Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De stad is tijdens mijn eerste studie aan mij blijven plakken”
Antwerps-Iraanse chirurg Nasser Nadjmi in ‘Topdokters’
Een van de nieuwe Topdokters op
Vier is Antwerpenaar Nasser Nadjmi (54). Hij is een internationaal gereputeerde mond-, kaaken aangezichtschirurg en een specialist in gespleten lip- en gehemelteoperaties. Nadjmi is ook filantroop en richtte in zijn vaderland Iran een centrum op waar hij de afgelopen vijf jaar ruim zeshonderd kinderen gratis behandelde. “Een kind is voor mij een kind, van welk land het ook komt.”
Gehoorverlies
Toen de makers van Topdokters professor Nasser Nadjmi vorig jaar de vraag stelden of hij wilde meedoen aan het programma, werd hij over de streep getrokken door een Brusselse arts die samen met Nobelprijswinnaar Denis Mukwege in Oost-Congo genitaal verminkte vrouwen helpt. “Omdat er met die arts contact was gezocht, wist ik dat het programma serieuze bedoelingen had en wilde focussen op filantropische projecten in het buitenland, met langetermijnvisie.”
Nasser Nadjmi runt de dienst mond-, kaak- en aangezichtschirurgie in het UZ Antwerpen en werkt ook voor het AZ Monica in Antwerpen. “Daarnaast doe ik al bijna twintig jaar liefdadigheidsprojecten in het buitenland”, vertelt hij. “Ik ben in Kenia begonnen, daarna tien jaar in Myanmar, drie jaar Indonesië, India, Vietnam, en mijn laatste project is de bouw van een gespecialiseerd centrum in het zuiden van Iran, dat momenteel up and running is. Mijn doelstelling was altijd om mijn eigen protocol (een reeks operaties vóór het kind naar het eerste leerjaar gaat, red.), dat fantastische resultaten oplevert, te exporteren naar het buitenland. Daar is de nood veel hoger en lopen nog miljoenen kinderen met schisis rond.”
Schisis staat in de volksmond bekend als hazenlip, maar dat woord wil Nadjmi niet gebruiken. “Een open lip of gehemelte is geen louter esthetische handicap. Zulke kinderen hebben problemen met eten, spraak en het middenoor, soms met ernstig gehoorverlies. Een kind is voor mij een kind, waar ook ter wereld. En als ik kan helpen, doe ik dat. Let op: in Indonesië bijvoorbeeld moet je ouders soms met moeite overtuigen om hun kind te laten opereren, want voor hen is het een bron van inkomsten als zo’n kind gaat bedelen.”
Liefdadigheidswerk
Zijn buitenlandse projecten financiert Nadjmi door giften aan de Nasser Nadjmi Foundation. “Maar in Iran werken we ook met lokale hulp. Ik opereer een kind gratis, maar het verblijf in het ziekenhuis kost een gezin wel geld, en velen kunnen dat niet betalen. Daar kunnen locals hun steentje in bijdragen.”
Maar ons land heeft óók baat bij het liefdadigheidswerk van
Nadjmi, benadrukt hij. “Assistenten van hier die in mijn centrum in Iran gaan werken, kunnen in één week zien wat ze tijdens hun opleiding in vier jaar zien. Het ziekenhuis in Shiraz ligt centraal in een gebied van dertig miljoen mensen, waaronder ook veel vluchtelingen. In vijf jaar tijd heb ik er meer dan zeshonderd kinderen geopereerd, in België zijn er dat maximaal veertig per jaar. Vorige maand nog hebben we met de universiteiten van Antwerpen en Shiraz een uitwisselingssamenwerking ondertekend.”
‘Prutswerk’
Hoe komt het dat Iraniërs zich overal ter wereld zo positief laten opmerken? “Het zit in onze cultuur”, legt hij uit. “Ouders mikken zo hoog mogelijk voor hun kinderen en persoonlijke ontwikkeling is zeer belangrijk, of je nu stamt uit een arbeidersgezin of uit
hoogopgeleide kringen. Wij voelen de noodzaak om onze intellectuele capaciteiten zo goed mogelijk uit te buiten.”
Nadjmi’s vader werkte als archeoloog voor het museum voor de oudheid in Teheran, zijn moeder was huisvrouw. Hoe belandde hij destijds dan in Antwerpen?
“Toen ik nog in Teheran woonde, kwam er een studiebeurs voor de Hogere Zeevaartschool in Antwerpen op mijn pad. Voor mij was het dé opportuniteit om Iran te verlaten, en ik heb mijn diploma tot kapitein ter lange omvaart behaald”, zegt Nadjmi. “Maar omdat ik niet in die hoedanigheid wilde gaan werken, moesten mijn ouders boete betalen. Ze hebben dat gedaan, op voorwaarde dat ik in mijn eigen onderhoud en studie zou voorzien. Ik ben dan in Leuven tandheelkunde gaan studeren en toen bleek dat dat lukte, ben ik tegelijk ook aan mijn studie geneeskunde begonnen. Samen heb ik die studies in acht jaar volbracht, en zo ben ik bij de aangezichtschirurgie terechtgekomen – waar ik het fijne ‘prutswerk’ van de tandheelkunde in kwijt kon. Om mijn studies te betalen, heb ik, naast een paar kleine studentenjobs, in de late avonduren en ’s nachts een professor met zijn wetenschappelijk onderzoek geholpen, door data te verwerken. Overdag studeerde ik, en dat was ideaal.”
Er volgden nog fellowships in de VS, maar toen Nadjmi zich toch in België besloot te settelen, moest en zou het Antwerpen worden. “De stad is tijdens mijn eerste studie aan mij blijven plakken”, zegt hij. “Ik voelde mij eigenlijk meteen Antwerpenaar.”