Gazet van Antwerpen Stad en Rand
"In Belgie ben ik Mario, in Turkije was ik King Kong"
De vijf wonderlijke avonturen van Club-spits MBAYE DIAGNE
In alle stilte van de trein geplukt in Brussel-Zuid en in een wagen naar Brugge gezet. Het verhaal van hoe Club Brugge Mbaye Diagne (27) wegsnoepte voor de neus van Anderlecht, kent intussen iedereen. Ook opvallend is hoe het parcours van de Senegalees in de tien jaar daarvoor verliep. De weg naar de Champions League met Club Brugge in vijf wonderlijke etappes.
1. (Niet) beter dan Balotelli
“Ik verhuisde op mijn zestiende van Senegal naar Italië, waar mijn vader woonde, om mijn droom _ profvoetballer worden _ waar te maken. Als tiener speelde ik in de Serie D, de hoogste amateurreeks. Mijn ploegmaat was Enock Balotelli, de broer van Mario. Mario Balotelli was toen mijn grote voorbeeld. Hij was zowat de enige zwarte Italiaan in het voetbal. Ik wilde hem nadoen en had dezelfde gekleurde hanenkam als hij. Als hij zijn look veranderde, deed ik dat ook. Op het terrein hoorde je nooit mijn naam Mbaye. Dat was voor veel mensen moeilijk om uit te spreken. Je hoorde alleen Mario, Mario.”
“Sommige mensen zeggen me vandaag dat ik beter ben dan Balotelli. Dat ik vaker scoor en dat ik in mijn hoofd rustiger ben. Maar ik zou dat nooit durven te zeggen. Ik hou net van zijn karakter. Hij liet zich respecteren op het veld, daar neem ik een voorbeeld aan.”
“Vandaag is Mario nog altijd mijn bijnaam. Ook bij Club zijn er mensen die me zo noemen. Zelfs de coach noemt me zo tijdens de trainingen.”
2. Eerst Ravanelli, dan Lierse
“Fabrizio Ravanelli (ex-topspits van Juve en Italië, red.) is mijn ontdekker en haalde me naar Juventus (waar Diagne wel nooit
speelde, red). Toen hij zelf trainer werd bij Ajaccio, nam hij me mee naar Corsica. Ik was heel blij met die eerste kans bij een eerste ploeg, maar omdat alles op de laatste dag van de transferperiode moest gebeuren, was er een probleem. Zucht. Dat is een rode draad in mijn carrière – alles gebeurt altijd op de laatste dag. Ik was niet speelgerechtigd in Frankrijk maar was verplicht er vijf maanden te blijven voor ik terugkeerde naar Juventus. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe kans op huurbasis bij Lierse.”
“Lierse was de eerste ploeg waar ik kon spelen in een eerste klasse. De aanpassing in België was niet gemakkelijk, maar ik wachtte geduldig op mijn kans. Toen Rachid Bourabia uitviel voor de wedstrijd tegen Anderlecht, kreeg ik zijn plaats. Ik zei tegen mezelf: dit
mijn kans. Ik heb alles gegeven en ook kunnen scoren, dankzij een assist van Tony Watt.”
“Tony Watt was mijn vriend. Nog altijd trouwens. Twee dagen geleden had ik hem aan de lijn. Hij is een goeie gast en we woonden samen in een appartement. Vaak keken we samen tv of aten we sa
is
men. Op het terrein hadden we ook een goeie band. Hij was snel, ik kon hem lanceren, we vonden elkaar uitstekend. Daarna vertrokken we beiden op hetzelfde moment. Hij naar Standard, ik naar Saudi-Arabië.”
3. Levensles van de assistent van Mourinho
“Bij Al-Shabab waren Michel Preud’homme en Emilio Ferrera trainer geweest. Maar ik speelde er onder José Morais, de assistent
van José Mourinho bij Inter, Real Madrid en Chelsea. Hij speelde hetzelfde systeem als Mourinho en wilde een grote spits voor zijn ploeg. Ik moest zijn Didier Drogba worden. Juventus wilde niet dat
ik erheen ging. Je loopt er te weinig in de kijker, zeiden ze. Maar Al-Shabab betaalde goed en ik heb aangedrongen om te gaan.”
