Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Met de wagen op de nachttrein: ecologisch en zonder files, maar wel duur
Tijdens deze vakantie staat zowat de halve populatie van Vlaanderen gestresseerd in de rij van de incheckbalie in de luchthaven, of zwetend in een volgepakte wagen in de file richting het zuiden. Maar op reis gaan kan ook anders én op een duurzamere manier. Met de nachttrein bijvoorbeeld!
Voor de derde keer reed ik deze zomer met mijn auto de trein op. Dat gebeurde telkens ergens in juli in de vooravond in het station van Düsseldorf. De volgende morgen werd ik wakker met zicht op de Alpen. Enkele uren later kon mijn vakantie beginnen. Er vertrekken al lang geen autoslaaptreinen meer vanuit België of Nederland. En dat is doodjammer, want de combinatie trein-auto is een heerlijke, ecologisch verantwoorde reisformule. Jammer dat de service zo duur is.
Twee jaar geleden wilden we naar Zuid-Italië. Dat betekent ofwel twee zware rijdagen – een afstand van 1.800 km – en een overnachting, ofwel het vliegtuig en een huurauto. Dat laatste hadden we al twee keer gedaan, maar eigenlijk reizen we liever met de auto, al is het maar omdat we dan lekker veel olijfolie, pasta en wijn mee naar huis kunnen nemen. De autoslaaptrein leek de ideale oplossing. En dat was het ook. De kans dat we volgend jaar opnieuw de trein oprijden is heel groot.
2017: Düsseldorf-Livorno
Verder dan Livorno in Toscane rijden de autoslaaptreinen niet. Omdat wij nog 500 km verder willen geraken, kiezen we voor dit traject. We zijn met drie en we willen er op de verjaardag van mijn dochter een feestelijke reis van maken. Dus hebben we meteen ook een maaltijd in de restauratiewagen geboekt. Tussen 15.30u en 17u moeten we in het station van Düsseldorf zijn, vanuit Antwerpen een rit van 2,5 uur. Bij aankomst wordt onze reservatie gecheckt, worden de krassen en blutsen in onze auto genoteerd en dan mogen we in de rij gaan staan. Daar staan we wel even. Na een uur vertrekken man en dochter met hun rugzak voor één nacht alvast naar ons treincompartiment, ikzelf rijd voorzichtig via een brug de bovenste verdieping van de autowagon op. Het is een beetje spannend om mooi tussen de stalen randen te blijven, maar een vriendelijke spoorwegarbeider leidt me netjes tot bijna tegen de bumper van de vorige auto en bevestigt dan de zware ijzeren staven voor en achter de wielen. Muurvast staat hij, mijn wagen. Via een trapje kom ik op het perron, waar ik vlot op het eerste deel van de trein kan stappen. We hebben een coupé voor drie. Drie stoeltjes en een tafel, een kastje met een wastafel en drie uitklapbare bedden boven elkaar. Een steward komt zich voorstellen, we kunnen drankjes bestellen, we moeten maar zeggen wanneer we willen slapen, dan komt hij de bedden neerklappen, en om half zeven worden we in de restauratiewagen verwacht. We eten terwijl de prachtigste Rijnlandschappen voorbijschuiven: schepen die over het water glijden, kastelen op heuveltoppen, de typische dorpjes aan de waterkant… Het wordt een maaltijd om nooit te vergeten. Tegen 23u laten we de bedden neerklappen. Die blijken niet eens zo smal te zijn, en ook niet al te hard. Ik slaap als een roos, word een keer wakker in München en een keertje in Innsbruck. Pas als we door het prachtige berglandschap van Zuid-Tirol rijden, staan we op. Het ontbijt is basic: een voorverpakte croissant en een beker oploskoffie. Dat kan beter. Om 14u zijn we in Livorno. Vanop het perron kijken we toe hoe de autowagons worden losgekoppeld en weggetrokken om via een wissel keurig aan te sluiten op de autobruggen een perron verderop. De chauffeurs klimmen op de trein en zoeken hun auto. De spoormannen maken de beveiligingen los, en rustig rijden een voor een de auto’s van de trein. Om 15u vertrekken we voor de laatste 500 km. Om 20.30u zitten we met een Aperol Spritz op een terras in Caserta bij Napels. Niks moe, en met onze eigen auto voor de deur.
