Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Tchmil vond dat ik te veel verdiende, en hij had gelijk”
34-jarige spurter neemt afscheid met 10 anekdotes
Dinsdag reed hij nog PutteKapellen, maar zaterdag is het echt voorbij. Na veertien profjaren met evenveel UCIprofzeges zwaait Kenny Dehaes in Deinze af als renner met een eigen afscheidscriterium. Tien momenten uit de carrière van de 34-jarige sprinter om te koesteren. Van Josan-rennerke Greg Van Avermaet tot de truc van Tom Boonen.
De eerste van Greg
“Ik kom uit een goeie lichting. Toen ik in 2005 de Ronde van Vlaanderen voor beloften won, stonden Sebastian Langeveld en Greg Van Avermaet ook in de top tien. Greg was toen een talent, maar zeker geen Evenepoel. Eerder een werker. Toen had ik nooit gedacht dat hij zo’n mooie carrière zou uitbouwen. De eerste koers die hij won, herinner ik mij wel nog. In de kermiskoers van ErpeMere reed er op twee ronden van het einde een rennerke van de Josan-ploeg weg. Hij nam tien seconden voorsprong. Niks aan de
hand, dacht ik. Die rijdt nergens naartoe. We pakken hem wel nog.
Wel, ik ben nog aan zijn achterwiel geraakt, maar niet verder.
Wist ik toen veel dat dat rennerke van Josan zich twaalf jaar later in Rio zou kronen tot olympisch kampioen.”
Watervrees bij Walter
“Net als veel Vlaamse profs mocht ik debuteren bij Sport Vlaanderen. Een zalige tijd, waarbij elke renner toch wat bang was van Walter Planckaert. Zeker wanneer zijn dochter Romina op de koers was en we met belangstelling naar haar keken vanuit de bus. Walter kon dat niet verdragen: Romina moet een echte vent nemen, ene met haar op zijn benen.
Toen Romina en ik begonnen te daten, was het niet simpel. Romina durfde zelf niet aan haar vader te zeggen dat ze naar de cinema ging met een renner. Ze stuurde dan haar moeder, die dat voorzichtig moest zeggen aan Walter. Hij heeft toen blijkbaar een hele lijst overlopen: Het is toch niet den dienen? Of ook niet die...? Ah, ’t is Haezeken? Dat kan er nog door.
Toch was ik zeer nerveus toen ik in november 2008 een eerste keer op bezoek ging bij mijn schoonouders. Omdat ik niet alleen durfde aan te komen, is Romina mij komen afhalen aan de afrit van de autostrade. Toen ik toekwam, bleken al die zenuwen voor niks. Walter lag gewoon in de zetel naar de koers te kijken. Ik heb mij dan maar naast hem gezet. Intussen is hij de trotse opa van onze twee zoontjes.”
Toelating van McEwen
Met de kermiskoersen erbij won ik bij de profs 27 keer. Veertien daarvan zijn UCI-zeges. De eerste was in de Schaal Sels. Met Robbie McEwen en Stefan van Dijk naast mij op het podium, meteen een voltreffer. Ik ontsnapte in de laatste kilometer en het peloton pakte mij niet meer terug. Bij mijn aanval sneed ik een bocht af, maar gek genoeg deed het peloton dat niet. Nick Gates reed toen met Robbie op kop van het peloton. Omdat ik regelmatig met hen ging trainen, verdenk ik hen er nog altijd van dat ze met opzet het peloton naar de buitenkant van de bocht hebben gestuurd, zodat ik kon winnen. Robbie was een straffe sprinter, maar Gates was in één aspect de snelste van allemaal: hete koffie drinken. Rechtstreeks van de koffiezet en zonder even te blazen, roeren of wachten goot hij die hete koffie in één teug naar binnen. Bij een normale mens brandt dan je keel open, bij Nick niet. Speciale kerel.”
Kater bij Katusha
“Via McEwen belandde ik na Sport Vlaanderen bij Katusha. Eigenlijk tekende ik een contract bij Oleg Tinkoff, maar die werd snel aan de kant geschoven door Andrei Tchmil en Jef Braeckevelt. Het begin was indrukwekkend. De ploegvoorstelling was op het Rode Plein in Moskou en we kregen allemaal een Italiaans kostuum op maat. De teneur veranderde snel. Tchmil vond dat Steegmans en ik een te dik contract hadden getekend. Dat klopte ook, maar dat was wat Tinkov ons had geboden. Dat was niet onze fout. Nadien zijn ze begonnen met ons het leven zuur te maken. We werden eerste en tweede in de Ronde van Picardië, maar nog waren ze niet content. Of dan moest ik plots van de ene dag op de andere in Italië gaan koersen in plaats van de Driedaagse De Panne, maar moest ik wel nog zelf van Brussel naar De Panne rijden om mijn fiets op te halen. De ploeg had toen ook twee positieve dopinggevallen en verplichtte ons een document te ondertekenen waarin stond dat we vijf keer ons jaarloon moesten betalen indien we ook in opspraak kwamen. Steegmans en ik vertrouwden hen voor geen haar, dus hebben we ons contract verscheurd. Mijn avontuur bij Katusha zat er na zes maanden op. Ik heb toen veel geld verloren. Naast een gewoon contract had ik ook een imagocontract getekend voor twee jaar. Het geld van dat imagocontract heb ik nooit gekregen, omdat ik zogezegd het imago van de ploeg had geschaad door slechte prestaties.”
