“We houden afstand, heel onnatuurlijk in deze job”

Hedwig Mattheeusen (33), begeleidster van volwassenen met een beperking in OLO Brasschaat

Hedwig Mattheeusen begeleidt in een van de huizen van vzw OLO in Brasschaat twaalf volwassenen met een beperking. “Nu niemand van onze bewoners nog buiten mag, slaat de verveling stilaan toe. Hoe vaak we het ook herhalen, de meesten begrijpen niet wat er gebeurt. En dat zorgt voor frustraties.”

“Sommige van onze bewoners hebben een autismespectrumstoornis, anderen een verstandelijke beperking’”, zegt Hedwig Mattheeusen, zelf mama van drie. “In de voormiddag gaan ze naar het dagcentrum, of doen ze begeleid werk of vrijwilligerswerk. Maar sinds vorige week is het dagcentrum, dat alleen de noodopvang van externen verzorgt, voor hen gesloten. Voor ons geldt dezelfde maatregel als voor de woonzorgcentra: geen bezoek en geen uitstapjes meer. Wat maakt dat ze 24 uur op 24, zeven dagen op zeven, op elkaars lip zitten. Dat is voor ons niet gemakkelijk, maar voor hen zeker niet.” Hedwig runt samen met vijf collega’s het huishouden van haar groep. “Ik eet samen met de bewoners, maan hen aan een bad te nemen als ze dat vergeten, probeer hen met leuke dingen te verstrooien of help hen te beslissen wat ze met hun centjes kunnen kopen. We hebben onze bewoners vooral geleerd zelfstandig te zijn. Dus gaan ze graag naar de Casa, Blokker of Hema of gewoon wat rondwandelen in het dorp. Door de lockdown hebben ze een groot deel van hun vrijheid verloren en dat zorgt voor frustraties.” Voorlopig lukt het Hedwig nog om de bewoners af te leiden met spelletjes, televisie of muziek. “Maar stilaan begint de verveling wel toe te slaan. In een paar seconden kan het ontploffen. Dan wordt er geroepen en getierd en met de deuren geslagen. Ik voel me af en toe een scheidsrechter. Nadat de ruzie is uitgepraat, probeer ik de aandacht af te leiden, bijvoorbeeld door naar een vogeltje in de tuin te wijzen.”

Helemaal niet naar buiten

“Onze mensen hebben nood aan structuur. Zo’n drastische verandering haalt hun leven overhoop. We blijven het verloop van de dag herhalen, maar altijd opnieuw komen er vragen of willen ze niet mee. Zeker voor mensen met autisme is het moeilijk. Niet naar buiten mogen is voor hen helemaal niet naar buiten gaan. Bij sommigen hebben we dagenlang moeten aandringen om een koffie te gaan drinken op het terras.” Ook de angst om besmet te raken speelt Hedwig parten. “Omdat we onze bewoners niet ziek willen maken, zijn we zeer alert en houden we afstand. Wat in deze job heel onnatuurlijk is. Ik pak mijn mensen graag eens vast voor een stevige knuffel. Dat mag nu niet meer. En ook dat krijg ik hen niet uitgelegd. Maar ik blijf proberen, met alle plezier. Het is zoals mijn dochtertje zegt: deze mensen hebben geen andere thuis, dus moet ik er voor hen zijn.”