Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Over Water
V rienden van ons zijn na een aflevering of vijf gestopt met kijken naar Over Water, de zondagavondserie van Tom Lenaerts op Eén. “We wachtten vol spanning op iets, gelijk wat, maar het kwam niet”, zeiden ze. Een collega kon zich daar bij aansluiten. “Op den duur is het alleen nog maar aanhouwerij”, stelde ze.
Ik vind dat het nogal meevalt. Toegegeven, het tempo van Over
Water is aan de trage kant. Dit in tegenstelling tot de roetsjbaan van De Dag, het gijzelingsdrama waarin de plot zowat om de anderhalve minuut een nieuwe richting inslaat. Over Water is veel minder dwingend, de serie neemt zijn tijd. En ik dus ook. Komende zondag staat de ontknoping op het programma, maar ik heb nog maar net aflevering 4 achter de kiezen.
Ik ben vooral fan van de luchtbeelden van stad en haven. Nooit zag Antwerpen er beter uit op tv. Met dank aan de drones. Maar hier en daar kloppen dingen niet. Ik besef dat het fictie is en dat de gemiddelde kijker in Lovenjoel of Poelkapelle daar geen boodschap aan heeft, maar als Antwerpenaar vallen dingen op die niet kloppen.
Voor een begrafenis parkeren hoofdpersonage John Beckers en zijn vrouw hun auto tussen de containers voor de kerktoren van Wilmarsdonk aan het Churchilldok. Ze stappen een kerk binnen, waarvan in realiteit alleen nog een bouwvallige toren rechtstaat. Daarna is er een koffietafel in het Kerkschip, dat in het Houtdok ligt, aan de Mexicobrug, binnendoor ongeveer 7 kilometer te voet van het Wilmarsdonk. Maar toch stappen ze na die koffietafel netjes in de auto die nog steeds op dezelfde plek tussen de containers aan Kaai 420 staat.
Ik besef ten volle dat dit muggenziften is, maar ik vind het bizar dat het hoofdpersonage een kort telefoontje, dat hij begint aan de voet van de roltrappen van de voetgangerstunnel, afrondt in een nachtwinkel op Linkeroever waar hij een fles drank koopt? Dat telefoontje moet minstens 10 minuten geduurd hebben. Niet alleen Over Water tovert overigens op die manier met tijd en plaats. In De Dag telt elke seconde, maar in een van de eerste afleveringen rijdt het depressieve personage, gespeeld door Lynn Van Royen, van Brugge naar de Kust. Op die route passeert ze miraculeus in de Schroeilaan, tussen de spoorweg en de Hobokense Polder. Dat is zoals van Brussel naar Parijs vliegen via Moskou.
Maar niet gezeurd. Hoboken kan niet genoeg op tv komen.