Bob Peeters in The Voice

Dave Peters is een creatieve veelvraat. Radio- en televisiepresentator, auteur en bovenal sportbeest. Nu eens hoog in de voetbaltribune als commentator, dan weer als interviewer langs de zijlijn, ook en vooral in de Proximus League. Voortaan laat hij ook wekelijks, op dinsdag, in Gazet van Antwerpen zijn eigenzinnig licht schijnen over ‘zijn’ 1B. Met veel passie. En een knipoog.

Vrijdagavond zette mijn bolide koers naar de parel der Kempen voor het loopgravenduel tussen de Kemphanen en ‘les Sang et Or’, in mensentaal: KVC Westerlo versus AFC Tubize. Geel-blauw dus tegen bloed-goud, als dat geen - door vlijmscherpe studs - opengereten kuiten zou opleveren, wat dan wel?

Het werd een potje eenrichtingsvoetbal dat uiteindelijk beslecht zou worden door een boomlange Serviër die als tiener gevolgd werd door Borussia Dortmund. Hij luistert naar de naam Sava Petrov, maar dat had evengoed Usain Bolt kunnen zijn. Als de broertjes Borlée ooit een vers vriendje zoeken om hun stokje aan door te geven, dan weten ze bij deze wie ze mogen faxen. De rush van het weekend was een feit.

Omdat er à volonté oude wijven uit de Kempense lucht vielen, besloot ik sportief opperhoofd Sir Bob Peeters in de catacomben van ‘t Kuipje aan de tand te voelen. Dat gebeurde op de tonen van ‘Leef’, het razend populaire levenslied van André Hazes Junior, dat uit de kleedkamer van de Kemphanen knalde. Ik polste terloops naar de muzikale voorkeuren van nonkel Bob. Hij bleek er net al een indrukwekkende zangstonde te hebben opzitten. Op welk ingenieus arrangement de keuze gevallen was, wist ik niet. Ik gokte op een medley van fluweelzachte Ella Fitzgerald, een wolkje Frank Sinatra vanuit de onderbuik en om af te ronden de vintage klassieker van De Kreuners, ‘Er sterft een beer in de Taïga.’ Niets bleek minder waar.

Maar laat ik u nog even in spanning houden, want nu we het toch over de Rolling Stones van Lier hebben, mag het volgende weetje niet ontbreken. Oké, voor de muziek-o-fiel een platgetreden pad, maar omdat het verhaal zo fantastisch is, geef ik het nog even mee. In 1981 speelde de Ierse fanfare U2 ten dans in de Brussels Beursschouwburg. Om de stemming erin te brengen, mochten Walter Grootaers en zijn kornuiten de festiviteiten openen. Omdat Sir Walter toen al allergische reacties vertoonde voor ontluikende nekzwelling, besloot hij de jonge Bono een woordelijke peer te stoven. Toen hij de halfgod backstage tegen het lijf liep, sprak hij de legendarische woorden: ‘We are the support act, you too?’

Volgens de overlevering kon de U2-frontman er niet mee lachen, zelfs niet als een schapenboer met kiespijn. Maar goed, wat heeft Bob Peeters nu gezongen in die zweterige, zegedronken kleedkamer vol bronstige hengsten? Tromgeroffel! Het muzikale werkstukje was getiteld: ‘Links Rechts’. Een duet tussen Kristof Calvo en Filip Dewinter hoor ik u luidop denken? Maar nee hoor, de uitvoerder van deze brok auditief snoepgoed is niemand minder dan ‘Snollebollekes’, een feestensemble uit het land van de bamischijf. Sluit u even de ogen, haal Bob Peeters voor de geest, open de ogen en zing uit volle borst wat volgt: ‘Blijf de glazen vullen. Met nog meer alcohol. We zijn niet meer te houden. Gooi de vrouwkes lekker vol. Zitten, hangen, liggen. Zo zijn we niet getrouwd. Allemaal van links naar rechts de tent die wordt gemold, allemaal van links naar rechts de tent die wordt gemold!’ Mocht ik in de jury van The Voice zitten, ik zou een welgemikte mep op de Gouden Buzzer geven. Die vijf Mia’s zijn alvast binnen!

Wat moeten we verder onthouden van deze speeldag in de Proximus League? Misschien die wereldgoal van Kielse Rat Tom Van Hyfte, een orgastische knal los op de slof, het soort doelpunt waar bompa Van Hyfte binnen een slordige dertig jaar de kleinkinderen eindeloos mee zoet kan houden. Stijn Vreven, die in het gezegende jaar 2049 de nationale elf van Madagaskar onder zijn hoede zal hebben, sprong een gat in de lucht. Hij wist dat een hevig tegenspartelend Union na een loodzware veldslag eindelijk verslagen was.

Zo blijft de strijd om een plek in een eventuele finale bloedstollend spannend. Zeker ook omdat lefgozer Joachim Van Damme een dag eerder de Mechelse meubelen redde door een magistrale voorzet van Tim Matthys ternauwernood binnen te buffelen. Op de volgende speeldag zetten de

Kakkers hun tenten op in Tubeke en gaan de Ratten op zoek naar glorie in Lommel. Een seizoensfinale van Thuis is er niks tegen.

Behalve dan wanneer Frank Bomans plots benoemd zou worden tot selectieheer van de FC De Spuiters in een eenmalige samensmelting van Thuis en FC De Kampioenen. In de slotscène zijn we getuige van de comeback van verloren zoon Pico Coppens die één minuut voor tijd invalt om de allesbeslissende penalty voor zijn rekening te nemen. Bomans durft niet te kijken, wendt zijn blik af en prevelt een schietgebedje. Coppens loopt aan, plant zijn rechter stijlvol onder het leer, ziet de bal met minutieuze precisie de lucht ingaan en…

Soit, u snapt het plaatje. De weken van de waarheid zijn aangebroken. Cd’s met walvisgeluiden, massages met happy ending en Zen-workshops van Ingeborg kunnen nu geen soelaas meer brengen. Het is MONEY-TIME, vrienden. Ga in vrede en vul die stadions.

U kan het!