Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Met een broek vol goesting
‘Safety First’-acteurs Matteo Simoni, Bruno Vanden Broecke en Ruth Beeckmans doen theatertriootje in de cinema
Een film met Matteo Simoni, Bruno Vanden Broecke en Ruth Beeckmans in de hoofdrollen en niet één keer aan Safety First gedacht. Dat is op zich al een prestatie. Maar Trio blijft wel theater dat naar het witte doek werd verhuisd. Gelukkig gebeurde dat met bekwame verhuizers.
“Mijn libido? Ik zou niet weten waar het ligt.” Wim, boekhouder met een passie voor bingewatchen, zit niet te wachten op een relatie en al helemaal niet op een uurtje betaalde seks. Toch is dat precies wat hij krijgt aangeboden van zijn halfbroer Gert: een escortdame bij wijze van laat verjaardagsgeschenk. Het blijkt al snel een typisch voorbeeld van een cadeau geven dat je eigenlijk zelf graag wil hebben. Terwijl verbouwereerde en zelfs gechoqueerde Wim de vrijpostige escorte Lise probeert af te wimpelen, stuitert Gert om de twee heen met een broek vol goesting.
Emotionele pingpong
Een pittig uitgangspunt dat meteen garant staat voor een fijn eerste halfuurtje emotionele pingpong. Wim is van nature een zwartkijker en poneert dat al in zijn eerste zin, mijmerend op de wc: “Leven is een vergissing.” Gert is zijn tegenpool. Flierefluiter zonder baan noch levensfilosofie. Hij heeft intellectueel dan ook geen enkele binding met zijn broer die zich graag wentelt in het oeuvre van Dostojevski, niet meteen Ruslands vrolijkste schrijver. Grappig genoeg is het net Dostojevski die bij Wim het ijs breekt. Want wat blijkt? Lise is fan van nitheaterstuk hilist Nietzsche. De ban is gebroken en enkele grollen en 50 euro extra later (Gert moet bijbetalen omdat hij wil blijven), ontspint zich een merkwaardige paringsdans tussen de drie.
Het trio wordt gevormd door acteurs die hun lauweren hebben verdiend, maar er nog lang niet op willen rusten: Bruno Vanden Broecke (Wim), Matteo Simoni (Gert) en Rutch Beeckmans (Elise). Samen maakten ze het mooie weer in VTM’s verrassingshit Safety First, maar ze vormden ook al een triootje in Hechten, het van Stefaan Van Brabant. Die voorstelling waarmee ze in 2016 door het land toerden, ligt aan de basis van Trio. Via hun eigen, speciaal daarvoor gecreeerde productiehuis Brutteo, vertaalden ze hun theaterstuk naar de cinema. Ze deden alles zelf. Het scenario schrijven, de centen op orde krijgen en een filmcrew samenstellen.
Naar de nachtwinkel
Dat Trio eerst een theaterstuk was, zie je aan de film. Het gros van de ‘actie’ – het verbale steekspel – speelt in de woonkamer van een appartement. De camera doet geen gekke dingen, hij registreert zoals je vanuit een theaterzaal naar het podium kijkt. Halverwege doorbreekt Trio dat evenwel. Om alsnog wat vaart en variatie te brengen? Wellicht, maar het uitje van de drie naar een nachtwinkel, is niet het sterkste stuk. Plots gaat de camera op de schouder, wat resulteert in schokkerige beelden die moeten illustreren dat de toon bitser wordt. Niet de allerbeste oplossing om de teneur te zetten, maar het biedt Ruth Beeckmans wel de gelegenheid om een indrukwekkend Meg Ryan’tje te doen. Haar fake orgasme mag rustig naast dat uit When Harry Met Sally staan, al is de context wel een stuk pijnlijker. Dat schrijnende gevoel waart overigens door de hele film. Komische momenten genoeg, maar achter elke oneliner schuilt een beetje eenzaamheid, een beetje verdriet en weltschmerz.
Aan Ruth Beeckmans, Bruno Vanden Broecke en Matteo Simoni kun je dit soort tragikomedie gerust toevertrouwen. Al is het wat theater in de cinema.