Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Help! Aaaaaah! Dit hou ik niet meer vol”
Toeristen vergapen zich aan het MAS, het statige Museum aan de Stroom. Sommigen wagen zich zowaar al aan een terrasje langs het water. Maar het idyllische uitzicht op het Antwerpse Eilandje zal het minste van Ann Wauters’ zorgen wezen. In de praktijk van
Ann Wauters (38) puft, blaast, zucht, kreunt in een schaars moment van rust tussen de oefeningen door, maar er kan nog een grapje af. “Zeg, wat heb je met hem gedaan? Wat heeft hij vandaag?”, zo zegt Wauters tegen de vrouw die passeert, de partner van Lieven Maesschalck. De kinesist lacht fijntjes. Wauters: “Soms heb ik geluk, dan slaat hij af en toe een praatje met mij tussen de oefeningen door. Vandaag heb ik dus geen geluk.” Maesschalck: “En pauze. En nu goed rusten….” Het inmiddels rood aangelopen gezicht van Wauters klaart op. Maesschalck: “….vijf seconden.” Hij vertrekt geen spier, want neen, het is niet om te lachen. Even later gaat de beestenarbeid onverbiddelijk door.
Knie naar de vaantjes
December 2017: Ann Wauters moet onder het mes. Eerder dat jaar speelt ze als een beest en leidt ze de Belgian Cats mee naar historisch brons op het EK in Praag. Maar het jarenlange basketbal aan de wereldtop heeft zijn tol geëist, haar knie is naar de vaantjes.
Augustus 2018: Wauters is een schim van zichzelf op het WK op Tenerife in de luttele minuten die ze op het parket staat. Het is te zeggen: ze zit meer langs de zijlijn te fietsen op de hometrainer om zo haar lichaam aan de gang te houden dan dat ze op het veld staat. “Ik heb dat WK gespeeld op een half been. Ik wist dat ook, er was te weinig tijd om weer in orde te zijn.”
De Cats verbazen zichzelf en de wereld en mogen zich de op drie na beste basketbalploeg ter wereld noemen.
Wauters juicht mee, maar het kraakbeenletsel aan die verdomde knie blijft haar parten spelen. Sinds dat WK zal ze geen basketbalwedstrijd meer spelen. De vraag dringt zich op: zal de 38jarige Wauters ooit nog wel op een basketbalveld staan, laat staan de oude worden?
Februari 2019: in de kinepraktijk
Move to Cure, revalidatieheiligdom van Lieven Maesschalck, kine van onder anderen Rode Duivels – de Kompany’s, Lukaku’s en Vermaelens van deze wereld kwamen allemaal bij hem over de vloer – en nog heel wat ander schoon sportvolk.
Wauters: “Sinds een tweetal weken heb ik een klik in mijn hoofd gemaakt. Alles gaat vlotter. Ik stond er zo ver vandaan om ooit nog een basketbalmatch te spelen, voelde mij echt ambetant, ook in het dagelijkse leven. Maar nu gaat het beter. Ik stap weer zonder pijn in en uit de auto. Ik speel weer zonder pijn met de kindjes. Ik kan weer stappen zonder die constante pijn te voelen. Oef. Dit had ik nodig. En Lieven voelt heel goed aan wanneer hij een versnelling hoger kan schakelen.”
Dat is maar een half woord, op naar de volgende oefening. Geen detail ontgaat Maesschalck. Haar lichaamshouding kan beter, zo vindt hij. “Dieper. Dieper. Dieper!!! Komaan, kwaliteit.” Wauters bijt op de tanden. Een oudere man spreekt Wauters aan. “Lieven kan hard roepen, hè. Kan je er wat tegen?” Maesschalck lacht. “Ann moet je op haar manier aanpakken, heel interactief. Je moet haar uitleggen waarom iets goed of fout is. Ze is heel makkelijk te coachen, op voorwaarde dat ik haar betrek bij mijn verhaal. Het is niet van: ik weet het hier, zo zal het
zijn. Neen, we werken samen. En ze staat ervoor open dat ik af en toe een plaagstoot uitdeel. (lacht) Revalidatie is misschien miserie, maar het moet wel plezant blijven.”
Naast de ploegmaat van Dries Mertens
Wauters: “Ik heb nog niet gevloekt op hem. (lacht) Integendeel, ik vind dat leuk. Charmant, maar streng: die aanpak werkt heel goed bij mij. Ik weet dat ik elke keer afzie, dat ik enkele keren naar adem moet happen. Maar als ik naar huis rijd, voel ik mij supergelukkig.”
