Een empathische tiran, zou dat bestaan?

De productie van het chemiebedrijf Ineos Phenol in Doel ligt al zes dagen plat. De vakbonden eisen dat baas Hugo Piot wordt ontslagen. Een belronde bij verschillende mensen die betrokken zijn bij het bedrijf levert nochtans twee totaal verschillende beelden op van de man. De vakbonden en een werknemer die anoniem getuigt, schilderen Piot af als een tiran die geen tegenspraak duldt. Maar hooggeplaatste collega’s van Ineos omschrijven de man als empathisch, heel betrouwbaar en eerlijk.

Als je de persoonlijkheid van de Ineos-baas op basis van de verklaringen zou moeten samenvatten, kom je uit bij een “empathische tiran”. Dat slaat nergens op. Het grote probleem bij Ineos is dat de vakbonden de directeur als een duivel beschouwen, terwijl de directie de kritiek van de vakbonden niet ernstig lijkt te nemen. Op deze manier verliest iedereen. Het bedrijf lijdt zware economische schade omdat vakbonden en directie bij hun stellingen blijven en blijkbaar nog niet klaar zijn om echt te luisteren naar elkaar. Het tafereel is helaas symbolisch voor de maatschappij waarin we vandaag leven. Een van de bekendste voorbeelden van deze polarisatie is de politiek. Paul Magnette, voorzitter van PS, wil geen federale regering vormen met N-VA. Dat is nochtans de partij waarvoor de meeste Vlamingen hebben gestemd. Als Magnette zijn zin krijgt en er dus een paars-groene coalitie wordt gevormd, blijven met N-VA en Vlaams Belang de grootste twee Vlaamse partijen buiten de regering. Het is niet verwonderlijk dat veel Vlamingen zich bij dat scenario zouden afvragen of hun stem bij de verkiezingen nog van tel is. Omgekeerd moeten ook mensen van N-VA begrijpen dat een coalitie met PS een logisch gevolg is van de democratie in dit land, en dat die democratie belangrijker is dan het partijbelang.

In een recent interview met VTM Nieuws heeft expremier Herman Van Rompuy gezegd dat hij nu geen formateur meer zou willen zijn, omdat de polarisatie in de politiek te sterk is toegenomen. De politiek is op dat vlak niet anders dan de maatschappij. Bart en Anuna De Wever delen bijvoorbeeld niet meteen dezelfde politieke inzichten, maar minstens één zaak hebben ze gemeen: de kritiek die ze op sociale media moeten slikken, is vaker grofgebekt en naast de kwestie dan opbouwend en genuanceerd. We hebben allemaal dringend nood aan zelfreflectie.