Gazet van Antwerpen Stad en Rand
BOEKEN | CD’s | DVD’s | GAMES
POP What is Love POP 50th Anniversary Edition
CLEAN BANDIT ★★èèè
Toen David Guetta hitalbums begon te maken die bulkten van de featurings, waren die soms nog verrassend goed. Vandaag is de bestaansreden van dat soort albums anders, weet ook Clean Bandit. De voorgeschiedenis van dit Britse trio (Grace Chatto en de broers Jack en Luke Patterson) klonk nog uniek. Ze verweefden hun klassieke muziekscholing met catchy pop of dancebeats en kregen al snel de steun van de integrale Britse muziekindustrie. Vandaag lijkt Clean Bandit een koffieshop waar de halve Britse popwereld passeert voor ze aan hun ‘daytime job’ beginnen. Symphony met Zara Larsson was al een hit, Rockabye met Sean Paul en Anne-Marie eveneens. En Demi Lovato zit stevig aan de autotune in What is Love. Het mag wel duidelijk zijn dat van de klassieke achtergrond van de kernleden nog weinig overblijft sinds ze dubstep, reggaeton, house en elektro in de blender gooiden. Belden ook even aan: Rita Ora, Ellie Goulding, Craig David, Big Boi, Stefflon Don, Charli XCX en een hoop min-om-meer-talenten van wie Clean Bandit later kan zeggen: u hoorde ze het eerst bij ons. Clean Bandit is een als groep vermomde marketingfabriek die productjes op maat levert. Soms levert dat aangename popsongs op, volgende zomer komt daar een wellicht overvolle tent op Rock Werchter bij.
Het Zesde Metaal blijft met Ploegsteert de eerste plaats innemen in de Belpop 100, maar de groep rond Wannes Cappelle is veel meer dan dat ene liedje. Een dubbele ‘best of’ lijkt eerst wat ambitieus voor een groep met vier albums op de teller, maar blijkt een aangename verrassing. Zo wordt Ploegsteert op het eerste schijfje – een opeenvolging van singles – goed omringd met evenwaardige liedjes als Ier Bie Oes, Dag zonder schoenen, Gie, den otto en ik, Nie Voe Kinders, Calais, Est Miskien, Ip min knieën en Naar de wuppe. De actieve ontdekker vindt vooral voldoening in de tweede cd, waarop minder makkelijk vindbare tracks bij elkaar worden gebracht. Live-opnames van Paradis, Niets doen is geen optie, Benauwd, Arrie, Dien blik en andere laten horen hoe breed het spectrum van Het Zesde Metaal is. Duetten zijn er met Koen Wauters (het ‘meertalige’ Daar gaat ze) en Brihang (Naar de wuppe), naast een samenwerking met Ypriana (In Vlaamse Velden), het onmisbare Boze Wolven (een ‘mash up’ van Gorki en The Pixies) en de Eels-vertaling Dien blik. Onbegrijpelijk dat Cappelle nog maar enkele jaren geleden liet uitschijnen dat hij wat uitgeschreven was. We geloofden er toen niks van, en na Het Beste Metaal nog minder. NEIL DIAMOND ★★★★è
De Joodse Elvis: zo omschreef Paul Simon zijn tijdgenoot Neil Diamond toen hij de singersongwriter introduceerde in de Rock and Roll Hall of Fame. Grappend voegde hij eraan toe dat Elvis Presley in veel synagogen werd beschouwd als een ‘fake’ Neil Diamond. In het jaar dat Diamond zijn vijftigste verjaardag als artiest viert, is dat een van de anekdotes in het mooi vormgegeven boek bij de zesdelige box Neil Diamond 50th Anniversary Collection.
Alleen: zo simpel was het niet. In een interview in dat boek geeft de zanger toe dat hij lang zijn weg zocht tussen de andere grote talenten van zijn tijd. Hij was geen volbloed rock-‘n-roller, begreep weinig van Bob Dylan en ook The Beatles waren “a whole new ballpark”. Maar bij The Everley Brothers had Diamond een steek van herkenning gevoeld, wat hem zelfvertrouwen gaf om een reeks hits te schrijven die tot vandaag uit gewapend beton opgetrokken lijken.
Dit muziekboek bevat ze allemaal en meer. Met 115 tracks stelt Diamond zich kwetsbaar op. Zo’n hoog aantal klinkt pocherig, maar wij horen weinig mindere tracks, zelfs naast kleppers als Girl, you’ll be a Woman Soon, I’m a Believer, Sweet Caroline, Cracklin’ Rosie, I am… I said, Beautiful Noise of Love on the Rocks. ‘Theatrale rock’, noemt Diamond zijn muziek zelf, een omschrijving die alle kleine uitstapjes in zijn muzikale output kan omvatten. Die titel past minder bij de latere fase uit zijn carrière, waarin de Amerikaan zichzelf onder auspiciën van producer Rick Rubin heruitvond als singer-songwriter. Ook uit die albums wordt hier terecht geput. Maar uitgehongerde fans kopen deze vriendelijk geprijsde box vooral voor een zesde cd, waarop twaalf liedjes die de afgelopen decennia niet werden afgewerkt, eindelijk hun plaats vinden. Ze zijn niet min: C’est la Vie (geschreven met Gilbert Bécaud) en Maybe kunnen zo op een ‘best of’. Ook deze box zal de man geen plaats gunnen in het pantheon van pop- en rocksterren die de tijdgeest blijvend hebben beïnvloed. Maar het is wél een indrukwekkend testament van een begenadigd ambachtsman die zich altijd een ondergewaardeerde buitenstaander is blijven voelen. Hoewel, testament? In januari maakte Diamond na een Parkinson-diagnose bekend dat het gedaan was met toeren, vandaag houdt hij de deur weer wat open. Die honger naar waardering zal nooit gestild zijn.
De heruitgaven van oud Jimi Hendrix-werk blijven mixer-engineer Eddie Kramer ook op zijn 76ste aan de slag houden. Met Hendrix’ zwanenzang Electric Ladyland stond, vijftig jaar na de originele release, zelfs een klus van historisch belang op zijn opdrachtlijst. Electric Ladyland was niet alleen het laatste album van The Jimi Hendrix Experience, het was ook het eerste waarop Hendrix zelf als producer de controle opeiste, zijn eerste dubbelalbum én het beste bewijs van Hendrix’ veelzijdigheid. Het album bevat met Voodoo Child (Slight Return) en All Along the Watchtower twee klassiekers, maar in de ruim 76 minuten speeltijd wordt ook druk geëxperimenteerd met rock-‘n-roll en psychedelische pop. In een luxueuze box laat een tweede schijfje (At Last… the Beginning) via demo’s ook horen hoe de artiest op zijn hotelkamer vooral als singer-songwriter de liedjes vorm geeft. Schijfje drie is de obligate (maar niet al te goed klinkende) live-cd, het vierde bevat een fors uitgebreide versie van een oudere documentaire, maar vooral de 48 pagina’s foto’s, brieven en credits zullen fans doen watertanden. Mooi: de brief waarin Hendrix zijn voorkeurfoto’s voor de hoes naar voor schoof, waarna zijn platenhuis koppig zijn zin deed. Op de cover van deze box krijgt Hendrix eindelijk zijn zin.