Het gaat goed met Greg

Een week in het spoor van Van Avermaet en zijn ‘nieuwe’ ploeg CCC

Nee, een topwedstrijd zullen we de Ronde van Valencia nooit noemen. En dan mogen zelfs de wereldkampioen en de Tourwinnaar er nog aan de start komen. Maar voor één man was het ditmaal meer dan een obligate opwarmer richting klassiekers. Dit was de eerste test voor Greg Van Avermaet (33) en het nieuwe CCC. Een week lang keken we toe. Onze conclusie: het gaat goed met Van Avermaet.

In geuren en kleuren kregen we het verhaal deze week nog te horen. Een memorabele meeting was het, de eerste na de fusie tussen Radioshack en Leopard in de herfst van 2011. Hoe de zaal letterlijk in twee kampen verdeeld was. Hoe ze twee uur lang naar mekaar hadden geschreeuwd. Met een hoofdrol voor de broers Schleck en Cancellara. Dat ze liever niet met elkaar in zee waren gegaan en dat de fusie er alleen maar was gekomen omdat het moest. Uiteindelijk had de oude Jens Voigt de boel kunnen bedaren. Maar gezellig? Van meetaf aan zat de sfeer onder het vriespunt. Met als grote les: fusies, je doet ze zelden ongestraft.

Alvast daar mag Greg Van Avermaet gerust in zijn. Ook hij kwam deze winter terecht in wat je best een gedwongen huwelijk mag noemen. Een samengaan van Poolse centen en een Amerikaanse structuur. De zloty’s van CCC, de organisatie van BMC. Het leidde tot een vreemde mix: personeel van beide kanten, renners van beide ploegen en heel veel nieuwkomers. De les van Radioshack indachtig hield menigeen zijn hart vast.

Dat hoeft niet langer. Het nieuwe CCC is geen krabbenmand. Of geeft toch niet die indruk. Niet op de fiets, niet ernaast. Van Avermaet zegt erover: “Ik heb soms nog altijd het gevoel dat ik bij het oude BMC fiets.” Zo vertrouwd voelt het aan.

Dat Van Avermaet naast zijn persoonlijke verzorger ook zijn trouwe knecht Michael Schär nog altijd in de buurt heeft, zal er niet vreemd aan zijn. Maar het is meer, benadrukt hij. “De sfeer is supergoed. De Polen komen goed overeen met het andere personeel. Dit is nu al een echte ploeg.” En om te benadrukken dat het meer is dan een platte boutade: “Mocht het niet zo zijn, dan zou ik het ook zeggen. Net zoals ik natuurlijk weet dat de goede resultaten daar ook voor iets tussen zitten.”

Maar laat dat grote geruststelling nummer twee zijn. De ploeg presteert goed. Je zou bijna zeggen: ‘verrassend goed’. De ritzege van Patrick Bevin in Down Under – zonder Van Avermaet toen nog – was al een eerste teken aan de wand. Maar kon je dat nog als een halve toevalstreffer beschouwen. Dan was de ritzege van afgelopen vrijdag van een andere orde. De rit naar Chera was vooraf met fluo omcirkeld door Van Avermaet en zijn ploegleiding. Dit was de rit waar ze er moésten staan. De kopman én zijn knechten.

Zoals op de Oude Kwaremont

En ze stonden er. Van Avermaet won. Maar vooral: zijn ploegmaats – veelal nieuwkomers van wie lang niet iedereen overtuigd was – gidsten Van Avermaet feilloos richting finale. Tot diep in de slotfase was CCC heel ruim vertegenwoordigd. Een verrassing? Zelfs Van Avermaet bekent: “Zelfs ik had niet zoveel steun verwacht. Het was beter dan ik had gehoopt.”

Net zoals we zaterdag opnieuw zagen waarom Wisniowski vorig jaar nog tweede werd in de Omloop of waarom Van Avermaet er Van Hoecke en Van Keirsbulck absoluut bij wilde richting voorjaar. De slothelling was te steil en te lang voor Van Avermaet, maar – als was het een oefening voor de rush naar de Oude Kwaremont – zetten ze hun kopman wel weer feilloos af. “Op die manier slijpen we de automatismen erin”, aldus Van Avermaet, die probleemloos aanvaard is als de enige grote leider binnen CCC.

Of het garanties

biedt voor de

klassiekers? Nee. Daarom is deze Ronde van Valencia een te beperkte waardemeter. Maar op dat vlak huldigen wij de Gijs-VanHoecke-theorie. “Als je het hier al niet kan, dan kan je het zeker niet in de klassiekers.” Wielerwijsheid waar geen speld tussen te krijgen valt.

Komen we bij de conditie van Van Avermaet. Waren er vooraf twijfels? Goh, laten we het een licht voorbehoud noemen. Door die fusie: hoe zou hij al die veranderingen verteren? Door dat jaartje ouder: zou er toch geen spatje sleet op komen? En door dat jaar zonder grote zege in 2018: zou hij het winnen verleerd zijn?

Op alle drie de vragen volgde hier in Valencia een geruststellend antwoord. Ja, hij kan nog winnen. Ja, hij heeft de overgang naar CCC vlotjes verteerd. En neen, met zijn explosiviteit blijkt er ook zijn op 33ste helemaal niets mis. Anders troef je jongens als Trentin en Valverde niet genadeloos af in een sprint bergop.

Biedt het garanties? U kent het antwoord inmiddels. Chera is Oudenaarde niet. Maar wie hier zag hoe Alexander Kristoff, mét buikje, in datzelfde Chera ruim tien minuten na Van Avermaet over de meet strompelde, kon niet om het contrast heen. Hoe relatief zo’n Ronde van Valencia ook is, het gaat goed met Greg.