Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Als Antwerp kampioen wordt, blijft Dieu zeker”
Die maandagnamiddag/avond in Schepdaal, deelgemeente van Dilbeek (Vlaams-Brabant). Vlakbij De Rustberg, het supporterscafé van Evenepoel, vind je De Gouden Stier, de denkbeeldige bar die Mbokani uitbaat. Wanneer we er arriveren, is het er namelijk over de koppen lopen. Terwijl twee reparateurs de open haard onder handen nemen, twee huishoudsters hun werk doen en zoontjes Jess (9) en Bradley (6) FIFA spelen, worden we door zijn schoonzus en-moeder verwelkomd. In de woonkamer wordt Marlène, de vrouw des huizes, nog geschminkt door twee visagistes, en dus zetten we ons even in de zetel. ‘Even’ wordt wel al snel anderhalf uur, en dan moet onze fotograaf nog zijn ding doen, maar intussen hebben we op het imposante plasmascherm naar een stukje van Ma Vie de Chat en
Objectif Top Chef kunnen kijken. Nadat ze zich heeft omgekleed, maakt Marlène uiteindelijk haar opwachting in een adembenemende rode jurk – de temperatuur stijgt, al heeft dat ook met het haardvuur te maken. Het contrast met haar kleine schatten is groot – ze komen er nog even bijzitten, allebei in Antwerpoutfit, voetbalschoenen op de fauteuil –, maar alles voor knappe kiekjes.
Die kunnen we ook enkel maken omdat het kerst is.
“Tijdens het jaar zitten Jess en Bradley meestal met mij of mijn moeder in Monaco, waar we een tweede verblijf hebben”, vertelt Marlène. “Ze gaan ginder naar school en spelen bij de U10 en U7 van AS Monaco – Christophe Henrotay (een van de makelaars
van Mbokani, red.) heeft dat geregeld. Uiteraard valt het hen soms zwaar om hun papa te moeten missen – en andersom –, maar we zijn het gewend. Toen hij in Oekraïne zat, bleef ik ook al in België met de kinderen. En Monaco, waar hij ook nog gespeeld heeft, ligt ons nu eenmaal na aan het hart, net als Brussel. Ook na zijn carrière gaan we tussen beide steden wonen. Ik heb nog een redelijk sterke band met Congo, maar we zijn niet van plan om naar daar terug te keren.”
Ze kunnen zich altijd nog bedenken, want Mbokani denkt nog lang niet aan stoppen. De aanvaller dartelt als vanouds over de Belgische velden.
Zeker dat hij al 34 is, Marlène?
(glimlacht) “Il est impressionnant, non? Ik heb het gevoel dat hij zijn tweede jeugd beleeft. Het lijkt wel de Dieumerci die op zijn 22ste kampioen werd met Standard.”
En van wie we dachten: die bereikt de absolute top.
“Met zijn talent had dat zeker gekund, als je ziet wat hij nu nog allemaal kan… Alleen maakte hij hier en daar foute keuzes, koos hij de verkeerde clubs. Dynamo Kiev
(in juni 2013, red.), daar was ik echt tegen. Hij had net de Gouden Schoen gewonnen en had mooie aanbiedingen op zak, van Everton onder meer. Ik vond dat hij Anderlecht voor een topcompetitie moest verlaten, niet voor Oekraïne, waar niemand je ziet spelen. Maar uiteindelijk is hij degene die beslist – hij voetbalt, niet ik. Ook door de taal en het feit dat de mensen ginder heel gesloten zijn, was het geen evidente periode. Na zijn eerste seizoen, waarin hij wel nog uitblonk, werd dan ook nog de coach ontslagen met wie hij goed overeenkwam (Oleg
Blokhin, red.). Ook dat is zijn verhaal: trainerswissels op het verkeerde moment. Het overkwam hem eveneens bij Wolfsburg
(2011, red.) en Hull City (2017, red.). Waren al die clubs maar een beetje meer als Antwerp geweest…”
Leg eens uit.
“Mon mari is van nature nogal gereserveerd. Hij moet zich op zijn gemak voelen, hij moet het vertrouwen voelen van de mensen met wie hij werkt. Met een coach als Bölöni, die het hele spel op hem afstemt, of met managers als D’Onofrio of vroeger Van Holsbeeck stijgt hij echt boven zichzelf uit, omdat hij zich door hen gewaardeerd en geliefd voelt. Dat miste hij in het buitenland. Vooral Bölöni is erg belangrijk. Hij beschouwde Dieu bij Standard al als zijn zoon. Als ik hem na training kwam oppikken, stonden ze meestal met z’n tweeën aan de poort. En nu vliegen ze soms samen naar de Côte d’Azur, als Bölöni naar zijn vrouw gaat en Dieu naar Monaco moet.”
Nog meer geheimen voor zijn succes? Jouw Afrikaanse gerechten misschien?
“Oui, il aime beaucoup. (glimlacht) Maar die maakte ik vroeger ook al. Op dat vlak is er eigenlijk niks veranderd. Ik zorg er ook al zijn hele carrière voor dat hij de nodige rust krijgt en de focus houdt. Als hij op de club is, bel ik hem nooit op, zelfs niet als er een noodgeval is. Ik zou ook niet willen dat hij dan in zijn auto springt en te rap gaat rijden. En als hij terug thuis is, houdt hij zijn siësta en laat iedereen hem effe gerust.