“Als ik er niet bij kan zijn op de Heizel, dan supporter ik wel vanuit Turkije”.

Drie weken geleden vertrok Edin Cocalic naar Turkije om er met Akhisarspor tegen de degradatie te gaan vechten, maar het hart van de Bosniër ligt nog in Mechelen. De 31jarige verdediger begon met een dubbel gevoel aan zijn Turks avontuur. Blij met de nieuwe uitdaging, maar ook verdriet bij het afscheid van zijn ‘tweede thuis’. “Een zware keuze, maar gezien mijn situatie kon ik dit aanbod niet laten schieten”, vertelt Cocalic in zijn eerste interview als ex-speler van KV Mechelen.

Zijn debuut zullen ze in Turkije niet snel vergeten. Na vijftien minuten kopte Edin Cocalic zijn eerste bal binnen, uitgerekend in de degradatietopper tegen Rizespor. Vijf minuten later mocht hij al gaan douchen na een rode kaart voor een te hoog geheven been. Een cadeautje van de Turkse VAR. Gisteren liep zijn schorsing af en speelde Cocalic zijn tweede wedstrijd voor Akhisarspor tegen Sivaspor (2-1-nederlaag).

Alles naar wens in Turkije, Edin?

“Absoluut. Ik ben goed onthaald door de club en de spelers. Er lopen hier nog een aantal Balkanjongens rond. Zij hebben me de eerste dagen wegwijs gemaakt. De faciliteiten zijn top en het stadion is splinternieuw. De stad Akhisar is wel een beetje klein, maar ik woon net als de meeste spelers in Izmir. Aan de kust, op een uurtje rijden van de club.”

Je debuut was nogal... memorabel.

“Het begon nochtans goed, met dat vroege doelpunt. Maar dan die rode kaart ... (zucht). Hier in Turkije is het blijkbaar nog erger gesteld met de VAR. Na bijna elke fout gaat de scheidsrechter de beelden bekijken. Die rode kaart vond ik al overdreven, maar dan werd ik ook nog eens twee wedstrijden geschorst.”

Jullie staan op de laatste plaats. Het wordt knokken tegen de degradatie.

“Daar lijkt het wel op. Maar het kan snel keren. Als we twee of drie keer na elkaar winnen, staan we veilig in de middenmoot. Alles ligt heel dicht bij elkaar. Het is een vreemd seizoen in de Turkse competitie. Zelfs Fenerbahçe (de topclub staat pas op de veertiende plaats, red.) zit in de problemen. Iedereen kan hier winnen of verliezen van iedereen. Een beetje zoals in België.”

Hoe moeilijk was het voor jou om het hoofdstuk KV af te sluiten?

“Ongelooflijk zwaar. Het was misschien wel de moeilijkste beslissing die ik in mijn leven heb moeten nemen. De laatste 24 uur voor mijn vertrek waren verschrikkelijk. Zo hard was ik aan het twijfelen. Ik heb er letterlijk van wakker gelegen. Die laatste nacht heb ik zelfs nog beslist om het niet te doen en gewoon bij KV te blijven. De volgende ochtend ben ik ook gewoon gaan trainen, maar een paar uur later ben ik dan toch op het vliegtuig gestapt.”

Wat heeft je dan toch overtuigd?

“Het totaalplaatje. Het aanbod van Akhisarspor was te goed om zomaar te laten schieten. Zeker gezien mijn situatie bij KV. Buiten een paar bekerwedstrijden speelde ik er nauwelijks. Als er dan een Turkse eersteklasser, die dit seizoen nog Europees heeft gespeeld, met een interessant voorstel komt, dan kan je bijna niet weigeren. Ik ben 31 jaar, dit is een keuze die ik moest maken om een nieuwe wending te geven aan mijn carrière. En de Turkse competitie is toch niet de minste, hé. Er spelen hier een paar grote namen.”

Maar het afscheid van KV valt je zwaar?

“Heel zwaar, na vier jaar. Ik hield echt van die club. Nog altijd trouwens. Ik speelde de laatste maanden niet veel meer, maar toch heb ik me altijd positief opgesteld. Uit respect voor de club. Het laatste jaar was een ontgoocheling, maar de positieve herinneringen zullen altijd overheersen. Ik heb er vier mooie jaren meegemaakt.”

Je woonde ook graag in Mechelen.

“Mechelen is voor mij en mijn gezin een tweede thuis geworden. We hebben er altijd graag gewoond. De band met de stad zal ook blijven bestaan. Mijn kinderen zijn er opgegroeid en ik heb er een huis gekocht. Ik zal dus nog wel vaak terugkeren.”

Terwijl jij knokt tegen de degradatie strijden je ex-ploegmaats voor de promotie. En spelen ze straks de bekerfinale. Toch niet een beetje jaloers?

“Totaal niet. Ik heb mijn keuze gemaakt en ik blijf er achter staan. Natuurlijk had ik ook wel graag die bekerfinale meegemaakt met KV, maar ik troost me met de gedachte dat ik mijn steentje heb bijgedragen op weg naar de finale met mijn goal tegen Kortrijk.”

Al iets gepland op 1 mei?

(Lacht) “De dag van de finale, bedoel je? Ik weet niet of ik zal kunnen komen. Het zal een beetje afhangen van ons programma in de competitie. En wie weet sta ik dan wel zelf in de Turkse bekerfinale (lacht). Vorig jaar hebben ze die hier gewonnen en ook nu staan we weer in de kwartfinale. De beker is hier de specialiteit van het huis. Maar als ik er niet bij kan zijn op de Heizel, dan supporter ik wel vanuit Turkije. Ik gun mijn ploegmaats alle succes. Hopelijk schrijven ze geschiedenis met de beker én de promotie.”

“Ik zal nog vaak terugkeren naar Mechelen. Ik heb er een huis gekocht en mijn kinderen zijn er opgegroeid. Mijn band met de stad zal altijd blijven bestaan.”

FOTO DIRK VERTOMMEN