Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ze hadden in Italië vlug door dat die kleine Belg iets kon”
De Belgische volleybalmannen spelen vanavond in de Antwerpse Lotto Arena hun vierde kapitale wedstrijd op rij. Winst tegen Slovakije garandeert een tweede plek in hun poule en een haalbare achtste finale. Op spelverdeler Stijn D’Hulst (28) kunnen ze alvast rekenen. Twee jaar geleden opzijgeschoven door Roeselare, maar ondertussen wel winnaar van de Champions League en Italiaans kampioen.
Stijn D’Hulst is geen rancuneuze kerel. Dus haalt hij zijn schouders op als we hem herinneren aan dat afscheid bij Roeselare in de lente van 2017. Tot ontzetting van menige fan en medespeler kreeg hij geen nieuw contract en zat hij plots zonder ploeg. “Ik heb toen veel geluk gehad dat Vital Heynen voor mij nog een plekje vond bij het Duitse Düren.” Maar revanchegevoelens, nu hij de Red Dragons zo meesterlijk doorheen de aanhef van een EK in eigen land dirigeert? Nee dus. “Toen vond ik dat uiteraard spijtig, maar ik denk er niet meer aan en doe gewoon mijn ding. Sindsdien heb ik het allemaal zelf afgedwongen, toch?”
De West-Vlaming nam wat hij een “berekend risico” noemt en bedankte Düren na één campagne samenwerking. “Een mooi en boeiend jaar, laat dat duidelijk zijn. Maar we zaten niet helemaal op dezelfde golflengte. Daarom besliste ik afscheid te nemen. Ik rekende erop om via een sterk WK een nieuwe werkgever te vinden. Er zijn tenslotte altijd teams die wachten op een groot toernooi om hun kern af te ronden.”
Voorwaarde nummer één vervulde hij zelf, de scouts van het Italiaanse Lube Civitanova deden de rest. Onze landgenoot kreeg een aanbod om als tweede spelverdeler aan de slag te gaan bij een van de sterkste ploegen ter wereld, als alternatief voor de Braziliaanse topper Bruno Rezende. Hij werd ploegmaat van kleppers als Juantorena, Kovac, Leal, … Een jaartje later kan hij bogen op een magische week in mei jongstleden, met de Italiaanse titel én winst in de Champions League.
Stijn D’Hulst kent de onvermijdelijke kanttekening bij die successen. ”Ik was niet de eerste keuze als setter bij Civitanova, maar speelde desondanks toch redelijk veel en mag zeker mijn aandeel opeisen. Belg in het buitenland en dan nog bij zo’n topclub: hoeveel kunnen er dat zeggen? In het begin merkte ik nog enige aarzeling bij mijn ploeggenoten. Het was ook niet simpel om me aan te passen. Vanaf de eerste dag sprak iedereen alleen Italiaans met mij, een taal die ik nog niet machtig was. Bovendien kenden ze mijn naam wel, maar wat was ik echt waard?
(grijnst) Het duurde niet lang of ze begrepen dat die kleine Belg wel degelijk iets kon. Het feit dat ze al lang voor het einde van het seizoen aandrongen om bij te tekenen, zegt genoeg. Een duidelijk teken van appreciatie.”
Stijn amuseert zich naar eigen zeggen enorm aan de Adriatische kust. “Een appartementje aan het strand, prachtige streek, het beste eten, alles perfect geregeld én veel respect vanwege al die toppers.” Enig minpuntje: vriendin Danielle blijft in België, maar komt wel om de maand op bezoek. Maar toch: “Een voltreffer, beter kan ik die stap niet omschrijven.”
Perfect evenwicht
D’Hulst zette er ook stappen als spelverdeler, bewees
hij de voorbije dagen op het EK. “Toch heb ik niet het gevoel dat ik me na één jaar Italië al volledig heb ontplooid.
(zucht) Jawel, er volgt altijd dezelfde vraag. Wil ik geen ploeg waar ik onbetwist titularis ben? De eeuwige keuze. We zien wel. Ik weet gewoon dat ik goed zit bij Civitanova. Het lijkt me ook niet wijs om keer op keer te veranderen van ploeg. Hoe langer je blijft, hoe meer je je stempel kan drukken. Ik denk dat ik momenteel het perfecte evenwicht heb gevonden. Speel ik minder bij mijn club, dan krijg ik volop kansen bij de nationale ploeg.”
De omstandigheden ten spijt, helaas. Zijn aanwezigheid op dit EK was immers in het gedrang omwille van zijn ernstig zieke vader. “Misschien dat de matchen me helpen om even mijn hoofd leeg te maken, maar eigenlijk wil ik daar niet over praten. Laat dit
binnen onze familie blijven.”
Dat ik twee jaar geleden werd doorgestuurd bij Roeselare? Daar denk ik niet meer aan. En sindsdien heb ik het toch allemaal zelf afgedwongen.”