Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Lachen doet de angst bij bombardement verdwijnen”
Waarom Abdullah (32) zijn dochter Salwa (3) leert gieren tijdens bominslag
In de hoop zijn kind angst en trauma’s te besparen, brengt een Syrische vader uit de oorlogsprovincie Idlib zijn dochtertje tijdens een bombardement aan het lachen. De beelden van papa Abdullah Mohammad (32) en de 3-jarige Salwa gingen deze week de wereld rond en beroerden iedereen die ernaar keek. “Bij elke bominslag beginnen we heel hard te lachen. Dat haalt de negativiteit weg”, legt hij nu uit.
Het deed denken aan de film La vita é bella, waarin hoofdpersonage Roberto Benigni zijn zoontje probeert af te schermen van de Holocaust-verschrikking door het kampleven voor te stellen als een moeilijk spel. Van die Italiaanse film had Abdullah Mohammad nog nooit gehoord. En de beelden met zijn dochter Salwa komen niet uit een film. Wel vanuit het Syrische Idlib, en zijn bittere realiteit.
De stad van waaruit ze komen, Saraqeb, wordt al maandenlang gebombardeerd door het Syrische leger en de Russische luchtmacht. Ze hadden nochtans een goed leven, vertelt Abdullah. “Ik had een internetbedrijfje opgericht, we hadden niets te kort. Maar het leger van president Assad heeft onze stad ondertussen al veroverd en voor een groot deel verwoest. Mijn vrouw en ik konden met ons dochtertje nog net op tijd vluchten. We verblijven momenteel in Sarmada, net aan de Turkse grens.”
Vuurwerk
De explosies blijven deel van hun dagelijks leven. Het idee om erom te lachen ontstond toen hij een jaar geleden met zijn dochter naar het vuurwerk keek. “Het was op de dag van het Suikerfeest. Op straat staken kinderen vuurpijlen af en Salwa huilde. Ik liet haar vanop het balkon zien dat de ontploffingen een vorm van spel en vermaak waren. We hebben toen heel hard gelachen en ik dacht op dat moment dat het weleens een goede manier kon
Abdullah Mohammad
Papa van Salwa “We hebben geen flauw benul van wat de toekomst zal brengen. Een plan hebben we niet.”
zijn om ook bij bombardementen de angst onder controle te houden. Sindsdien begonnen we bij elke bominslag heel hard te lachen. Het is natuurlijk handig dat lachen de negativiteit en angst weghaalt, zelfs als het gaat om lachen uit angst. Soms wordt het zelfs een spel.”
Van dag tot dag leven
In grensstad Sarmada woont het gezin momenteel in een flat van een behulpzame vriend. “We zijn veel beter af dan al die mensen die in tenten moeten overleven. Wij hebben geluk. Salwa is nog maar 3 en hoeft nog niet naar school te gaan. Maar als de oorlog blijft duren, komen we voor een dilemma te staan: in Idlib werden al veel schoolgebouwen gebombardeerd. Zullen we Salwa naar school sturen of niet? Ik wil er nog niet aan denken, we leven van dag tot dag. Wel hoop ik dat onze dochter snel opnieuw de kans krijgt een normale jeugd te leiden, net zoals alle andere kinderen.”
Al heeft het momenteel geen zin om over de toekomst te praten, zegt hij. “We hebben geen flauw benul van wat die zal brengen. Een plan hebben we niet. Geen idee hoe lang we in Sarmada zullen blijven. Hoewel het hier veiliger is dan in Saraqeb, horen we ook hier bombardementen. De oorlog is nooit ver weg. Alleen naar Turkije vluchten is geen optie, mijn gezin betekent alles voor me. En met z’n drieën de grens oversteken, is veel te gevaarlijk en ook erg duur. Momenteel zie ik geen oplossing voor ons en voor de mensen van Idlib.”