Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Prijs voor nieuwe aanpak in armoedebestrijding
Nobelprijs voor economie uitgereikt
Moeders leren lezen helpt meer in de strijd tegen kindersterfte dan een nieuw ziekenhuis bouwen. Voor deze en andere nuchtere ingrepen hebben Esther Duflo, Abhijit Banerjee en Michael Kremer de Nobelprijs voor economie gekregen.
grootste verdienste van deze economen is dat ze komaf maken met het idee dat het volstaat om een zak geld te geven om armoede weg te werken”, zegt Peter De Keyzer, hoofdeconoom bij het strategisch communicatiebureau Growth Inc. en al jarenlang fan het werk van Esther Duflo (46) en Abhijit Banerjee (58). Zij zijn een getrouwd echtpaar en hebben er hun levenswerk van gemaakt om de effecten van armoedebestrijding te bestuderen. De twee zijn verbonden aan de Amerikaanse universiteit MIT en delen de Nobelprijs voor economie met hun Harvard-collega Michael Kremer. Al is dat, om helemaal correct te zijn, geen officiële prijs uit het testament van Alfred Nobel, maar wel een afgeleide, evenwaardige prijs, goed voor 830.000 euro.
Nieuwe benadering Volgens de Koninklijke Zweedse Academie voor Wetenschappen, dat de prijs uitreikt, hebben de drie economen met hun onder“De
“het vermogen om wereldwijd armoede te bestrijden aanzienlijk verbeterd”. Bovendien, aldus de jury, hebben zij “een nieuwe (experimentele) benadering geïntroduceerd om betrouwbare antwoorden te krijgen over de beste manieren om globale armoede te bestrijden.”
De drie economen deden hun experimenten niet in hun studeerkamer, maar gingen het terrein op om te testen welke maatregelen het meest effect hadden. “Bijvoorzoek beeld in India voerden ze in één regio een maatregel in en vergeleken het effect ervan met een andere regio”, zegt Peter De Keyzer. “Zo ontdekten ze onder meer dat het minder zin had om leerlingen nog massaler naar school te laten gaan, maar wel om de leraren per dag te betalen, zodat zij meer zouden opdagen om les te geven. Ook deden ze de kindersterfte dalen door een massale alfabetisering van de moeders te organiseren, niet door nog meer ziekenhuizen te bouwen.”
“Hun uitgangspunt was dat mensen in armoede op dezelfde manier redeneren als iedereen, maar dat ze vaak minder goed geïnformeerd zijn”, aldus De Keyzer. “Zij beoordelen deze mensen in armoede ook niet op hun gedrag. Wel proberen ze in te spelen op dat gedrag en met kleine ingrepen maximaal effect te creëren.”