“De dokter zei dat ik nooit zou kunnen sporten”

Loïs Openda (19), ondanks zijn astma de spurtbom van Club Brugge en de Belgische beloften

1 op 6 en nul goals gemaakt. Als de Belgische beloften nog naar het EK willen, gaan ze snel moeten scoren. Maar laat snelheid nu dé troef zijn van Loïs Openda. Zelfs zijn astma stopt de 19-jarige spits van Club Brugge niet af. “Een pufje voor de wedstrijd helpt. Dan loop ik nog rapper.”

Löis Openda (19) was vorig seizoen het konijn uit de hoge hoed van Ivan Leko. De jonge spits moest het doen met gemiddeld 26 minuutjes per match, maar in je debuutseizoen voor Club Brugge 28 keer in actie komen, waaronder vijf keer in de Champions League, da’s niet slecht. Zijn enige ontgoocheling was dat hij afklokte op vier goals - het hadden er meer kunnen zijn. Vooral tegen Dortmund en Monaco wrong hij enkele grote kansen de nek om.

Dat gebrek aan efficiëntie was ook een reden voor Johan Walem om hem niet mee te nemen naar het EK voor beloften. Een inschattingsfout, gaf de bondscoach na het mislukte toernooi wel toe. “Jammer dat ik die matchen vanuit mijn zetel moest volgen”, vertelt Openda, nu gelukkig vanuit een zetel in het Martin’s Red Hotel in Tubeke. Daar kon hij vorige week al eens zien hoe het er bij de grote jongens aan toe gaat, want de Rode Duivels en de U21 verbleven er gelijktijdig.

“Uiteraard is het mijn doel om in de A-ploeg te raken, maar ik zal eerst hier moeten presteren. En bij Club Brugge natuurlijk.”

Sinds Philippe Clement het roer overnam, werd het er niet makkelijker op. Wesley vertrok, maar in zijn plaats kwamen Okereke, Tau én Diagne, waardoor Openda nog altijd reserve is. Ook al loodste hij Club met een goal, assist en afgedwongen penalty naar de Champions League, echt tevreden is hij niet.

“Euuuh… niet overdreven, nee. Vaak krijg ik 20 of 30 minuten en dan krijg je niet altijd de kans om je te tonen. Ergens is het logisch dat ze extra spitsen haalden, want we gaan veel matchen spelen. Alleen hebben we er nu wel wat veel, ja. (glimlacht) Dat is niet altijd goed voor het vertrouwen, maar bon, het kan me ook beter maken. Net als de goeie raad van de coach. Aangezien ik vorig seizoen soms schrik had om te missen, blijft hij benadrukken dat ik kalm moet blijven. Dat ik meer naar de hoek moet mikken, beter moet plaatsen. Ik hoop echt dat ik een basisspeler word, want zijn voetbal - met veel beweging voorin ligt me wel. En als er ruimte ligt, kan ik de defensie pijn doen met mijn versnelling. Dat ziet de coach graag.”

Nooit gehuild

Zijn snelheid is effectief zijn grote troef. Jacky Mathijssen, bondscoach bij de U18, claimde dat hij zelfs een spurtduel zou winnen als hij op z’n knieën moest beginnen. Straf toch, als je zijn verhaal kent.

“Toen ik klein was, sukkelde ik met mijn longen. Ik had astma en kon niet goed ademen, waardoor ik een jaar lang in het ziekenhuis lag. Ik kreeg daar het diploma van moedigste jongen, omdat ik nooit huilde, maar een van de dokters zei toen wel dat ik nooit zou kunnen sporten. Zover is het gelukkig niet gekomen. Mijn mama is erg gelovig en heeft elke dag voor mij gebeden, met succes.

(glimlacht) Uiteindelijk bleek ik zelfs supersnel en dat zal ook wel dankzij haar genen zijn, want ze won vroeger nog medailles in het atletiek. Ik ben altijd al de snelste van de ploeg geweest. Uit een recente test bleek dat ik nog altijd een lichte vorm van astma heb, maar een pufje voor de wedstrijd helpt. Dan loop ik nog sneller.” (knipoogt)

Nog meer credits voor mama Mariame: ze voedde haar vier kinderen alleen op, nadat papa Openda uit beeld verdween. En cruciaal was dat ze enkele jaren geleden met de hele kroost vanuit Luik naar West-Vlaanderen verhuisde.

“Nadat ik (in 2015, red.) van Standard overkwam, zat ik alleen op internaat, waar ik geen vrienden had. Ik kon ook geen Nederlands. Elke keer als ik vrij was, sprong ik de trein richting Luik op, om mijn mama toch een paar uurtjes te kunnen zien. Toen ik mijn profcontract tekende, stelde het bestuur voor om met het hele gezin in het Brugse te komen wonen. Ideaal zo. Al kwam ze sowieso al naar al mijn matchen

kijken, binnenkort zelfs in Parijs. Als ik in de tribunes kijk, vind ik ze meestal meteen, zoals met Waar

is Wally?” (lacht)

Truitje Vinicius

In het enorme Parc des Princes wordt het wel al moeilijker om haar te vinden. En Openda zal zich er ook weer even de ogen uitwrijven.

“Amper drie jaar geleden zag ik Club nog als toeschouwer kampioen worden en Champions League spelen, nu loop ik er zelf tussen. Op Real Madrid spelen tegen gasten als Ramos en Marcelo, zoals op de PlayStation - was echt zot. Al heb ik het truitje van Vinicius gevraagd net als ik een jonge gast die zich volle bak amuseert. Ik kan je wel zeggen dat ik het verschil heb gevoeld... Druk zetten op de centrale verdedigers van Real is nog iets anders dan op die van Anderlecht of Standard. Maar dankzij die matchen voel ik me op alle vlakken groeien. Het zou mooi zijn om ooit zelf op dat niveau te kunnen spelen. Om in de voetsporen te treden van mijn idolen - vooral Didier Drogba. Dat is mogelijk, denk ik, maar de weg is bijzonder lang.”

Lukt het niet, dan kan zijn jongere broer Clever - die bij de U10 van Club zit - het altijd nog proberen. “Hij is ook een spits en al even snel - hij lijkt wel een jachtluipaard” (grijnst)

“Dat ik zo snel ben, zal wel dankzij mama haar genen zijn. Ze won vroeger medailles in het atletiek.” Loïs Openda