“Toen ik er was, viel het wel tegen. Het was er warm en de Arabische cultuur lag me niet. Mijn vriendin was een Italiaanse, maar omdat we niet getrouwd waren, mocht ze me niet vergezellen. Saudi-Arabië is niet zoals Dubai, waar wel veel mogelijk is. Voor iemand die uit Europa kwam, was er eigenlijk niets te beleven. Na vijf maanden ben ik teruggekeerd. Juventus stelde voor dat ik zou terugkeren naar België. Westerlo wilde me. Zo kon ik me opnieuw in de kijker spelen.”
4. Geld maakt slechts even gelukkig
“Ik zat weer bij Juventus toen mensen van Ujpest me benaderden. De Hongaarse club van de zoon van Roland Duchâtelet, zo bleek. Ze vertelden me dat Boedapest een mooie stad was en Ujpest een van de traditionele topclubs. Ik had er nooit van gehoord, maar ging akkoord om te kijken. Ik heb er vijftien matchen gespeeld en elf keer gescoord. Die periode leverde me een transfer naar Portugal op.”
“Ik zou tekenen bij Sporting, maar terwijl ik op hotel zat met mijn manager – mijn valiezen waren nog niet uitgepakt – ontmoetten we mensen van een Chinese ploeg, Tianjin Teda. Ze waren in Lissabon om Fredy Montero te kopen. Maar toen ze mij zagen, wilden ze me koste wat het kost meenemen. Ze deden mij een voorstel dat ik niet kon geloven – vier keer meer dan Sporting. We lieten alles op papier zetten en trokken naar China. Ik heb familie in Afrika. Ik moet ook mijn leven verdienen.”
“In het begin was het niet makkelijk met de Chinezen (lacht). Maar uiteindelijk viel het wel mee. Ik ben twee jaar gebleven bij Tianjin Teda. Axel Witsel en Pato speelden bij de andere club uit Tianjin (Quanjian, red.). In andere clubs: Demba Ba, Tevez, Ramirez... Ik was een onbekende speler tussen al die groten. Ik heb mijn twee jaar volgemaakt.”
5. Masker in Turkije, bier in België
“Ik heb altijd hard moeten knokken. Daarom probeer ik nu ook te genieten. In België vierde ik mijn eerste doelpunt met een bekertje. In Turkije zette ik als ik scoorde een masker van King Kong op. Sommigen mensen noemen me gek, maar ik noem me niet gek. Dat is wie ik ben. Ik wil de mensen vermaken als ik een goal scoor. Ik weet dat de mensen daar dol op zijn.”
“In Turkije noemen ze me King Kong. Je moet maar eens op de supportersfora van Kasimpasa gaan kijken. King Kong is een dier dat heerst over de andere. Voor mij is dat een belangrijk beeld dat je als spits moet uitdragen: heersen over de anderen, de chef zijn.”
“Bij Galatasaray was het anders. Daar denken de supporters dat hun club een van de beste van de wereld is. Ze verwachten dat je elke match top bent. Als je één match wat minder bent, spuwen ze je al uit.”
“Galatasaray wilde eigenlijk Falcao, maar dat hoorde ik pas achteraf. Het probleem is dat iedereen er voor zichzelf speelt. Toen ze Falcao uiteindelijk kochten, zei ik tegen mijn vrouw: je zal wel zien met hem. Het zal niet makkelijk voor hem werken. Technisch is hij beter dan ik. Maar als hij geen ballen krijgt, zal hij niet scoren.”
“Ik denk dat ik technisch nog vooruitgang kan maken. Er wordt hard en goed getraind bij Club Brugge. Maar mijn taak is niet om te dribbelen. Daar hebben we onze flankspelers voor. Ik probeer altijd simpel te spelen. Balletje bijhouden en proberen te scoren. Zo kan ik de ploeg het beste helpen. Iedereen doet het op zijn manier. Je kan niet alles doen.”