Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Legendarische Italiaanse wielrenner Felice Gimondi overleden op 76-jarige leeftijd
Italiaanse campionissimo Felice Gimondi op 76-jarige leeftijd overleden aan hartaanval
De Gazzetta dello Sport zei het gisteren heel stellig: een van de grootste Italiaanse renners aller tijden is overleden. Felice Gimondi kreeg een hartaanval toen hij aan het zwemmen was in Sicilië. Hij zou in september 77 jaar zijn geworden. “Een echte seigneur”, zegt oudploegmaat Johan De Muynck. “Als mens, als coureur en als ondernemer.”
Felice Gimondi was gisteren in badplaats Giardini Naxos aan het zwemmen toen hij plots onwel werd. Een hartaanval, volgens de Gazzetta dello Sport. Hoewel redders onmiddellijk bij hem waren, kon geen hulp meer baten. Zijn overlijden komt heel onverwacht. Hij viel in 2014 zwaar bij een fietstocht, maar verkeerde verder in een uitstekende gezondheid. Gimondi komt ook uit een bijzonder sterk geslacht: zijn moeder – die postbode was en haar zoon leerde fietsen op haar ‘bestelfiets’ – overleed pas in 2013, op de leeftijd van 104. Generatiegenoten herinneren zich Gimondi als een bijzonder aimabel mens. “Zachtaardig”, zegt Roger De Vlaeminck. “Iemand met wie ik echt goed overeenkwam.” Johan De Muynck noemt hem “een seigneur met aristocratische allure”. In Bergamo woonde hij op een prachtig landgoed, dat helemaal in dat beeld paste. “Hij had een oude cementfabriek omgebouwd tot een klein kasteeltje”, zegt De Muynck. “Dat paste bij hem. Hij had stijl in alles wat hij deed: als mens, als coureur en later als ondernemer.”
Eddy Merckx reageerde bij het Italiaanse persbureau Ansa: “Felice was een ware heer en echte kampioen. Twee weken geleden hadden we voor het laatst contact. Ik verlies een makker en mijn oude rivaal. Na onze carrière zijn we vrienden geworden. Wat kan ik zeggen? Ik ben er kapot van.”
Zoff
Over het talent van Gimondi bestaat unanimiteit: “Een van de allergrootste renners die er geweest zijn”, zegt Roger De Vlaeminck. Zijn palmares is quasi volledig: hij won in 1965 – nota bene als neoprof – de Ronde van Frankrijk. Bij die overwinning hoort een anekdote die het zakeninstinct van Gimondi toen al openbaarde: omdat hij voordien al de Giro had gereden, wilde Gimondi alleen starten in de Tour als manager Luciano Pezzi zijn loon verdrievoudigde. Wat ook gebeurde. “Hij heeft altijd een uitstekend instinct gehad voor zaken”, zegt De Muynck. “Na zijn carrière is hij in de verzekeringen gegaan. En geen kantoortje zoals wij dat hier kennen, hè. Hij heeft een heel netwerk uitgebouwd. Samen met de Italiaanse doelman Dino Zoff. Gimondi deed Bergamo, Zoff Brescia.”
De Muynck won in 1978 de Giro d’Italia als ploegmaat van Gimondi. Ook dat was een verhaal van zakeninstinct. “We begonnen op gelijke voet aan die Giro”, zegt De Muynck. “Maar ik kwam vroeg in het roze. Geen probleem voor Gimondi. Hij zei meteen: Vanaf nu rijd ik voor u. Gimondi had aandelen bij Bianchi. Hij snapte dat het niet slecht zou zijn voor de verkoop van de fietsen dat een Belg die Giro won. Hij was heel rationeel. Een gentleman ook wel.”
Concurrent buiten categorie
Het belette Gimondi niet om zelf ook een onwaarschijnlijk palmares bij elkaar te rijden. Eén keer Tour en Vuelta, drie keer de Giro. De laatste keer in 1976, in de nadagen van zijn carrière.
Ook in het eendagswerk excelleerde Gimondi: hij won Milaan Sanremo, Parijs - Roubaix en de Ronde van Lombardije. In de Ronde van Vlaanderen eindigde hij in 1969 tweede. Die editie werd gewonnen door de renner waar Gimondi altijd tegenaan liep: Eddy Merckx.
Toen we in 2014 in Bergamo op bezoek gingen voor een interview, vertelde Gimondi heel openlijk hoe zeer de drie jaar jongere Merckx zijn carrière had bepaald. Hij had het over de Ronde van Catalonië in 1968, toen hij ineens besefte dat hij met een rivaal buiten categorie te maken had die eigenlijk niet te kloppen was. “We hadden elkaar een hele week bestookt”, zo vertelde Gimondi. “Reed ik lek, dan viel Merckx aan. Reed hij lek, dan demarreerde ik. Tot hij mij klopte in de laatste tijdrit. Daar ben ik kapot van geweest. Het was de eerste keer dat hij mij versloeg in een chrono. Ik kon er niet van slapen. Samen met mijn kamergenoot Giancarlo Ferretti ben ik rondjes gaan wandelen op het strand. Echt waar, twee jaar heb ik afgezien van die nederlaag. Maar toen heb ik ingezien: qua karakter kan ik met hem wedijveren, maar zijn motor is nog iets groter.”
Het is de enige kritiek die Gimondi in zijn glorieuze carrière heeft gehad: dat hij zich te makkelijk neerlegde bij de suprematie van Merckx. Zelf weerlegde hij dat evenwel met klem en verwees hij graag naar het WK in Montjuïc in 1973, toen hij Merckx en bij uitbreiding de hele Belgische ploeg klopte. Over dat WK gaat het verhaal dat Merckx en Gimondi het op een akkoord hadden gegooid, om hun gemeenschappelijke constructeur Campagnolo ter wille te zijn, maar bij ons bezoek in 2015 verwees Gimondi dat nadrukkelijk naar het rijk der fabelen: “Ah, dat soort verhaaltjes... We hadden hier in Bergamo eens een criterium dat volledig draaide rond mij en Michele Dancelli, die ook van hier is. Wie viel er aan in de laatste ronde? Eddy Merckx. Die man wilde alles winnen. En dan zou hij plots het WK verkopen voor Campagnolo? Larie.” Toen Gimondi in 1978 – in hetzelfde jaar als Merckx – stopte met koersen, werd hij ploegleider. In 1983 was hij bij Bianchi-Piaggio baas van de beruchte Pol Verschuere. Later bij Mercatone UnoBianchi ook van Marco Pantani. Diens overlijden noemde Gimondi de slechtste herinnering uit zijn leven: “Een tijdlang heb ik me heel direct met Marco beziggehouden. Ik belde hem elke dag, zelfs toen ik op reis was. Acht dagen na elkaar, geen enkele keer nam hij op. Weet je wat het verschil is tussen ons: ik ben geboren in Sedrina, een klein plaatsje in de provincie Bergamo. Marco is afkomstig van Cesenatico, een feestplaats bij uitstek. Er ligt ook dertig jaar tussen ons in, waarin de wereld er heel anders is gaan uitzien.”
Het contrast in levensloop en nalatenschap tussen Gimondi en Pantani kan moeilijk groter zijn. Pantani stierf eenzaam op een hotelkamer; Gimondi op vakantie in Sicilië. Italië zal hem niet herinneren als een tragische held, maar als een onbesproken kampioen, geslaagd in alle facetten van het leven.