Risico’s nemen

De Arteveldehogeschool heeft de bevindingen voorgesteld van het RePlay-project. Daaruit blijkt dat kinderen die risico’s nemen tijdens het spelen, betere vaardigheden hebben en meer zelfvertrouwen. In een heleboel kinderdagverblijven mogen peuters nu in bomen klimmen zonder dat er een onthaalmoeder met een vermanend vingertje staat te roepen dat ze moeten oppassen. Dat juich ik toe, net als Kind en Gezin trouwens. Laat onze kinderen weer kind zijn!

Maar toch wil ik het team onderzoekers wijzen op een paar aandachtspuntjes. Ik heb twee zonen en zou niet liever hebben dat ze in bomen klimmen. Als ze daarvoor ambitie zouden hebben, zouden ze van mij met een boormachine, spijkers en een paar mdf-platen naar boven mogen om een kampement te bouwen in de kruin. Alles kan, alles mag, zeker nu bewezen is dat het ook nog goed voor hen is. Het enige probleem is: vind maar eens een boom waar kinderen überhaupt in kunnen klimmen.

Het handjevol bomen dat de stad Antwerpen nog telt, staat ofwel op de middenberm van een hele drukke steenweg, is allicht vergeven van de processierupsen en als het dat niet is, gaat het waarschijnlijk om een waardevol stukje landschap dat door onze minister officieel werd beschermd. In afwachting van de subsidies staat er dan een hekje rond de boom, met een woordje uitleg op een plakkaatje. Geen kind dat eraan denkt om daar dan in te klauteren.

Daarom zijn wij tien jaar geleden naar het platteland verhuisd, want daar zou het vast nog kunnen – ravotten in de natuur. In het dorp waar we wonen, bevindt zich zelfs een speelbos. Alleen bleek dat te bestaan uit verdorde naaldbomen, waarvan de takken pas metershoog boven de grond uit de stam schoten. Risico’s nemen, allemaal goed en wel, maar ik wil ook niet overdrijven. Bovendien lagen op de grond overal dennenappels, die pijn deden aan zijn voeten, aldus mijn zoon. We zijn één keer in het speelbos geweest en daarna nooit meer.

“Ik weet iets beter”, zei ik hem een paar weken later. “We gaan naar het Zoerselbos. Daar staan echt héél veel bomen en er ligt mos op de grond, dat wordt vast leuk.” Mijn zoon had liever verder gespeeld op zijn PlayStation, maar onder lichte dwang stapte hij toch in de auto. Het was niet eens ver rijden. “We zijn er”, riep ik blij, toen we een groot bord tegenkwamen dat het Zoerselbos aangaf. De blijdschap, zie hieronder, was van erg korte duur.

FOTO RR