Naar huis rijden, dat is nog niet voor meteen. Twee uur lang beult Wauters zich af, Maesschalck blijft bijsturen, aanporren, aanmoedigen. “Go, go, go. Strekken dat lichaam. Goeie. Schitterend.” In de goedgevulde zaal draaien enkele hoofden zich, bewonderend kijken ze naar zoveel overgave. Maesschalck: “Er komen hier voetballers van over de hele wereld, sporters uit alle sporttakken.” Zo staat enkele meters naast Wauters Amin Younes, ploegmaat van Dries Mertens bij Napoli, zich in het zweet te werken. Maesschalck: “Toen ik tegen Amin zei wie Ann was, was hij onder de indruk. Ann dwingt respect af. Ze is niet alleen imposant, maar ook een persoonlijkheid. Zij heeft alles bereikt. Ze hoeft dit niet meer te doen, ze zou ook buiten het basketbalveld haar draai vinden. Toch brengt ze dit op haar 38ste. Ik zie er niet veel haar dit nadoen. Ik heb het wel voor haar. En ik kan mij ook uitleven.” Hélène Rousseaux, topvolleybalster, komt binnen. De Belgische speelt bij een topploeg in de Poolse competitie en revalideert net als Wauters van een knieblessure. Wauters: “Hélène, help…. Hélène is mijn maat hier, we doen soms samen onze oefeningen.” Voor een onderonsje tussen de twee is geen tijd, Maesschalck troont Wauters weer mee. Even later staat ze opnieuw te puffen. “Aaaah. Dit hou ik niet meer vol.”
Tokio 2020
Wat bezielt Wauters eigenlijk om terug te komen? Ze zou fijn met haar kindjes kunnen spelen. Ze hoeft het niet meer om de centen te doen, in haar indrukwekkende carrière bij topploegen in alle uithoeken van de wereld heeft ze niet alleen elke prijs die er te winnen valt behaald, maar ook financieel goed geboerd. Ze zou op haar 38ste rustig op sportpensioen kunnen gaan. Waarom maakt ze drie keer per week de rit van haar woonplaats Bellegem, bij Kortrijk, richting Antwerpen om zich af te beulen?
“Ik heb lang getwijfeld: zou ik mijn doel nu openlijk uitspreken of niet? Ja dus. De Olympische Spelen van Tokio 2020, daar doe ik dit nog voor. Als we geen kans meer hadden op die olympische droom, was ik niet meer begonnen aan een revalidatie. Ab-so-luut niet. Om gewoon te spelen voor een ploeg zou ik het niet meer zien zitten om mijn lichaam zo te laten afzien – met alle respect voor alle ploegen waar ik heb gespeeld. Of we de Spelen zullen halen of niet, weet ik niet, maar ik geloof er wel in.”
Maeschalck: “Die drive om nog die paar matchen te spelen – want daar komt het op neer – dat moet je kunnen. Ze weet wat ze wil, wil zelf haar afscheid bepalen. Uiteindelijk moet zij beslissen, maar met haar ervaring zie ik ze nog als een jong veulen over het veld springen. We gaan er echt voor om haar weer fit te krijgen.”
In haar hoofd heeft Wauters haar ideale planning.
“Vanaf maart, april weer in de zaal balgevoel kweken, in mei weer een training met de Cats afwerken en eind mei op stage in Japan voor het eerst weer een oefenwedstrijd spelen. Ik ben weer positief. Het is nog een lange weg, maar ik ga er voorzichtig van uit dat ik opnieuw kan spelen voor de Belgian Cats.”
Tijd om te vertrekken, over een dik uurtje wordt Wauters in Gent verwacht als gastspreekster voor een bedrijf. Aan de lift van de praktijk hangt een bordje: Neem de trap. Geniet van je beweging.
Wauters neemt de trap. “En onderaan de trap hing een bordje:
Proficiat, je hebt zonet calorieën verbrand. (lacht) En nu hoop ik dat mijn gezicht niet meer te rood ziet als ik straks ga spreken. Ik wil een goede indruk maken, mijn publiek boeien. Ook al zegt mijn lichaam nu: zou je niet even in je bed kruipen?” (lacht)
“Het is nog een lange weg, maar ik ga er voorzichtig van uit dat ik opnieuw kan spelen voor de Belgian Cats.” Ann Wauters “Ann moet je op haar manier aanpakken, heel interactief. Je moet haar uitleggen waarom iets goed of fout is.” Lieven Maesschalck kinesist