Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Walter Beumer (70), de oudste deejay van Antwerpen
70 jaar oud en 50 jaar platendraaier
‘‘Dj’s draaien tegenwoordig twee tot vier uur. Wij stonden er elke dag van ’s avonds tot ’s morgens.’’
70 jaar oud, 50 jaar dj en voor het eerst sinds 1967 geen enkele boeking op oudejaarsnacht. Dat is Walter Beumer in cijfers aan de eindstreep van 2019. De platenruiter die in de jaren zeventig en tachtig de hele Antwerpse stationsbuurt aan het dansen kreeg, verdiende ooit 185.000 Belgische frank in een nacht en gaat in 2020 gewoon door met draaien. “Iemand van mijn leeftijd is snel een oude sul. Maar toevallig ben ik dat niet.”
Daar moet je dan de woning van een 70-jarige dj voor binnenstappen. Om The Humm van Dimitri Vegas & Like Mike te horen. Vanuit een hypermoderne mengtafel nog wel, met alleen maar digitale nummers op de externe harde schijf.
Ja, ook Walter Beumer heeft met vinyl gespeeld. Maar nadat de lift van concertzaal Vooruit in Gent het twee keer had laten afweten, heeft hij zijn collectie weggegeven. Twaalf bakken met telkens honderd platen trap op en weer af sleuren, was zelfs voor een steevast sportieve Beumer te veel. Het heeft hem zeven jaar gekost om de hele handel – een paar duizend stuks – te digitaliseren.
‘Sex Machine’
Op een zucht van 2020 telt de collectie van dj Walter Beumer 285.000 digitale nummers. Bill Withers - Who is He uit 1972, Haddaway - What is Love uit 1992 of Sexy Bitch van David Guetta uit 2009: u noemt het, hij heeft het. “Je moet meegaan met de tijd. Op een of ander feestje is ooit iemand naar me toegekomen. Ze had zeven nummers aangevraagd en ik had ze allemaal gespeeld. ‘Jij hebt ook alles’, zei ze. ‘Jawel, mevrouw’, antwoordde ik droog. Vandaag is dat nog steeds mijn sterkte: oud én nieuw spelen.” Zijn meest gespeelde plaat: Sex
Machine van James Brown. Duizenden keren, tienduizenden keren, misschien wel honderdduizenden keren. “De enige plaat ook die altijd en voor iedereen werkt. Op de duur kreeg ik er een degout van. Zeven jaar lang hetzelfde nummer spelen, bijna elke avond, dat moet je niet onderschatten. Ik kon geen Sex Machine meer horen. Nog altijd niet eigenlijk. Maar het nummer kreeg iedereen in beweging. Man en vrouw, jong en oud.”
De Coninckplein
Walter Beumer wordt zeventig jaar geleden geboren in het Indonesische Soerabaja – en met het gelijknamige nummer van Anneke Grönloh uit 1963 heeft hij ook daarover een nummer op zijn harde schijf. Als Indonesië in 1949 onafhankelijk wordt van Nederland, verhuizen zijn ouders (half Nederlands, half Indonesisch) naar Rotterdam. In 1966 stapt hij met zijn neef een Londense nachtclub binnen. Daar komt de klik. “Ik begon te zoeken naar het orkest. Maar het enige wat ik kon vinden, was een man die met platen bezig was. Ik wist niet wat ik zag, maar ik wilde het ook doen.” Een jaar later begon Beumer zelf te draaien.
Place Pigalle, een café in Rotterdam, wordt zijn eerste vaste stek. “Donna Vandenbergh, een kerel die in Antwerpen een rist danstenten zou openen, kwam daar ook.