Nog meer spanning, nog meer acrobatie

CAVALLUNA ZA 29/02 ZO 01/03 | SPORTPALEIS | ANTWERPEN | WWW.TELETICKETSERVICE.COM

Voor alles is er een eerste keer. Cavalluna – het vroegere Apassionata – combineert voor het eerst de uitgesproken troeven van twee andere topspektakels. Legend of the Desert, volgende week te zien in het Antwerpse Sportpaleis, combineert de sprookjesachtige magie van Disney on Ice met de bloedstollende acrobatie van Cirque du Soleil. Twee voor de prijs van één dus.

Eerst het verhaal: prinses Samira maakt zich op voor de rol van vorstin. De dag van de kroning is gepland, het feestkleed hangt klaar. Dat is niet naar de zin van haar rancuneuze neef Abdul, die – Allah mag weten waarom – uit is op wraak. In de strijd die daarop volgt – tussen goed en kwaad, wat had u gedacht? – doet Samira er alles aan om het mysterie rond de Amazones van de Natuurelementen te ontrafelen. Als ze daarin slaagt, zijn de dagen van Abdul geteld. Eigen schuld.

Cavalluna had het zich makkelijk kunnen maken met een mak verhaal, een kwak romantiek en de bekende rijkunsten van de paarden waarmee het collectief al jaren de wereld rondreist. Niets van dat. Creatief directeur Klaus Hillebrecht schakelt niet één, maar twee versnellingen hoger. Legend of the Desert is daardoor niet louter een vrijblijvende paardenshow waarin de verhaallijnen ondergeschikt zijn aan de capriolen van de dieren, maar in de eerste plaats een sterk narratief spektakel waarin het de geselecteerde hengsten zijn die met de pluimen gaan lopen. Op papier zit het onderscheid in kleine nuances, maar in de piste maakt het een wereld van verschil.

De demarche van Hillebrecht laat zich al snel in de eerste speelhelft voelen. Als Samira onverwacht bij de kraag wordt gevat door Abdul, is het de gedurfde combinatie van Lusitano’s en Nederlandse warmbloeden die een beklemmend gevoel van dreiging door de zaal jaagt. Beide rassen staan bekend voor hun grote ego’s, vandaar.

Ook vormelijk zit de productie stevig in het zadel. Omdat Cavalluna niet op een passend kostuum meer of minder heeft gekeken, gelooft de kijker ook wat hij ziet. Je moet al van cynische komaf zijn om dat níét te doen. En zijn het niet de gewaden, het af en aan rijden van de meer dan vijftig paarden of de technische ingrepen die het publiek overstag doen gaan, dan zeker de vaardigheden van de ruiters. De trickriders van Hasta Luego of de vrijheidsdressuur van Bartolo Messina, om er maar twee te noemen: beter dan dit wordt het wellicht nooit.

Eerlijk? Dat dachten we tijdens de vorige passage van Cavalluna, begin vorig jaar, ook. Het gezelschap blijft verbazen, telkens opnieuw. Ook dit jaar zou thuisblijven geen optie mogen zijn.

FOTO CAVALLUNA