Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Op kamp gaan leer je … op kamp
Driedaagse speciaal voor kinderen die eerste keer niet thuis slapen
Voor het eerst niet thuis slapen, het is voor kleuters een grote stap. Daarom bestaat er een speciaal kamp waar ze kunnen léren op kamp gaan en wennen aan logeren zonder mama of papa in de buurt. Al lijken de kinderen geen last te hebben van gemis, in hun fort vol knuffels op domein Roosendael in Sint-Katelijne-Waver. Welkom op kamp “Mijn beer en ik”.
Je zou tranen verwachten. Of toch minstens een pruillip om mama of papa. Niet dus: twee uur nadat ze thuis vertrokken zijn, joelen tien 3- tot 6-jarigen hier om het luidst. Ze crossen achter elkaar aan en voeren onder het vieruurtje discussies over wie de dikste koek heeft of hoe oud hun knuffels zijn.
Die knuffel is het thema van “Mijn beer en ik”, een driedaagse georganiseerd door Koning Kevin. Floris de kampbeer, met zijn Batman-onderbroek, moet de kinderen geruststellen die hier voor het eerst niet thuis of in een andere gekende omgeving logeren. “En opdat ze dat niet alleen zouden moeten doen, brengen ze allemaal hun eigen knuffel mee”, zegt leidster Lotte (20). “Die biedt geborgenheid. Bovendien is het voor ons een brug om met hen te praten. Is iemand te verlegen om mee te spelen, dan overtuigen we die met de knuffel. Dan zeggen we: jouw beer zal het zeker leuk vinden.”
Tijdens het vieruurtje zit een hele dierentuin aan tafel. Een dino naast een beer, tijger, bij, konijn en een lieveheersbeestje. Verdrietig zijn? Geen tijd voor. De kinderen zijn te druk bezig ongemerkt voorbij het parcours van de boze bewaker en de duivelse keukenprinses te geraken. Of met het spel ‘cactus en bloem’. Of beter: de variant ‘cactus en teddybeer’. Ze verkleden zich, dansen en zingen, en ze maken voor etenstijd een bord uit klei voor hun knuffel. Behalve Teun, die ziet het groot
Mieke Mama van Viktor
“We hebben Viktor mee op dit kamp gestuurd om te tonen dat je ook zonder mama en papa vriendjes kan maken.”
ser en maakt een taart met drie verjaardagskaarsen voor zijn bij.
“De juffen zijn er toch?”
Terwijl hun ouders thuis wellicht tobben over of het nu wel een goed idee was om hun kind voor het eerst op een kamp te laten overnachten, wordt het avondeten opgediend – “Macaroni, yeeey” – en is er amper een woord gezegd over mama of papa. “Ik vind het leuk om eens ergens anders te slapen”, zegt een ander meisje. “Hier maken mijn dieren tenminste niet zoveel lawaai. Thuis woeft mijn hond, piept de parkiet en zijn er nog de kippen en mijn cavia.” Mist ze mama en papa dan niet? Of haar dieren? “We hebben hier toch juffen? En ik heb ook al veel nieuwe vriendjes gemaakt. En mijn broer Teun en mijn knuffel zijn er ook nog.”
Niet alleen die knuffel maakt het trouwens gemakkelijker om van huis weg te zijn, zegt Lotte. “We lieten hun ouders ’s middags zelf kiezen wanneer ze zonder zoon of dochter terug naar huis gingen. Ze bleven in een tekenof bouwhoekje bij hun kind tot het een goed moment was om te vertrekken. Dat werkt beter dan één moment waarop we hen dwingen om afscheid te nemen.”
Het moeilijkste moment
Ook Viktor is zonder veel gemor achtergebleven, zegt zijn mama Mieke. “De dag voor hij vertrok had hij het er moeilijk mee, maar het ging uiteindelijk zonder problemen. We hebben hem meegestuurd omdat we het belangrijk vinden dat hij zelfstandig is. Dat hij ook zonder mama en papa kan en zelf vriendjes en mooie herinneringen kan maken. En voor mocht hij ons toch missen, hebben we een foto van ons meegegeven.” Voor bij het slapengaan.
Want dat wordt wellicht het moeilijkste moment van de dag, voorspelt een leidster. Daarom wordt daar extra aandacht aan geschonken. Een uur op voorhand stoppen de kleuters hun knuffel in, dan spelen ze een kringspel en luisteren ze naar het verhaal van Kikker en zijn vriendjes. Daarna kruipt Viktor in zijn slaapzak met zijn twee knuffels en de foto van mama en papa in zijn handen.
Een moeilijk moment? Dat is het inderdaad. Niet uit heimwee, wel omdat ze nog niet willen slapen. Daarvoor zijn ze op die paar uur te goeie vriendjes geworden en is het te plezant. Het is een wonder hoe ze zo’n luide bende uiteindelijk toch stil hebben gekregen. Behalve Teun, dan, die het alweer grootser ziet. Hij roept nog: “Slaapwel, iedereen van de wereldbol.”