Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De nieuwe en de oude ‘Marva’
Joke Emmers en Eva Van der Gucht
IEDEREEN BEROEMD ZA 16/02 - ZO 17/03 | THEATER ELCKERLYC | ANTWERPEN | WWW.JUDAS.BE
Het hadden zusjes kunnen zijn, maar het zijn collega’s. Nu, in de levens van Eva Van der Gucht (41) en Joke Emmers (29) loopt wel meer parallel: op hun beider palmares prijkt de hoofdrol in Iedereen Beroemd. De ene in de voor een Oscar genomineerde film van Dominique Deruddere uit 2000, de ander in de musicalbewerking van Frank Van Laecke die zondag in Theater Elckerlyc in première gaat.
Van Connie & Clyde over Marsman tot De Dokter Bea Show: Eva Van der Gucht behoeft weinig introductie. Ook Joke Emmers timmert met rollen in onder meer Callboys en Beau Séjour aardig aan de weg. En dan is er natuurlijk nog Den Elfde van den Elfde, de tragikomische serie uit 2016 waarin de actrices zij aan zij speelden. “We troffen elkaar voor het eerst thuis bij de makers ervan, Tom Van Dyck en Alice Reys”, vertelt Eva. “In de serie speelde ik een moeder, en ze vonden Joke genoeg op me lijken om voor mijn dochter door te kunnen gaan.” En zo werden goede collega’s langzaam dikke vriendinnen.
Joke, toen je de rol van Marva in de musical Iedereen Beroemd aangeboden kreeg, ging je meteen te rade bij Eva. Waarom?
Joke: Toen Frank Van Laecke me vroeg voor de rol van Marva, was dat wel even schrikken. Oh nee, musical, dacht ik, dat heb ik nog niet eerder gedaan. Het leek me een moeilijk genre ook. Bovendien werd de rol in de film al zo glansrijk vertolkt door Eva. Ik kon haar Marva toch niet zomaar kapen? Dus heb ik Eva in Amsterdam opgezocht om te polsen of ze mij in die rol zag. Toen ze dolenthousiast reageerde, voelde ik me gezegend. Dan pas kon ik op het aanbod ingaan! Voor Eva heeft Marva, haar eerste rol, zoveel betekend. Om zo’n personage dan opnieuw te gaan vertolken, dat moet met eer aangepakt worden, vind ik.
Eva: Hallo, de film is al van de vorige eeuw, hoor. In 1999 hebben we Iedereen
Beroemd opgenomen. Ik was nog een echt kieken toen. Net uit het ei.
Joke: Hoe oud waart gij toen? 21, of zo? Eva: Twintig, ja.
Hoe is Iedereen Beroemd destijds op jouw pad gekomen, Eva?
Eva: Ik zat in mijn derde jaar op de Kleinkunstacademie in Amsterdam toen mijn moeder me op een dag belde. Op Radio 2 had ze een oproep gehoord van Dominique Deruddere die uitkeek naar een hoofdrolspeelster voor zijn nieuwe film. ‘Ik zoek een volslank meiske, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht’, had Dominique zich laten ontvallen. ‘Er zijn niet zoveel jongedames die geen scrupules hebben over hun gewicht. Of ze willen niet gekozen worden, omdat ze dik of volslank zijn.’ ‘Echt iets voor u, die rol’, zei mijn moeder aan de telefoon. Toen ben ik in Brussel auditie gaan doen, twee keer. Toen ik aanvaard werd, was de euforie totaal. Een hoofdrol in een Vlaamse film van Dominique Deruddere! Ik ben in Iedereen Beroemd gesprongen als een Alice in Wonderland. Toen wij aan het draaien waren, dacht niemand dat het een Vlaamse klassieker zou worden. Laat staan dat er twintig jaar later een musical van zou komen.
In 2000 werd Iedereen Beroemd genomineerd voor de Oscar voor beste niet-Engels- talige film. Herinner jij je nog wanneer je de film voor het eerst zag, Joke?
Joke: Ja, ik zag hem zeven jaar geleden thuis bij mijn ouders op tv. Ik was meteen gecharmeerd door het verhaal van Jean die zijn dromen najaagt via de zangcarrière van zijn tienerdochter Marva. Sindsdien heb ik de film niet meer teruggezien, en nu durf ik ook niet meer te kijken.
Eva: Moet je ook niet doen.
Joke: Ik ben bang dat ik onbewust te veel zou overnemen, en dat wil ik niet. Ik wil mijn eigen invulling aan Marva geven. Het script van de musical leunt dicht aan tegen dat van de film. Zelfs bij het lezen van de eindscènes kreeg ik al kippenvel.
