Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Rap ontrafeld in HetPaleis
8.2 ZA 16/02 - VR 22/11 | HETPALEIS | ANTWERPEN | WWW.HETPALEIS.BE
In de berichtgeving rond de festivals vorige zomer sprong het er uit: een groepje jongelui dat in HetPaleis een dansvoorstelling rond rap voorbereidde, hoopte op Pukkelpop hun grote idool Kendrick Lamar te ontmoeten. Dat is er uiteindelijk niet van gekomen, maar de zeven jongeren hebben intussen niet stilgezeten. Onder leiding van de BrusselsMarokkaanse choreograaf Radouan Mriziga stelden ze in HetPaleis zopas de productie
8.2 voor.
Zo’n titel vraagt om een woordje uitleg. Verscheidene dansvoorstellingen van Mriziga – die zowel dans studeerde in Marokko als aan de dansschool van Anne Teresa De Keersmaeker – hebben als titel een nummer. Zoals
55, 3600 of 7. Zo maakt 8.2 deel uit van een reeks dansvoorstellingen rond ritme in het algemeen.
Ritme dus, niet per se rap. Bij aanvang van
8.2 schalt er ook geen rapmuziek uit de luidsprekers. Het is stil als de jongeren een voor een komen binnengedruppeld op een grote en lege scène. Ze dragen vrijetijdskledij, maar geen van de jongeren lijkt hetzelfde. Het zijn net heel verschillende types. Armen en benen worden, elk in een hoekje, los geschud. Tot Amina Iddrisu (18) naar het midden van de zaal stapt en een move inzet, qua geluid slechts ondersteund door de wrijving van haar sneakers op de houten vloer. Als de jongeren erbij komen wordt er een tekst gescandeerd. Nog steeds is er geen muziek, maar er wordt wel gedanst. Wat je ziet op de scène is ritme, ondersteund door een gefluisterd ‘één, twee, drie, vier’. Zo hou je de groove erin.
Wat heeft 8.2 dan met rap te maken? Veel: je merkt hoe Mriziga met de jongeren het genre heeft uitgekleed. 8.2 speurt naar de roots van de rap. Wat zit er achter de façade van de blingbling en het gepoch uit de videoclips? Wat rest er als de lak van het doorgedreven producen wordt weggekrabd? Dan manifesteert zich een langgerekte beat, waarop de danser begint te ‘flowen’.
Eens dit raster van de ‘old school rap’ blootgelegd, bloeit de voorstelling verder open. Frases uit liedteksten worden gescandeerd en op een humoristische manier aan elkaar geplakt. Er wordt gespeeld met gender. Bij elk van de dansers ontplooit zich, afhankelijk van hun persoonlijkheid, een andere stijl. En allemaal dansen ze uiteindelijk op rap.
Mriziga heeft hard gewerkt met deze jongeren tussen 13 en 21 jaar, maar gepolijst is het eindresultaat niet. Meer dan een afgewerkte dansvoorstelling illustreert 8.2 het graven naar de basis, zonder franjes. Toch ligt de concentratie in deze productie dermate hoog, dat je een uur geboeid blijft kijken.