2018: Düsseldorf - Verona
Dat doen we nog eens. Helaas bestaat de lijn naar Livorno niet meer. We kiezen voor een reis naar Verona met het Duitse bedrijf Urlaubs-Express. We zijn maar met z’n tweeën en boeken dezelfde formule. Een week voor vertrek krijg ik een mail om te melden dat de restauratiewagen niet meerijdt deze keer, maar dat we in ons compartiment een heerlijke vervangmaaltijd krijgen aangeboden. Het inchecken verloopt even vlot als de eerste keer, de coupé is oud maar netjes en comfortabel, de trein vertrekt op tijd. En dan komt de maaltijd. Een afknapper: een slappe caesar salade in een plastic doosje, op te eten
met plastic bestek, en vervolgens in een ander bakje een taaie biefstuk met wat garnituur en een dessert dat ik blijkbaar verdrongen heb. Ik weet echt niet meer wat het was, want bij de salade had ik al beslist dat ik volgende keer mijn eigen eten meebreng. Maar de reis verloopt vlot. Tegen elf uur staat onze auto in een parkeergarage, hebben we onze koffers al in het hotel afgegeven en slenteren we door het wondermooie Verona.
2019: Düsseldorf-Villach
Hoewel we over de service niet helemaal tevreden waren, wenden we ons toch weer tot UrlaubsExpress. We willen naar Slovenië, dus is de nieuwe lijn die het bedrijf aanbiedt geknipt voor ons. Het Oostenrijkse Villach ligt vlak bij de Sloveense grens. Dus, daar staan we weer in Düsseldorf. De trein zal vertrekken om 20u, maar bij aankomst om 17.30u wordt ons meteen meegedeeld dat er ten vroegste om 19u kan worden geladen wegens een panne aan de locomotief.
Oké, dan hebben we tijd om iets te eten en even de stad in te lopen. De stationsbuurt van Düsseldorf is niet bepaald gezellig. We doen een terrasje, hangen wat rond, kopen wat proviand… Uiteindelijk is het ruim 20u eer ik de trein op kan rijden, en het wordt 23u eer hij vertrekt. Niemand komt iets zeggen, laat staan zich verontschuldigen. Het lijkt de NMBS wel.
We proberen het gezellig te maken met een flesje wijn en onze eigen hapjes, maar het blijft een beetje sneu om een feestje te bouwen in een stilstaande trein in een onaantrekkelijk station. In de coupé naast ons zitten twee Duitse echtparen nog voor de trein vertrekt al aan hun tweede fles sekt. De sfeer is daar hoorbaar op- perbest. Waarom ook niet? We zitten daar goed, in onze trein. We zijn met vakantie en we hebben geen haast.
Achteraf bekeken was de vertraging een goede zaak. Na opnieuw een rustige nacht, word ik om 8u wakker in Salzburg. Om 11u rij ik in Villach met mijn auto van de trein. Wat hadden we er in godsnaam aan gehad om al om 8u aan te komen? Het is prima zo. De trein heeft de hele ochtend door een prachtig berglandschap gereden. Daar heb ik van genoten. Zonder stress, zonder files. En na een wandeling en een lunch in Villach zijn we om 16u aan de voet van de Triglav, de hoogste berg van Slovenië, onze eerste vakantiebestemming.
Als we met de auto terug naar huis rijden, zien we ter hoogte van Salzburg in de richting van Slovenië kilometerslange files staan, een eindeloze rij caravans, mobilhomes en volgepakte wagens op weg naar het Zuiden. Daar hadden wij kunnen staan. Maar we stonden er niet, we zaten rustig in onze trein van het berglandschap te genieten. Zonder stress en zonder zorgen.