Vind je dat Van Laecke met Joke een goede Marva heeft gecast, Eva?
Eva: Oh ja, die rol is echt iets voor Joke. Eerst twijfelde ze, maar ik heb haar wel tien keer aangepord om de rol te aanvaarden, zeker omdat het zo’n schoon verhaal is. Want dat is wat wij, acteurs, doen: schone verhalen vertellen. En dat van Iedereen Beroemd is er een om in te lijsten, erg universeel ook. Dat Joke dit verhaal nu opnieuw kan vertellen, in het theater, is fantastisch. Toen ik voor het eerst van dit musicalproject hoorde, schatte ik de slaagkansen meteen hoog in. De film is al geruime tijd uit, maar het verhaal van zangwedstrijden met de bijbehorende hang naar roem kan je naar het heden vertalen.
Marva schuimt playbackshows af. Stonden jullie als jonge tiener ook al op een podium?
Eva: Jaaah, van mijn 14 tot mijn 18 jaar speelde ik amateurtheater bij het Antwerpse gezelschap De Groene Lach. En ik heb ook ooit meegedaan aan Henny Huysmans Mini Playbackshow op de Nederlandse televisie. 10 jaar was ik toen. Ook vóór het ontstaan van de Vlaamse commerciële televisie werd er al geplaybackt op de buis. Destijds heb ik Rob de Nijs neergezet. Transgendergewijs was ik mijn tijd ver vooruit.
Joke: (giert het uit) Dat meen je niet!
Eva: (gaat onverstoord verder) Mijn moeder was een megafan van Rob de Nijs, al wilde ik zelf Tina Turner doen. Maar dat mocht niet van mijn moeder. Misschien vond ze Private Dancer niet zo geschikt voor een kind van 10 jaar.
Joke: Ik heb tweemaal meegedaan aan de Kunstbende. En van mijn 8 tot mijn 18 jaar volgde ik in het deeltijds kunstonderwijs woord en voordracht. Saxofoon heb ik ook nog gespeeld.
Eva: Ik ook, ik heb trouwens nog les gehad van de papa van Jelle Cleymans.
Joke: (verbaasd) Echt? Amaai, zo komt alles weer mooi samen.
Jelle Cleymans schreef grotendeels de muziek voor deze musical. Verschilt deze productie op nog meer vlakken van de film?
Joke: De muziek is de grootste nieuwigheid, want qua verhaal leunt de musical dicht aan bij het origineel. Onze musical speelt, net als de film, ook in de jaren negentig. Door het stuk in die tijd te situeren kan je parallellen trekken met het heden. Eigenlijk zijn alleen de muzikale interventies nieuw.
Eva: Zit er geen enkel liedje uit de film meer in de musical?
Joke: Alleen Lucky Manuelo, de hit van Raymond van het Groenewoud. Omdat de film zo goed is, wilde Frank Van Laecke geen nieuwe musicalversie schrijven, maar eentje die voortbouwt op de film. Het verhaal is te mooi om zomaar om te gooien. Zo wil de musical een eerbetoon zijn aan de film.
Jij hebt een zuivere acteeropleiding genoten, Joke. Hoe voelt het om te zingen?
Joke: Verrassend goed, In Den Elfde van den Elfde had ik er al een eerste professionele zangervaring opzitten, maar dit project is toch anders. Voor de musical gaan we drie tot vier keer per week live spelen, en ik heb nogal een zwakke stem. Daarom heb ik zangles gevolgd. Dat vond ik zalig, ik heb nu zoveel techniek geleerd. Toch ben ik zenuwachtig voor de première. Misschien gaat mijn stem straks beven.
Eva: Da’s niet erg. Bij zo’n vibrato denkt het publiek dat je je intens hebt ingeleefd.
Joke: (lacht) Da’s een goeie tip, maar ik vind het wel zalig om te zingen. Ik zing ook een duet met Ianthe Tavernier, die mijn tegenpool Debby speelt. Ik zing dan over hoe graag ik een ster zou willen worden, en zij over haar hunker om weer een gewoon meisje te zijn. Het is zo fijn om samen te
“Voor Eva heeft Marva, haar eerste rol, zoveel betekend. Om zo’n personage dan opnieuw te vertolken, dat moet met eer aangepakt worden.”
zingen, echt magisch. Dat zingen smaakt naar meer. Misschien ga ik achteraf wel in een koor of zo. Eva: Vlaanderen, let op: de volgende musicalster is geboren.
Ter voorbereiding van de musical leef je al een maand suikervrij, Joke. Waarom?
