Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Kalmthoutenaar Kevin Pauwels rijdt laatste cross in Oostmalle
34-jarige Kalmthoutenaar zet over twee weken in Oostmalle punt achter carrière
Kevin Pauwels (34) stopt met crossen. Over twee weken rijdt hij in Oostmalle zijn laatste wedstrijd ooit. Over de nalatenschap van Kevin Pauwels wordt gediscussieerd. Tweevoudig wereldkampioen bij de jeugd, tweevoudig winnaar van de wereldbeker, vijf keer op het podium van een wereldkampioenschap, weliswaar nooit als winnaar. Toch hoeft er niet te worden getwijfeld: Kevin Pauwels heeft zijn plaats in het geschiedenisboek van de veldritsport dik verdiend.
De gave van het woord had Kevin Pauwels niet, de gave van het fietsen des te meer. Helaas werd hij in zijn dertienjarige profcarrière meer afgerekend op zijn eerste gave dan om datgene waar het om draait, de prestaties. Tig keren hebben we Kevin Pauwels geïnterviewd, tig keren werden we wandelen gestuurd met korte antwoorden. Het leverde hem zelden grote verhalen op in de krant, wat hem niet kon deren. Het hoofd van Kevin Pauwels liet zich niet doorgronden, althans niet door de journalist, hoe vaak hij of zij ook probeerde. En dat had een reden.
Pijnlijke voorgeschiedenis
Het leven van de familie Pauwels werd getekend door dramatiek. Vader Jos is in zijn jonge jaren naast varkensboer ook een verdienstelijk hobbycrosser. Twee keer wordt hij geselecteerd voor een wereldkampioenschap. Eén selectie weigert hij, want er waren toen al varkens om voor te zorgen. De andere keer doet hij wel mee, Roger De Vlaeminck wordt wereldkampioen. Jos trouwt ook met Mieke. In 1973 rijdt hij onderweg naar een veldrit vol onder een lijnbus. Zijn echtgenote, nauwelijks 22 jaar oud, en schoonzus overleven de klap niet. De impact van het ongeval is groot. De varkensboer uit Kalmthout keert zijn sport de rug toe. Het duurt lange tijd vooraleer Jos besluit opnieuw te gaan crossen. Hij leert er zijn tweede echtgenote kennen, José. Warme mensen, altijd klaar voor babbel. Wie ooit thuis bij de familie op visite mocht, zal de rondleiding wel gekregen hebben. De volière, de vijver met de koi’s, koffie en een obligate jenever.
Drie wereldkampioenen in Pontchateau: Wellens, Albert en Pauwels
Jos en José krijgen twee zonen: Tim en de twee jaar jongere Kevin. De twee zijn evenveel
handen op één buik, ruzie maken doen ze niet. Als in navolging van vader ook Tim begint te crossen, volgt de kleine Kevin al snel. En met succes. In 2002 wordt hij in Zolder wereldkampioen veldrijden bij de juniores, op 31 januari 2004 verdient hij in Pontchateau dezelfde trui bij de beloften. De jonge Pauwels maakt indruk, hij koppelt techniek aan kracht en lijkt een grote toekomst tegemoet te gaan.
Erpe-Mere
Enkele maanden later slaat het noodlot opnieuw toe voor de familie Pauwels. De introverte Kevin is nauwelijks twintig jaar oud als zijn oudere broer overlijdt tijdens een wedstrijd in ErpeMere. Hartaderbreuk, twee weken nadat hij tijdens een cross in Essen al een verwittiging had gekregen.
Voor Kevin was broer Tim het voorbeeld, een steun en toeverlaat ook. De van nature al zwijgzame Kevin geraakt nog meer in zichzelf gekeerd. Zelf zal hij nooit over Tim praten, maar het overlijden van zijn broer heeft hem getekend. Maar wat velen vreesden - dat Kevin verloren zou zijn voor de topsport - gebeurt niet. Praten doet hij nauwelijks, hard fietsen des te meer. Naar een reden moet hij niet ver zoeken: het is crossen of varkensboer worden, in het bedrijf van vader Jos. Dat nooit, ook al blijft Kevin zijn hele carrière lang gewoon thuis wonen, met zicht op de stallen.
Marc Herremans
Fietsen doet hij aanvankelijk onder de vleugels van Hans van Kasteren. Zijn eerste seizoen als prof is niet meteen een groot succes. Pas wanneer hij streekgenoot Marc Herremans als coach engageert, gaat het sportief ook almaar beter. De twee begrijpen elkaar. Of beter, Marc begrijpt Kevin. Weet wat hij nodig heeft en vooral wat hij niet nodig heeft. En hij begint te winnen: de Druivencross in Overijse zal in 2008 zijn eerste zege bij de profs worden. De kop is eraf.
