Zo kon het niet verder

Sterke Hein is gekapseisd. Het gebeurde met zijn eigen ideeën en dat is nobel. En hoewel hij veel excuses heeft, is de beslissing van het Anderlechtbestuur om Hein Vanhaezebrouck te ontslaan te begrijpen.

Het moest niet gekker worden. In 2018 won Anderlecht 17 wedstrijden en verloor het er 18. Dat is zelfs voor een recordkampioen in de overgang onaanvaardbaar. Het is zelfs van 1938 geleden dat paarswit nog zulke cijfers presenteerde. Nog één puntje en Anderlecht valt uit de top zes.

De spelersgroep van Anderlecht voldoet niet aan het niveau dat een club als Anderlecht op zijn minst moet hebben. Een redelijke doelman, trieste verdedigers, grijze middenvelders en technisch beperkte aanvallers. Geen creativiteit, geen inspiratie... Niets. We zijn ervan overtuigd dat het Anderlechtbestuur dat ook weet.

Toch is het geen slecht idee om het een keer met een andere trainer te proberen. Want hoe beperkt deze spelersgroep ook is, er werd op geen enkele manier vooruitgang geboekt. Er waren veel geblesseerden, er moest jeugd worden ingepast, hij werd nog door het vorige bestuur aangesteld en op bestuurlijk vlak lijkt het chaos. Het zijn allemaal feiten die het werk voor Vanhaezebrouck bemoeilijkten. Maar je kan niet stellen dat nieuwe voorzitter Marc Coucke geen geduld heeft gehad.

Naast alle discussies die in Neerpede werden gevoerd en het moeilijke klimaat dat werd gecreëerd, was er een stilstand, zelfs achteruitgang. Individueel en collectief. Anderlecht speelde dit seizoen nog geen enkele goede wedstrijd die winnend werd afgesloten. Geen enkele. Vanhaeze

Flexibel

Wij hebben Vanhaezebrouck bejubeld toen hij met AA Gent eerst België en daarna Europa verbaasde. Ons voetbalhart kirt nog altijd van plezier als we aan die periode van 2014 tot 2017 terugdenken. Met fris, aanvallend voetbal dat bol stond van lef. De hand van de trainer was duidelijk.

Het is sterk van Vanhaezebrouck dat hij bij Anderlecht zijn speelstijl wilde doordrukken. Dat maakte van hem de perfecte coach voor de recordkampioen. Dat vonden wij ook. Maar de mayonaise pakte niet. En dat had hij in de gaten moeten hebben. Een filosofie is minder heilig dan het resultaat. Zeker bij een topclub.

Je kan als trainer wel je overtuiging en visie hebben. Als de spelers het niet oppikken, heeft vooral de trainer een probleem. Er staat geen enkel systeem boven de specifieke kwaliteiten van een selectie. Een coach is er om de spelers te helpen zo goed mogelijk te presteren, niet om zijn voetbalvisie op te dringen. Hoe offensief en lovenswaardig die ideeën ook zijn, het moet ook op een andere manier kunnen. Halsstarrig vasthouden aan een specifieke manier van werken die niet bij de spelersgroep past, leidt tot de ondergang. Een toptrainer houdt van stabiliteit, maar is flexibel. Pep Guardiola, het grote voorbeeld van Vanhaezebrouck, is ook geen lachebek, maar legt weleens zijn arm op de schouder van een speler in nood. Vanhaezebrouck heeft een vat vol excuses. De beslissing is echter te begrijpen.