vorige week niet dat een interpretatieve tekst niet volstaat om uit deze crisis te geraken? En gaat Charles Michel nu naar Marrakesh of niet? Gisterenmorgen zei De Wever nog dat N-VA geen deel wil uitmaken van een regering die dat doet. Er moeten nog wel wat bochten worden genomen om een compromis te bereiken.

Positief is wel dat na al het spierballengerol van de voorbije weken de regeringspartijen eindelijk een constructieve dialoog voeren met elkaar. Er wordt nu tenminste gezocht naar een oplossing om uit de impasse te geraken. Dat is nieuw. Zouden de politici stilaan inzien dat de bevolking niet gediend is met een val van de regering en zeker niet met een extra stembusgang?

Het VN-pact bevat aanbevelingen die haaks staan op het programma van N-VA. Met de hete adem van Vlaams Belang in de nek kan de partij dat pact niet tekenen. Daar hebben de andere partijen begrip voor, ook omdat ze weten dat een groot deel van hun kiespubliek gevoelig is voor de migratieproblematiek. Maar de regering laten vallen over een niet-bindend pact is nog wat anders, zelfs voor N-VA. Zeker omdat de partij twee jaar lang de gesprekken over dat pact heeft gevolgd zonder er graten in te zien en pas in actie schoot toen een ander land aan de alarmbel trok. Met zoiets valt niet veel eer te halen. Met een compromis waarin de partij te veel toegevingen moet doen ook niet. Eén ding is duidelijk: zelfs als de regering het redt, komt ze de volgende maanden aan regeren niet meer toe. Beslissingen over nijpende kwesties als de zware beroepen en de energievoorziening zal ze niet meer nemen. Nochtans is dat wat de bevolking van een regering verwacht.