Ondanks de concurrentie van de oude maar nog niet versleten Sven Nys, Zdenek Stybar en Niels Albert vindt Pauwels beetje bij beetje zijn plaats aan de top. En aangezien Hans van Kasteren zijn renners liever bejubelt dan loonsverhoging geeft, komt het tot een tumultueuze breuk tussen Pauwels en Telenet-Fidea. Nou ja, tumultueus voor de rest van de buitenwereld, niet voor Kevin. Die haalt er zoals steeds de schouders bij op. “Kevin weet bij benadering niet hoeveel hij verdient”, zal zakelijk adviseur Koen Monu vaak vertellen.
Zijn beste jaren kende hij onder manager Jurgen Mettepenningen.
De immer ambitieuze Jurgen Mettepenningen staat klaar om Pauwels na de winter 2010-2011 over te nemen. Het is het begin van een vruchtbare samenwerking. Pauwels wint tijdens zijn eerste winter onder Mettepenningen maar liefst elf wedstrijden en steekt zowel het eindklassement van de wereldbeker als de GvA-Trofee op zak. De overname van de macht die iedereen verwachtte, komt er uiteindelijk toch niet. Kevin Pauwels zal lange tijd een bepalende factor blijven maar nooit nog bereikt hij het niveau van 2011. Nys spartelt nog lang tegen en op het moment dat de grootmeester de arena verlaat en Stybar zich definitief toelegt op de weg, zijn daar plots al Mathieu van der Poel en Wout van Aert.
De berucht persconferentie in Bieles
Pauwels stribbelt nog tegen, ook zijn entourage wil het vuur brandende houden. Hoe valt anders te verklaren dat de stille Kempenaar tijdens de aanloop naar het WK in Bieles plots een document van een dopingcontrole op twitter gooit op een moment dat concurrent Wout van Aert met de knie sukkelt. De introverte Pauwels die plots het Belgische kamp overhoop zette, het rijmde niet. Het leidde tot een pijnlijke confrontatie met Van Aert tijdens de WK-persconferentie in Luxemburg, waarbij Van Aert met een vernietigende blik iedereen uitnodigde om Pauwels te bevragen aangezien die het toch zo goed kan uitleggen. Pauwels trekt bleek weg bij de woorden van Van Aert, weinigen die de verbale uithaal van de toenmalige wereldkampioen appreciëren.
Nieuwe generatie
Zijn reputatie als het stille, brave jongetje speelt hem parten. Of het hem zeges heeft gekost? Wij denken van niet. Waar nodig kon ook Pauwels de elleboog zetten. En er zijn mensen die het wel voor hem opnemen: ex-bondscoach Rudy De Bie, wedstrijdorganisator Koen Monu die ook zijn zakelijke belangen behartigt. Maar vooral ook Bart Risbourg, de boezemvriend/mecanicien die vaak het woord voert in de plaats van Kevin.
De voorbije twee seizoenen brengen niet meer wat Pauwels ervan verwacht. Hij sukkelt chronisch met de rug maar moet vooral ervaren dat de jonge generatie vanaf de eerste seconde van de wedstrijd de gashendel volledig opendraait. De Kalmt-
houtenaar mist keer op keer zijn start, komt halfweg koers nog wel onder stoom om dan te finishen op een plaats tussen nummer vijf en tien. Net daarom stopt Kevin Pauwels straks met crossen. Zijn lichaams- en andere taal spraken nooit duidelijke ambities uit, maar ook hij wilde graag winnen. Als dat niet meer kan, hoeft het ook niet meer. “Ik kan het niet meer opbrengen”, verklaart hij zijn afscheid van de veldritsport.
Toekomst
Kevin Pauwels had ook volgende winter nog crosser kunnen zijn. Of als hij dat wilde mecanicien in het team van Mettepenningen. Kevin heeft vriendelijk bedankt voor de eer. Financieel hoeft hij zich geen zorgen te maken. Het geld dat hij verdiende, werd geïnvesteerd in vastgoed. Fietsen zal hij blijven doen, op eender welke fiets, louter voor het plezier. We zien hem zelfs nog een wedstrijdje meepikken, recreatief maar toch om te winnen. Kevin zal in dat moeilijk te doordringen hoofd altijd een coureur/crosser blijven, maar na Oostmalle zal hij nooit nog in een microfoon babbelen of in de lichten van een camera kijken. En daar heeft hij nu al vrede mee.