Sven De Leijer

“Over twee jaar ben ik misschien weereen sidekick”

Zondagavond op Eén, belangrijker wordt een tijdslot op tv niet. Maar Sven De Leijer (40) walste erdoorheen alsof hij nooit iets anders deed, met dank aan het geestige Donderen in Keulen.

De sidekick werd een voortrekker, maar blijft nederig. “Als quizmaster ben je niet zo belangrijk. Je bent gewoon het glijmiddel zodat de boel lekker schuift.”

“Ik had het er een tijdje geleden met iemand over: mocht je een fotoboek vol willekeurige portretten van Vlamingen aan een buitenlander tonen en vragen wie van die mensen op tv komt, niemand zou mij eruithalen. Ik heb geen televisiesmoel. Er is nu gewoon even een moment dat een grotere groep leuk vindt wat ik doe.”

Hij blijft de vleesgeworden bescheidenheid, die De Leijer. Maar dat is tegelijk zijn sterkte. Ook al palmde hij met de geestige quiz

Donderen in Keulen die prestigieuze zondagavond op Eén in, zijn aura gaat er niet van zwellen. “Ik was onlangs op een feestje met vrienden en een van hen zei: Het is zo fijn dat we hier dezelfde persoon zien als op het scherm. Voor mij is dat het mooiste compliment.”

Ik moest voor onze afspraak niet langs een manager. Heb jij er eigenlijk een?

Sven De Leijer: Nee.

Je bent een van de weinigen.

Tja, hoe moet ik dat uitleggen...

Je steekt het geld liever in je eigen zak?

(lacht) Nee, maar als pakweg iemand die ik goed ken via een manager moet vragen of ik wil langskomen in een programma, dan voel ik me daar niet lekker bij. Ik heb dat ook niet nodig. 90% van mijn werk is toch via Woestijnvis.

Je zou influencer kunnen worden. Mooie foto’s nemen met een dure gesponsorde soepmixer, voor Instagram.

Op Instagram zet ik liever een foto van een boom, of een mooi riviertje. Want ik wandel graag. Misschien zeg ik over drie jaar tegen mezelf: onnozelaar, je had twaalf soepmixers kunnen hebben. Maar ik denk het niet. Ik heb een mixer en die werkt goed.

Was het idee van een zondagavondprogramma op Eén geen geruststelling? Zet daar een hond met een mooie hoed op en mensen kijken nog.

Ja, maar ineens kwam van alle kanten concurrentie. Zowel Vier als VTM zette er prestigieuze programma’s. Dan denk je: fuck, ik wil niet de geschiedenis ingaan als die presentator met driehonderdduizend kijkers op zondagavond. En de tijd dat je in je bloot gat kon gaan staan en er vanzelf een miljoen mensen keken, die is wel voorbij.

Zelfs zonder je bloot gat ging Donderen in Keulen meermaals boven

het miljoen.

Dat was fijn. En natuurlijk doet dat je wat, die magische grens. Maar cijfers zijn niet alles. Bij Hotel

Römantiek haalden we gemiddeld 350.000 kijkers, maar ik ben daar niet minder trots op. Ik wil vooral dingen doen waar ik heel hard achter sta, want ik ben best onzeker. Als ik iets zou doen waar ik me slecht bij voel, loopt dat gegarandeerd ook slecht af.

Bij zo’n quiz ben je als presentator bovendien niet zo belangrijk. Je bent het glijmiddel om de boel op gang te houden, meer niet.

Onderschat je nu je rol niet?

Misschien. Ik kijk er wel naar uit om volgend jaar een nieuw seizoen te presenteren, want dat spelletje zit intussen in mijn lijf. Het wordt toffer als je niet meer over alles moet nadenken. Maar over twee jaar ben ik misschien weer een sidekick, zoals ik lang was.

Vind je ‘sidekick’ niet denigrerend klinken?

Helemaal niet, dat is gewoon een andere rol. Ik heb daar zelfs vaak bewust voor gekozen. Ik weet ook dat alles wat ik doe altijd een vrolijke ondertoon zal hebben. Zoals in De laatste show destijds: ik kon inbreken wanneer ik wou en ik vind dat nog altijd een van de leukste dingen die ik ooit deed. Net zoals ik me enorm amuseer als jurylid in De slimste mens, zonder daarom die quiz te willen presenteren.

Groeit je ego niet vanzelf met zo’n succesprogramma?

Natuurlijk krijg je als gezicht veel meer lof dan wanneer je achter de schermen werkt. Maar mijn geluksfactor verandert daardoor niet.

Zie je jezelf intussen al graag bezig op tv?

Nee, dat zal nooit gebeuren. Ik vind dat gênant, naar mezelf kijken. Ik kijk alles wat ik doe, maar dan heel feitelijk en op het werk: wat zit goed, wat moet anders? Nooit met anderen, zelfs niet met mijn vriendin. Toen ik in De laatste

show zat, spraken mijn vrienden af in een scoutslokaal om te kijken. Heel sympathiek, maar ik kwam altijd pas aan toen het gedaan was. Zodat ik rustig een pint kon drinken.

Kreeg je het voorbije jaar ook kritiek?

Dat hoort erbij. Net zoals ik besef dat er ook mensen zijn die ik niet graag bezig zie. Een heerlijkheid is wel dat ik afscheid heb genomen van Twitter.

Wat mag ik je nog wensen?

Succes bij het maken van een nieuwe theatershow. En succes in de zoektocht naar een bos. Of bosje. Want ik wil er een kopen.

Bij deze: succes.

Bedankt. En jij stuurt de tekst nog even naar mijn manager? (luide lach)

FOTO VRT - JOOST JOOSSEN