Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Fatale fantasie
Belgische cineast maakt zijn Ardennentrilogie rond
Fabrice Du Welz, ’s lands groezeligste fantast, vindt zijn muze weer in de Ardennen. Met
Adoration rondt de Belgische cineast zijn trilogie af die hij begon met Calvaire.
Het Franse auteursduo BoileauNarcejac deed genoeg demonen ontwaken om verfilmd te worden tot meesterwerken als Vertigo en
Les Diaboliques, en inspireerde blijkbaar ook Fabrice Du Welz, de groezeligste fantast van dit land. Hij breit met Adoration een fascinerend slot aan zijn Ardennentrilogie, die zo fantastisch begon met Calvaire in 2004.
Eerder vruchteloos waagde Du Welz de voorbije jaren zijn kans op het internationale podium, maar hij verloor zijn beste jaren en talent aan ruzies met producenten, zowel in de Franse thriller Colt 45 als in de Amerikaanse film Message from the King, die flopte aan de kassa. Tussenin keerde hij terug naar de Ardennen met Alleluia – en nu weer met Adoration.
Die drie films hebben nog een link: de alles verzwelgende, nietsontziende liefde. De dromerige jongen Paul wordt halsoverkop verliefd op de gevaarlijke Gloria, die opgesloten zit in een psychiatrisch ziekenhuis zoals alleen romantische zielen het zich inbeelden. Paul toont haar de vink die hij heeft gevangen. “Als je hem niet vrijlaat, gaat hij dood”, zegt Gloria en ze heeft het over zichzelf. Bij vollemaan lopen ze samen weg, de Ardennen in, ook zoals alleen romantische zielen zich die inbeelden. Gloria is een sirene, een ‘fille fatale’ die een stem in hem wakker roept.
Kleinburgerlijk
De 14-jarigen Fantine Harduin en Thomas Gioria spelen hen als pure, bevrijde kinderen – op de korrelige pellicule doet het heerlijk seventies aan. In een regenbui schuilen de twee vagebonden op de boot van een Vlaams koppel. Peter Van Den Begin en Charlotte Vandermeersch roepen een angstaanjagend, kleinburgerlijk toekomstbeeld op van wat deze tieners kunnen worden. Later duikt een tegenhanger op: Benoît Poelvoorde als een mafkees die zich van de samenleving heeft afgekeerd. Hij is altijd zijn muze trouw gebleven.
Du Welz heeft het over zichzelf: ook hij moet zijn verbeelding de vrije loop kunnen laten, in plaats van die te laten opsluiten in grote budgetten en internationale producties. De waanbeelden van Gloria zijn ook die van hem. De fantasie is dan wel gek en gevaarlijk, ze is ook verleidelijk en verslavend. Het is in de Ardennen dat Fabrice Du Welz thuiskomt. Moge hij nooit meer vertrekken.