Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Altijd weer dat stemmetje: ge hebt een kind doodgereden”
Ge hebt een kind doodgereden. Het stemmetje in zijn hoofd bleef het altijd herhalen. Op VTM getuigde Sep over het ongeval, waarbij een overstekend meisje van 3 jaar stierf. Het ongeval dat hem van een blije mens veranderde in een trieste. “Jaren heb ik aan de rand van de afgrond gestaan. Door het schuldgevoel, de nachtmerries, de uitputting. Ik had een gezin gebroken. Wat me gered heeft, is het besef dat ik het op geen enkele manier had kunnen verhelpen.”
Hij had haar niet gezien. Hij kón haar niet gezien hebben. Het moment dat hij het meisje wel zag, was het moment van de klap. “Op dat ogenblik vonden onze blikken elkaar. Een fractie van een seconde. Dan kwam ze, met een doffe klap, op de motorkap terecht. Ik remde, maar het was te laat.”
De tv-studio was stil en tv-kijkend Vlaanderen was stil, toen Sep Van Loo zondag zijn verhaal deed op VTM. De man uit Lichtaart had getwijfeld of hij het wel zou doen. Maar hij moest, zegt hij. Zijn getuigenis kwam er naar aanleiding van een campagne van het programma Make Belgium great again rond gsm-gebruik achter het stuur. Voor de duidelijkheid: Sep was op het moment van zijn ongeval niet met zijn gsm bezig, maar hij wil wél diezelfde boodschap kwijt.
“Als je in je auto stapt, leg dan je telefoon weg. Je riskeert niet alleen andere levens, maar ook dat van jezelf te verwoesten. Ik heb eraan gedacht om er een eind aan te maken. Jarenlang. Om af te zijn van het verdriet, het schuldgevoel, de onmacht. Omdat ik uitgeput was, van de slapeloze nachten, of anders van de nachtmerries. De gedachte dat het niet mijn fout was, heeft me rechtgehouden. Als ik had zitten gsm’en, of gedronken had, of te snel had gereden, dan had ik mezelf over de rand geduwd.”
Waakvlam
Sep Van Loo
Aanrijder
Sep was pas 20. Het was een juni-avond, al laat, maar nog licht. Hij stond voor een overweg ergens in de Kempen, en zag verderop een moeder met haar kinderen de straat oversteken, naar een ijskar. Toen hij weer begon te rijden, kwam daar plots nog een kind. Een meisje van 3. Ze kwam vanachter een auto, en hij had haar dus niet kunnen zien. Hij was al weggeleid en zat in een combi toen hij het hoorde, krakend, over de politieradio. Het kindje is overleden.
“Ik heb gelukkig zijn altijd gezien als een soort kaarslicht. Dat kan wakkeren, en soms is het maar een waakvlam. Toen, in die combi, was het donker. Dan kwam dat stemmetje. Ge hebt een kind doodgereden. Ik was zo moe, die avond, maar ik voelde mij een monster omdat ik de slaap kon vatten, terwijl ik een familie had gebroken. Ik heb geen kinderen, ik ga er ook niet aan beginnen. En dit is een van de redenen. Ik durf niet het risico te nemen dat mij zou overkomen wat ik heb veroorzaakt in een ander gezin. Ik durf niet te denken hoe het voor die mensen moet zijn geweest, dat hun dochter van de ene seconde op de andere uit hun leven werd gerukt.”
‘‘Ik ben de ochtend na het ongeval wakker geworden als een ander mens. Als een trieste mens. Die tristesse is er nog altijd, en ze zal ook nooit weggaan.’’
Die dag van het jaar
“Ik ben destijds bij hen een brief gaan afgeven. Ik weet dat zij mij vergeven hebben, dat ze de schuld voor de dood van hun dochter niet bij mij leggen. Dat heeft enorm veel betekend. Ik ben de ochtend na het ongeval wakker geworden als een ander mens. Als een trieste mens. Die tristesse is er nog altijd, en ze zal ook nooit weggaan. Ik probeer opnieuw mijn geluk te zoeken, ik leer het leven opnieuw te accepteren. Maar ik heb ook geleerd om een masker op te zetten en een muur op te trekken. Om niet te tonen dat ik het weer voor me zie.”
“Er is sinds het ongeval geen dag geweest, geen enkele, dat ik er niet mee bezig ben geweest. Soms is er meer verdriet, soms is er meer schuldgevoel. Soms kan ik het van me afzetten. Ja, ik heb een kind doodgereden. Maar het had eender wie kunnen zijn in die auto. Als ik thuis nog een slok water had gedronken, of ik had het slot van de voordeur nog eens gecontroleerd, en ik was een paar seconden later geweest, dan was het misschien iemand anders geweest. Maar de pijn is daar. Ik moet niet op de kalender kijken om te weten wanneer het die dag van het jaar is waarop het is gebeurd. Die dag voel ik elke keer, aan alles, dat hij dieper geworteld zit dan ik zelf dacht.”