Kamelenmelk

Dave Peters is een creatieve veelvraat. Radio- en televisiepresentator, auteur en bovenal sportbeest. Nu eens hoog in de voetbaltribune als commentator, dan weer als interviewer langs de zijlijn, ook en vooral in de Proximus League. Ook dit seizoen laat hij wekelijks, op dinsdag, in Gazet van Antwerpen zijn eigenzinnig licht schijnen over onder meer ‘zijn’ 1B. Met veel passie. En een knipoog.

Zondagnamiddag zat ik in blok 153, rij 15, stoel 4 van de Lotto Arena waar de Belgian Red Dragons recht tegenover Spanje stonden. Er werd drie sets lang naar hartenlust gemept tot die arme Spanjolen bien cuit in de touwen hingen. Ik heb het voor alle duidelijkheid over volleybal, een qua spektakel nogal onderschatte sport. Weet u wat u doet? Ga zelf eens kijken, op 21 september in het Sportpaleis bijvoorbeeld. De knockoutfase van het EK is gegarandeerd een sfeerbom in elke sport. Doen dus!

Het was niet de eerste keer dat ik een uitje maakte naar de zaal. Het valt me op dat volleybal een echte gentleman’s sport is, pur sang zelfs. Vooraleer een volleyballer je muil verbouwt, moet je al minstens zijn hele familie hebben uitgemoord. Toppers als Sam Deroo, Hendrik Tuerlinckx, Tomas Rousseaux en al die anderen verdienen daarom uw aandacht. Toch minstens één keer.

Wie ik in de Lotto Arena niet tegen het lijf liep, was scheidsrechter Ken Vermeiren. Economisch gezien was dat voor de brave man een goede zaak. Het zou dit weekend onze derde ontmoeting geweest zijn en u weet wat daaraan vasthangt. Trakteren! Hij zou er in ieder geval niet goedkoop vanaf zijn gekomen. Naast de obligatoire goudgele pretpaal had ik hem tevens een hotdog met choucroute afhandig gemaakt. Goe geweten!

Een dag eerder kruisten onze paden in de spelerstunnel van het Olympisch Stadion waar hij de zogenaamde vierde man was. We hadden het over dé cruciale fase van een dag eerder in Lokeren. Ref Vermeiren keurde eerst een doelpunt van Jelle Van Damme goed om het daarna op aangeven van de lijnrechter af te keuren. Dat was althans de versie die aanvankelijk de krantensites haalde.

Het bleek niet te kloppen. Arendsoog Vermeiren had zelf in de smiezen gekregen dat Lokerenspeler Diakathé de bal uit de handen van Kemphaan Berke Özer had getrapt. Dat wist hij me toch te vertellen. Ik neem er mijn pet voor af. Ik was interviewer op Daknam en vanuit mijn gezichtsveld leek het er sterk op dat Özer de bal wel degelijk loste. Ook onze commentatoren zagen het zo. Tot de zoveelste herhaling passeerde. Plots was er dat ene beeld dat Vermeiren gelijk gaf. Als de mannen van Hans Anders een ambassadeur zoeken, weten ze de professionele fluitblazer wel te vinden. Dat je dát ziet! Straf.

Het doet totaal niet ter zake, maar ik heb effectief heel lang gedacht dat Hans Anders een WestVlaams bedrijf was dat het niet kunnen uitspreken van de letter ‘G’ als gimmick gecultiveerd had. Gans Anders! Nee, geen flauwe grap, een spookrijdend brein des te meer. Ik heb ermee leren leven.

Vlak na affluiten liepen de emoties hoog op in Lokeren. Ze voelden zich bekocht. De driepunter waar ze zo naar snakten, werd hen in luttele seconden door de neus geboord. De aangebrande reacties waren begrijpelijk omdat spelers en staf op dat moment wellicht dat ene cruciale beeld nog niet gezien hadden. In de persruimte verzamelden alle journalisten zich rond een laptop om zwart op witte zekerheid te krijgen over de fase. Unanimiteit was wat volgde.

Terug naar het Kiel. Daar luisterde de absolute blikvanger van de avond naar de naam Yan Vorogovskiy. De Kazach draafde gezwind zijn linkerflank af, verzorgde zijn passing meer dan behoorlijk en scoorde zowaar een competitiedoelpunt. Dat was al van 17 maart 2018 geleden. In de Kazachse Premier League scoorde hij toen voor Kairat de rustgevende 20 tegen het altijd lastige FK Atyrau.

‘Val me niet lastig met dit soort onzinnige voetbalfeiten’, hoor ik u denken. Ik zet toch door omwille van de petite histoire van die wedstrijd. Kwieke Yan speelde die dag samen met ene Sheldon Bateau, de man die na zesentachtig uur mediatraining van Mark Uytterhoeven in perfect Mechels kan uitleggen waar de tactische klepel hangt. En wie liep er in de spits? Toch niet exZenit en Arsenalvedette Andrey Arshavin zeker? Jawel! Dat het een kleine wereld is. Om deze wereldreiziger helemaal welkom te heten in de Metropool raad ik de Antwerpse horeca sterk aan om alvast een transpalet Shoebat aan te schaffen. Het betreft hier gefermenteerde kamelenmelk die de Kazachen in hun thee plegen te lozen. Een kleine moeite me dunkt. Lopen er in de zoölogie niet een paar van die mannen rond? Uierke trek! Hoe moeilijk kan het zijn?

Soit, alles op een zakdoek in de Proximus League en spanning troef dus. Dat allemaal in tegenstelling tot wat sommige hardleerse luldebehangers u proberen wijs te maken. Zagen en klagen en de boel doodzwijgen, is gemakkelijk. Wat zou 1B nu een vergeetput of een kerkhof zijn? Wie zegt zoiets? Iemand die zich boven de sport stelt en nog geen minuut Proximus Leaguevoetbal heeft gezien? Arm België op dat vlak. Het gaat hier om profvoetbal nota bene, een staaltje van antimarketing dat kan tellen. En waarom? Simpel! Het establishment heeft meer échte liefhebbers van het spelletje nodig. Ik geef ze nog één kans tijdens de volgende transfer dead

line day. Lukt het niet, dan weet je dat het moeilijk wordt.