Sarah Lebeer

(Universiteit Antwerpen, Jonge Academie)

Microbioloog en bio-ingenieur Sarah Lebeer (38) heeft drie kinderen van 3, 6 en 8 jaar, en is fulltime hoofddocent in de faculteit wetenschappen (departement bioingenieurswetenschappen) aan de Universiteit Antwerpen. Dé clichévraag: hoe combineert ze dat allemaal?

“Met een goede planning is het doenbaar”, zegt Lebeer, “Ik moet gemiddeld bijna één keer per maand naar het buitenland, zit zelden een hele dag aan mijn bureau, heb vaak vergaderingen, lessen of ben op verplaatsing. Maar ik kan toch een groot deel van de week de kinderen zelf naar school brengen en gaan halen uit de nabewaking. Ik betrap me er wel op dat ik soms sterk in functie van hen denk en vraag mij soms ook af of ik alle moeite wel in mijn werk moet steken.”

Is dat niet gewoon de biologie van een vrouw, de kinderen vooropstellen? “De vraag is altijd: wat maakt precies deel uit van onze biologie, en wat is aangeleerd of cultureel? Mijn ouders hebben mij bijvoorbeeld altijd gestimuleerd, en toch denk ik soms: waar ben ik mee bezig? Vóór deze campagne van de Jonge Academie (waar Lebeer ook

zelf nog lid van is, red.) had ik nog niet vaak over ‘implicit bias’ gehoord. Maar als je erbij stilstaat, zie je het toch vaak terugkomen. Zo zou ik nooit van mezelf zeggen dat ik ‘excellent’ of ‘geniaal’ ben, ondanks dat ik nu sta waar ik sta. Dat is iets dat vrouwen blijkbaar wel vaker onbewust doen: ze schrijven hun succes toe aan toeval (het zogenaamde ‘imposter syndrome’ of oplichterssyndroom, red.).”

Zo stelt de ‘Wetenschap is m+v+x’-campagne bijvoorbeeld dat vrouwen pas solliciteren op een functie als ze zich volledig in de jobcriteria kunnen vinden, terwijl mannen al zullen solliciteren als ze aan zes op de tien criteria voldoen. “De campagne wil mannen en vrouwen niet tegen elkaar opzetten”, zegt Lebeer. “Een man is niet per se een dominante leider. En ik heb ook veel jonge mannelijke collega’s die mee voor hun kinderen willen zorgen. Bij de oudere generatie zijn er proffen die mee voor hun kleinkinderen zorgen. Dat is dus mogelijk op de universiteit, maar je moet wel zelf op je strepen staan.”

Vruchtbaar

Lebeer zetelt in een aantal selectieen evaluatiecommissies en beslist dus mee over nieuwe aanstellingen en promoties. “Dat doen we objectief: hoeveel projecten heeft iemand al kunnen binnenhalen, wat zijn haar of zijn publicaties, welke dienstverlening doet hij of zij? Bij de nieuwe aanstellingen voor proffen zijn het toch nog altijd meer mannen, en daar moeten we alert voor blijven, zeker in de toegepaste en natuurwetenschappen. Ik ben niet echt voor quota of een streefcijfer, maar ik ben er ook niet per se tegen. Sowieso is een combinatie van mannen en vrouwen ‘vruchtbaar’ op de werkvloer. Ook als wetenschapper word je geïnspireerd door je privéleven. Zo ben ik onder meer door het moederschap op een project gaan werken rond de microbiologie van moeder en kind. Superinteressant en zeker niet alleen voor vrouwen.”

“Ik zou mezelf nooit ‘geniaal’ noemen”

FOTO RR