Verloren Rus in Roubaix
“De dag voor de E3 Harelbeke vertelde de ploegleiding van Katusha ons op de meeting: wie niet uitrijdt, krijgt zijn ontslag. Maar ondanks de slechte sfeer reden we dat jaar wel mooie resultaten. Pippo Pozzato – een superkerel – won Harelbeke. Nadien werd hij ook nog vijfde in de Ronde van Vlaanderen en tweede in Parijs - Roubaix, maar content waren ze bij de ploeg nooit. In Parijs - Roubaix waren ze zelfs een Russische renner kwijt. Die jongen was verloren gereden en kwam pas uren na de finish toe. Zijn beloning: zonder douche werd hij in de auto gesmeten om hem zo snel mogelijk naar Italië te brengen. Hij had blijkbaar geen visum en mocht dus ook niet vliegen. Bij Katusha heb ik wel vaker zulke maffiapraktijken gezien.”
127km/u
“Mijn leukste periode als renner was bij Lotto. Vooral op de ploegstages zat de sfeer erin. Philippe Gilbert en Mickaël Delage waren de grote ambiancemakers. Halfweg de eerste stage in Benicassim vonden Jürgen Roelandts en ik om 23.00u een lege hotelkamer terug. Alles was weg, enkel een laken en een kussen. De volgende ochtend aan het ontbijt zag je Phil dan met een gigantische smile rondlopen. Elkaars gsm stelen, rauwe eieren naar elkaar gooien of water in plaats van lucht in de tubes van elkaars wielen spuiten, zodat je amper vooruitgaat op de fiets… Het was dagelijkse kost. Eén keer had Phil mijn witte schoenen vol geklad met Kevin, omdat ploegleider Herman Frison altijd Kevin tegen mij zei in plaats van Kenny. Ook met de ploegleiders zat de ambiance goed. Dirk De Wolf was vaak de gebeten hond, maar Wolfke deed ook mee. Zo organiseerde hij op Mallorca een snelheidsrace op een afgezette lange afdaling naast de autostrade.
Phil won. We haalden daar snelheden tot 127 kilometer per uur. Als je daar nu aan terugdenkt, was dat misschien toch wat gevaarlijk.”
Ice Watch-weelde
“Het beste jaar bij Lotto was 2011. Gilbert won dat jaar alles. Het enige wat wij moesten doen, was hard op kop rijden van het peloton en dan zou Phil het wel afmaken. Dan kwam hij halfweg koers naast mij rijden en zei hij: Wil jij rijden op
kop? En dan ik: Ga je
winnen? Als hij dan knipoogde, wist je dat het in orde
was. Phil was een gulle en dankbare kopman. Naast het prijzengeld deelde hij ook zijn persoonlijke premies die hij kreeg van de ploeg. Dat jaar had hij ook een deal met de horloges van Ice Watch, toen enorm in de mode. Op elke koers kwam hij toe met een doos vol horloges in alle kleuren om uit te delen.”
Met de handen in de lucht
“Bij Lotto won ik in Mallorca na een sprint van 300 meter tegen Alessandro Petacchi, maar mijn meest spraakmakende zege was de Handzame Classic in 2013 – vooral dankzij de finishfoto. Er stond die dag enorm veel wind. Toen ik op de streep mijn handen in de lucht stak, werd ik door de wind van mijn fiets gewaaid. Ik lag volledig open. Ze hebben toen de podiumceremonie meer dan een kwartier moeten uitstellen.”
Vloeken op vrijdag
“Ik reed twee grote rondes. Tweemaal de Giro. Zowel in 2013 als 2014 was de zevende plek in een sprintetappe mijn beste resultaat. Bij mijn tweede deelname haalde ik het einde niet. In de klimtijdrit op twee dagen van het einde trapte ik twee keer mijn ketting stuk. Een eerste keer kon een supporter langs de kant helpen. Een tweede keer heb ik een stuk bergop moeten lopen. Uiteindelijk kwam ik tien seconden na de tijdslimiet boven, maar de jury was onverbiddelijk: naar huis.”
De truc van Tom
“Ik heb een aantal keer tegen Tom Boonen gesprint, maar hem slechts één keer in een rechtstreeks duel geklopt. In de Ronde van Limburg heb ik hem geflikt door van heel ver aan te gaan – het lag nat en het was bochtig, dus hij kon mij niet meer voorbij. Het stond zo 1-1, want in de Heistse Pijl van 2013 heeft hij mij erbij gelapt. We waren met twee weggereden. Tom reed op kop en wou dat ik overnam, maar het was nog maar 400 meter tot de streep, dus ik zat daar goed in zijn wiel. Plots riep hij iets luids maar onverstaanbaars. Ik ging dan half naast hem rijden om hem te kunnen verstaan, waarvan hij dan gebruikmaakte om vol in de remmen te gaan, zodat ik niet meer in zijn wiel, maar hij in het mijne zat. Tom was een kampioen, maar kon ook leep zijn. Ik ben naar zijn afscheidscriterium geweest. Wat een evenement, iets groter dan
het mijne.” (lacht)