“Mechelen is mijn laatste kans voor Tokio”

Kempense tandarts Laurence Roos jaagt grote droom na

Ze is 26, tandarts, Belgisch kampioen en beste Belg op de wereldranglijst. En toch is dressuuramazone Laurence Roos een echte amateur, die laveert tussen haar patiënten en haar paarden. Morgen en overmorgen komt Laurence Roos in actie in de wereldbeker van Mechelen. “Ik heb in mijn leven ik tot nu alles bereikt wat ik wilde. Dus stelde ik dit jaar een nieuw doel: de Olympische Spelen. Al besef ik nu dat Tokio in alle opzichten heel ver weg ligt. Er is nog een kans, al is het een waterkans. Daarvoor ga ik in de wereldbeker van Mechelen mijn beste resultaat ooit moeten neerzetten.”

Hoe ver ligt Tokio van Lichtaart?

“Heel ver. Er zijn in Europa nog twee olympische tickets te verdelen en ik sta in de olympische ranking, die op 31 december wordt afgesloten, op de vierde plaats. Omdat de olympische disciplines nog mondialer moeten zijn, hebben ze de Europese tickets beperkt tot twee. Dat is zuur. Ook omdat mijn concurrenten op het EK achter mij eindigden. Maar zij hebben meer wedstrijden gereden en staan daardoor hoger in de olympische ranking. Zij zijn profs, ik amateur. Wat ook opvalt, is dat de die concurrenten in eigen land opvallend hoge percentages kregen. Ik weet niet of dat in

België ook het geval is. We zullen zien in de wereldbeker van Mechelen.

(knipoogt).”

Kan het mathematisch nog? Je reed onlangs in de wereldbeker van Stuttgart naar 75%.

“En dat was al een persoonlijk record. Mathematisch kan het, al ga ik dan mijn beste proef ooit moeten neerzetten. Ik heb het eens uitgerekend en ik moet in de Kür 77% rijden. Nog 2% meer en dat is echt wel veel.”

De dressuurtop scoort 10% hoger. Is dat een verschil in kwaliteit van het paard? “Ik moet daar eerlijk in zijn: als je

kijkt naar de top zeven, zie je kwalitatief betere paarden. Dat is een objectieve vaststelling. Al zie ik bij mezelf nog een marge van 3%. Daar hebben we kilometers voor nodig. Het verschil is natuurlijk dat ik één tot twee paarden per dag rijd, terwijl profs vlot acht paarden per dag rijden. Dan ontwikkel je meer feeling en dat is altijd belangrijk, ook in mijn beroep.”

Nooit gedacht om van paarden je beroep te maken?

“Ik kan me geen leven zonder paarden inbeelden. De eerste drie maanden van 2019 liep ik rond met een gebroken hand, omver geskied, waardoor ik mijn twee passies, als tandarts en amazone, niet kon beleven. Ik liep de muren op. Dat was een zware mentale uitdaging. Mijn werk en mijn hobby geven me energie. Ze maken me wie ik ben en ik zou niet kunnen kiezen. Mijn mama vond een diploma heel belangrijk en ze had gelijk. Toen ik me in Leuven inschreef voor tandheelkunde, stelde ze voor om de paarden even aan de kant te laten en me volledig te concentreren op mijn studies. Het eerste half jaar heb ik de sport afgebouwd, maar ik werd er heel ongelukkig van. Ik heb toen zo hard gestudeerd in eerste zittijd en zo’n goede punten behaald dat ik opnieuw mocht paardrijden. Mijn paard Fil Rouge bracht ik bij mijn trainer Jeroen Devroe, op een kwartiertje van mijn kot. Mijn paard is mijn grote motivator geweest tijdens mijn studies. Ik wilde altijd in eerste zit slagen, zodat ik twee maand kon paardrijden.”

Zitten jullie sportief op jullie maximum?

“Toch niet, daarvoor is mijn paard te getalenteerd. Feit is dat Fil Rouge het eerste en enige paard is waarmee ik Grand Prix rijd. Indien ik meer ervaring zou hebben, hadden we ongetwijfeld veel verder gestaan. Dat is niet erg hoor, we hebben het samen geleerd en hebben al een mooi parcours afgelegd. En er is nog marge voor verbetering.”

Gaan we dat in Mechelen al zien?

“Ik ben een beetje zenuwachtig voor Mechelen, want Fil Rouge voelde er zich de vorige keer niet zo goed. Het was er te druk voor hem. Mechelen is een heksenketel. Daarom dat we nu eerst naar Stuttgart gingen, om te acclimatiseren. Mechelen is heel speciaal. Je rijdt tenslotte voor eigen publiek en dat geeft een extra dimensie. Iedereen kent Jumping Mechelen, dat is een instituut. En vrienden die niets van de sport kennen, komen er naartoe om te supporteren. Dat maakt er een unieke beleving van.”

“Omdat de olympische disciplines nog mondialer moeten zijn, hebben ze de Europese tickets beperkt tot twee. Dat is zuur. Ook omdat mijn concurrenten op het EK achter mij eindigden.” Laurence Roos