Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Fred Vanderbiest: “De rol van T2 is me op het lijf geschreven”
Proximus League
Bijna anderhalf jaar is Fred Vanderbiest (41) ondertussen assistent-coach. Denis van Wijk haalde de geboren Brusselaar aan boord bij Roeselare en nam hem vervolgens mee naar Mechelen. Het seizoen was amper drie speeldagen ver toen de Nederlander zijn positie moest afstaan aan Wouter Vrancken, maar Vanderbiest bleef wél op post. “Ik zou deze job bij KV gerust tot aan mijn pensioen willen doen.”
Een atypische trainerscarrière. Zo mag je die van de Molenbeekse pitbull wel noemen. In 2011 werd hij er van de ene dag op de andere ingegooid bij Oostende. Zijn meest succesvolle jaren als T1 beleefde Vanderbiest aan de kust. Hij loodste KVO nog voor het Coucke-tijdperk naar eerste klasse. Nadien volgden passages bij Cercle Brugge, Antwerp, het Cypriotische Aris Limassol en Lierse. “Bij Antwerp en Lierse kende ik mindere momenten. De tijd die ik voordien kreeg om puin te ruimen en vervolgens iets op te bouwen, was er niet. Hoe minder het sportief ging, hoe harder ik werkte. Dit ten koste van mijn familie en mijn gezondheid.”
Zwarte vlek
In het najaar van 2017 luidde de alarmbel. Vanderbiest werd getroffen door een agressieve huidkanker. “Ik wist al langer dat ik een gevoelig huidtype heb, maar toen ik de diagnose hoorde, schrok ik toch. Het probleem zat er al een tijdje, zonder het te beseffen. Ik had een zwarte vlek op mijn oor, zoals je wel vaker ziet opduiken op je lichaam. De huisdokter verzocht me om me verder te laten onderzoeken. Gelukkig maar, want het was een kwaadaardig gezwel. Het stuk huid aan mijn oor werd meteen weggesneden, net als de klieren ter hoogte van mijn hals. Die waren al aangetast en konden voor uitzaaiingen zorgen op andere organen.”
Ondertussen is de ziekte onder controle, ook al moesten de specialisten bij een tweede controle nog een vlekje wegsnijden. Voorlopig trekt Vanderbiest om de drie maanden naar het UZ in Gent voor een checkup. “Of ik iedere keer met een bang hartje op controle ga? Neen. Van zodra de dokters iets onrustwekkend zien, grijpen ze in. Dat stelt me wel gerust. Verder sta ik er niet te vaak bij stil. Ik ben nooit bestraald geweest. De neveneffecten heb ik nooit gevoeld.”
Mede door de ziekte is Vanderbiest zich meer gaan richten op de functie van T2. Een omgekeerde evolutie in het klassieke trainersbestaan. “Het klinkt bizar, maar deze rol, in de schaduw, is me op het lijf geschreven. Ik kan weer doen wat ik in het begin van mijn trainerscarrière deed: een nauwe band opbouwen met de spelersgroep. Als T1 kon ik moeilijk afstand bewaren. Ik deelde veel met mijn spelers, op alle vlakken. Ook af en toe eens dolligheden uithalen met hen, kan als assistent-coach
“Ik weet dat ik een gevoelig huidtype heb, maar toen ik de diagnose hoorde, schrok ik toch.” “Het is geen schande om T2 te zijn van KV Mechelen. Deze job is me op het lijf geschreven.”
iets makkelijker. Onlangs op stage hebben de spelers YouTube-filmpjes van mijn persconferenties en nabesprekingen bovengehaald. Ze gaan kapot als ze die beelden zien.” (lacht)
Niet rancuneus
De verbaliteit van Vanderbiest is en blijft alom bekend. “Dat was als speler mijn sterkte. Ik liep niet over van kwaliteit, maar de tegenstander uit de wedstrijd praten, was wel een troef die ik uitspeelde. Ook als hoofdcoach ging ik soms verbaal in de clinch. Op zo een moment denk ik niet aan de camera’s die draaien. Achteraf verschiet ik natuurlijk van de beelden. ‘Dat heb je weer goed
gedaan’, zegt mijn vrouw dan met enig cynisme. Ik ben een ontvlambaar type, maar dat is niet altijd slecht bedoeld. De dag dat ik het vuur kwijt ben, ben ik Vanderbiest niet meer en stap ik uit het voetbal. Intussen ben ik wat rustiger geworden, hoewel het er nooit volledig zal uitgaan. Het is onderdeel van mijn identiteit.”
Midden september nog kookten de potjes over in het Dudenpark. Union-assistent Abder Ramdane deelde in de catacomben van het Joseph Mariënstadion een vuistslag uit aan Vanderbiest. Die diende daarop een klacht in bij de burgerrechtbank. “De klacht loopt nog. Wat ervan komt, weet ik niet. Ondertussen zijn we elkaar alweer tegen het lijf gelopen. Meer dan eens knikken naar elkaar, gebeurde er niet. Op dat vlak ben ik niet rancuneus. De mensen die me kennen, weten dat het evengoed andersom had kunnen zijn. Met mij zal zoiets nu eenmaal rapper gebeuren dan met een ander.”
Zien we Vanderbiest ooit nog terug als hoofdcoach? “Ze zullen al met een goed project moeten afkomen, waar ik de nodige tijd voor krijg. Het is geen schande om T2 te zijn van KV Mechelen. Buiten de top drie in België kan je momenteel nergens beter zitten dan hier: het beleid, de supporters, de omkadering... Op alle vlakken is deze club aan het groeien. Ik zou deze rol gerust tot aan mijn pensioen kunnen vervullen.” DIEDERIK GEYPEN