Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Een platgetreden regenboog
Judy Garland verdient betere hommage dan Oscar-genomineerde biopic
Schrijf maar op: die Oscar voor beste actrice gaat straks naar Renée Zellweger, na haar sterke vertolking van Judy Garland. Hollywood is namelijk dol op imitaties van filmroyalty. Judy vertelt Garlands tragische verhaal. Maar die complexe actrice en zangeres doen herleven, dat lukt niet.
Er bestaan geen rozen zonder doornen, ook niet voor supersterren. Een van de eerste en krachtigste signalen kwam van de fenomenale Judy Garland. Toen het meisje dat wereldberoemd was geworden als Dorothy in The wizard of Oz en uitgroeide tot een van de grootste entertainers van de twintigste eeuw, in 1969 op haar 47ste stierf aan een overdosis pillen, verraste dat geen mens. Het lag allerminst in Garlands aard om discreet te zijn over haar aftakeling. Iedereen wist dat haar carrière in het slop was geraakt omdat producenten en verzekeraars het risico niet meer wilden nemen hun leading lady tijdens het draaien in een afkickkliniek te zien verdwijnen. In I Could Go On Singing
(1963) ging Garland zelfs all the way autobiografisch. Dat wat onderschatte drama gaat over een aan alcohol verslaafde en naar liefde hunkerende musicalster die met een reeks optredens in Londen probeert zichzelf terug te vinden. Woord voor woord de realiteit van haar leven in de sixties.
Uit het biopic-kookboek
Er zit vlees aan Garlands droeve rollercoaster van een leven. Geen wonder dus dat er in 2012 een Broadwaymusical van werd gemaakt, End of the Rainbow, en dat er vroeg of laat een verfilming moest volgen. Vandaag is de timing ideaal, kort nadat de zoveelste slappe remake van A Star Is
Born werd gemaakt. De versie met Garland uit 1954 steekt nog steeds mijlen boven alle andere uit. Ze verdient het bovendien niet om vergeten te worden.
Maar Garland verdient ook herinnerd te worden met een betere film dan Judy, ongeïnspireerd geregisseerd door de Britse theaterregisseur Rupert Goold en vertolkt door Renée Zellweger, die er bijna zeker een Oscar voor zal winnen. Goold volgt de platgetreden paden van de biopic. We maken kennis met Garland als ze in de winter van 1968 met haar twee jongste kinderen wil inchecken in een Londens luxehotel. Haar reservatie wordt geweigerd omdat de cheque ongedekt is. De volgende twee uur zien we haar, net als in het echte leven, voortdurend van gedaante veranderen. De ster die op de planken de ene dag wordt uitgejouwd omdat ze zich dronken en suf nauwelijks staande kan houden, maar op een andere dag nog steeds kan uitpakken als vanouds. De moeder die met haar zoveelste ex-man vecht om het hoederecht. De depressieve, naar liefde en erkenning hunkerende diva die zich naïef laat inpakken door een gladde jonge avonturier.
De flashbacks naar haar jeugd, die moeten verklaren waarom ze zo’n wrak is geworden, zijn pover en simplistisch. Zoals het grote biopic-kookboek voorschrijft, krijgen we de sleutelscènes die haar gebroken psyche moeten kaderen: de pillen die MGM-directeur Louis B. Mayer haar als tienermeisje laat slikken om het zware leven aan te kunnen, de vernederingen omdat ze qua uiterlijk niet kan tippen aan haar leeftijdgenotes in de studio.
Karaoke zonder ziel
Voor Renée Zellweger, wier carrière ook al jaren in het slop zat, is de rol een godsgeschenk. De hele film draait rond haar en ze mag in iedere scène iets anders doen. Bovendien weten we sinds Chicago dat ze kan zingen. Toch blijft het een verkeerde beslissing om Zellwegers stem te gebruiken in deze film. Ze zou met haar imitatie iedere karaoke-avond winnen, maar Garland had een van die stemmen die volstrekt uniek zijn. Op de beste momenten hing subtiel een traan te bungelen aan haar stem. Zo breekbaar, zo onimiteerbaar. En vreselijk in haar minder goede momenten, als het kitsch werd.
Ook in het bestuderen van Garlands maniërismen heeft Zellweger duidelijk veel tijd gestopt. Een tien voor vlijt, maar zoals zo vaak in biopics wordt het een geforceerde imitatiewedstrijd die nooit echt een ziel stopt in het personage. Waarom dan die voorspelbare Oscar? Omdat veel mensen kicken op zulke nummertjes. Kijk naar de Oscars voor Rami Malek als Freddie Mercury, of voor Marion Cotillard als Edith Piaf.
Deze biopic zal als monumentenzorg wel enig nut hebben. Maar ergens, aan de andere kant van de regenboog, wacht hopelijk een veel betere hommage.