Joke: Wel, suiker blijkt slecht te zijn voor de stem. Daarom heb ik besloten, zolang ik speel, geen suiker te eten. En het resultaat blijkt fenomenaal: ik voel me super. Voorlopig drink ik ook geen alcohol meer. Ik drink al eens graag een glaasje cava, maar dat doe ik nu dus niet. Alcohol droogt de stem uit. Aanvankelijk was ik bang voor heesheid, maar mijn stem houdt het. Eva: Als ik een zware job voor de boeg heb, kan ik ook als een monnik leven. Maar dat verhaal van die suiker kende ik niet, dat heb ik nooit geprobeerd. Joke: Natuurlijk niet, jij hebt dan ook een stem als een kanon.
Wat hebben jullie over voor een rol? Een andere haarkleur?
Eva: Bij de kapper heb ik al jaren mijn eigen keuze niet meer kunnen maken. Maar wat betreft alles wat mijzelf aangaat, zou ik best wel ver gaan voor een rol. Ik ga niet met de regisseur slapen of een collega zwart maken... Joke: …maar afvallen of bijkomen, dat heb ik wel over voor een rol. Op voorwaarde dat het een goeie rol is. Kijk naar hoe Matthias Schoenaerts is bijgekomen voor Rundskop, en Koen De Graeve is afgevallen voor Tot Altijd. Eva: Voor een fantastische rol doe je dat, al blijft jongleren met gewicht een aanslag op je lijf. Met haar ligt het anders. Dat groeit wel terug.
Deruddere zocht voor zijn Marva een volslanke actrice. Stoort het jullie om als actrice beoordeeld te worden op je figuur?
“Deze rol is echt iets voor Joke. Eerst twijfelde ze, maar ik heb haar wel tien keer aangepord om de rol te aanvaarden, zeker omdat het zo’n schoon verhaal is.”
Eva: Nee, totaal niet. Nooit gehad ook. Ik heb geen negatieve connotatie bij het woord ‘dik’, al weet ik dat heel veel mensen daarmee worstelen. Mijn gewicht laat me net toe rollen te spelen die actrices met maat 34 niet kunnen spelen. Anderzijds heb ik vaak rollen gespeeld waarbij de maat van geen enkel belang was. Nu ja, met typecasting hebben we in het vak allemaal wel te maken. Ik kan niet de dochter spelen van de fantastische zwarte acteur Idris Elba, of een anorectisch model. Joke: Ik sluit me bij Eva aan. Voor televisie gebeurt typecasting veel sneller dan in het theater. Op de planken kan je alles geloofwaardig neerzetten, zowel een kind van 10 als een man van 60. Anderzijds zit ik vaak in rollen die niet aan een type gebonden zijn. Vaak krijg ik hele leuke rollen omdat mensen denken dat ik ze aankan. Eva: Top! En ik ben ook nog altijd veel liever die dikke actrice dan die slechte. Joke: (lacht) Een mooie uitspraak, die ga ik onthouden.
Als Vlaamse actrices spelen jullie vaak in Nederland. Een ander publiek?
Eva: Dat kan ik nog moeilijk inschatten. Intussen woon ik al langer in Amsterdam dan dat ik ooit in Mortsel heb gewoond. Ik ben al een halve Hollandse. Joke: Het hangt er ook van af of je in Groningen of in Eindhoven speelt, maar grosso modo zijn de Nederlanders uitgesprokener in hun meningen. Ik speel zowel in Nederland als in Vlaanderen graag. Eind deze maand begin ik bij NTGent te repeteren voor Orestes in Mosul, in een regie van Milo Rau. Bijna politiek geëngageerd theater is dat. Een groot contrast met deze musical. Eva: Bravo, zo stoppen ze je niet in een hokje. Een docent op de Kleinkunstacademie hield ons voor kilometers te maken en aan te pakken wat op ons pad kwam. Ik denk dat ons dat allebei goed is gelukt. Wij zijn multi-inzetbaar. Joke: Ja, maar jij toch nog een beetje meer dan ik. Jij kunt goed Hollands praten, dat kan ik niet. Eva: Daar ben ik wel blij om, anders had ik sommige rollen niet kunnen spelen. Zoals de moeder van Dik Trom bijvoorbeeld, zowat de Nederlandse Suske en Wiske. En vanaf april sta ik met ’t Schaep met de 5 pooten drie maanden in Amsterdam. Die musical is gebaseerd op een legendarische serie uit de jaren zestig die met sterren als Adèle Bloemendaal en Piet Römer vol populaire liedjes zat. (begint te zingen) ‘Jaa, we benne op de wereld om mekaar om mekaar om mekaar om mekaar. Te hellepe nietwaar...’ (hilariteit alom)