Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Verlepte hamburgers
Het bestuur van district Antwerpen heeft gisteren zijn 186-puntenplan voorgesteld voor de komende legislatuur. Districtsburgemeester Paul Cordy (N-VA) en de zijnen hadden het in de trouwzaal van het Felix Pakhuis onder andere over huiswerkbegeleiding, een cultuurfestival, de vijver van het Stadspark en zowaar een wielerpiste in openlucht. Eén uitspraak stuurde mij meteen in een flashback terug naar een onaangename persoonlijke ervaring: “De Melkmarkt moet eindelijk een berijdbaar wegdek krijgen.”
Het stuk van de Melkmarkt tussen de Korte Nieuwstraat en de Korte Koepoortstraat, vlak bij de kathedraal voor wie het er niet goed kent, is een ramp voor fietsers. Elkeen die de combinatie van kasseien en tramsporen met dunne rubberen banden kan overbruggen, verdient eigenlijk een medaille. Ik ben er zelf eens jammerlijk in gefaald. Als student verdiende ik regelmatig een centje bij als Deliveroo-koerier. Zoals op een donkere novemberavond toen het pijpenstelen regende. In mijn groene vierkanten rugzak zaten twee culinaire kanjers van hamburgers die ik tijdig bij de hongerige besteller moest krijgen. De Melkmarkt leek de efficiëntste route, dat bleek niet zo te zijn. Ik ontweek angstvallig de tramsporen met behendig bochtenwerk, die zouden me niet liggen hebben. Maar ongeveer halverwege het hobbelparcours zwiepte mijn fiets onderuit op een natte, uitstekende kassei. Waar de fiets ging, volgde ik met mijn rugzak, tegen de grond dus. Ik bleef een seconde liggen, krabbelde recht en vertrok doorweekt, met enkele schaafwonden, vloekend richting bestemming. Even doorzetten.
Ik belde aan. Een tevreden dertiger zwaaide de deur open, terwijl ik zijn maaltijd uit de rugzak nam en tegelijk besefte wat die val waarschijnlijk met het eten gedaan had. De hamburgers leken niet meer op hamburgers. Tomaten, sla, saus en vlees, het zat allemaal niet meer in juiste volgorde in de doosjes. En ze leken nat. De rugzakken van Deliveroo zijn waterdicht, maar er leek toch wat water in gesijpeld te zijn. “Sorry, ik ben gevallen. Is het nog oké?”, probeerde ik. Gelukkig had de man net genoeg medelijden om mij niet door de gietende regen om nieuwe hamburgers te sturen. Hij heeft het waarschijnlijk met een vork en lange tanden moeten opeten.
Meneer Cordy, regel de Melkmarkt.