Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik had schrik voor de zwaarte, maar hier wordt het leven gevierd”
Om geld in te zamelen voor de vzw Coda, gaat Linde Merckpoel niet alleen (letterlijk) zwijgen tijdens De Warmste Week. De StuBru-stem draait deze week ook als vrijwilliger mee in het centrum voor palliatieve zorg in Wuustwezel. Zo reed ze gisteren met Anna (91) in een golfkar door het park. “Ik had schrik voor de zwaarte, maar dat was onterecht.”
34 jaar is Linde Merckpoel. Toch vindt ze het belangrijk om het thema van waardig sterven bespreekbaar te maken. “Mijn oma is vijf jaar geleden thuis gestorven. Ze koos er bewust voor om niet in een ziekenhuissetting te sterven. Mijn ouders
zijn speciaal teruggekomen. Mijn moeder is met zeven kinderen thuis. Ik heb gezien hoe ze zich in bochten hebben gewrongen om ervoor te zorgen dat mijn grootmoeder het levenseinde kreeg dat ze wenste.”
“We hebben allemaal de tijd en ruimte gekregen om afscheid te nemen. Het was een intensieve periode, maar we hebben er zo veel voor teruggekregen. Mijn grootvader is in het rusthuis overleden. Dat was anders. Hij was dood voor ik het goed en wel besefte.”
Linde heeft één broer. dat wij dat met ons tweetjes allemaal
red.)
(die
in
Frankrijk
wonen,
“No way gebolwerkt krijgen, hoe graag ik mijn eigen ouders ook zo’n afscheid als dat van mijn grootmoeder zou toewensen.”
“Omdat ik dit jaar zélf acties wil doen in plaats van te presenteren, kwam ik in de lijst van goede doelen Coda tegen. De vzw heeft verschillende takken. Coda Hospice, met acht kamers voor mensen die in hun laatste levensfase zitten, is het bekendste. Maar hier in Wuustwezel is ook een dagcentrum van Coda, en ze doen ook thuiszorg en rouwzorg. Honderd vrijwilligers helpen hier mee. Toen ik hoorde wat Coda allemaal doet, wist ik meteen dat dit mijn goed doel zou worden. Ik hoop dat zo veel mogelijk mensen plaatjes gaan aanvragen of geld gaan doneren voor Coda.”
Eigenlijk had Linde maandag al willen komen. “Maar ik had schrik voor de zwaarte die hier zou hangen. Joris Hessels, die hier geweest is voor stelde me gerust. Hij omschreef Coda als een wonderlijke plek. ‘Nergens anders wordt het leven zo gevierd’, zei hij. En dat klopt. Als iemand goesting heeft in mosseltjes, dan máken de vrijwilligers of de kok mosseltjes. Als er engelen bestaan, zitten ze hier, las ik over Coda. Dat klopt.”
Vrijwilliger Frans Mathijssen (76) legt Linde uit hoe ze de Coda Mobil moet besturen, een golfkar om in het parkdomein rond te snorren. In het dagcentrum heeft Anna Ouderits (91) wel zin om even wat winterzon te kloppen. Linde helpt Anna in haar dikke jas en knoopt haar eigen sjaal rond Anna’s hals. En hop, weg zijn ze!
Anna woont in een serviceflat van ZNA Joostens in Zoersel. Ze heeft kanker. Drie weken geleden was ze heel slecht, maar nu gaat het weer beter. Sinds een zestal
Radio Gaga, weken komt ze op dinsdag naar het dagcentrum van Coda.
“Een aantal jaar geleden is mijn schoonbroer Jos in Coda Hospice overleden. ‘Anna, als ge schoon wilt sterven, moet ge naar hier komen’, zei Jos. Ik heb zijn woorden altijd goed onthouden. Ik weet niet hoelang het nog gaat duren, maar ik kom nu naar het dagcentrum om gerust te zijn. Het geeft mij gemoedsrust dat ik weet dat ik hier later waardig mag sterven. Mijn eigen zoon is enkele jaren geleden aan kanker overleden. Ik heb hem zien aftakelen. Hij is thuis overleden. Ik wil het hier doen”, zegt Anna, die vier kinderen, tien kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen heeft.
Linde komt ook vandaag, woensdag, en morgen nog helpen in Coda. Haar indrukken na haar eerste dag vrijwilligerswerk? “Ik ben overrompeld door het huiskamergevoel. De zon schijnt door de ramen, het ruikt hier lekker, iedereen is vriendelijk. Het trof mij tijdens mijn gesprek met Anna dat ze het zo kon benoemen. ‘Ik ben naar hier gekomen om te sterven’, zei ze. Het is een rare gedachte dat de mensen in de hospice er waarschijnlijk niet meer zullen zijn als De Warmste Week loopt.”