Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De teloorgang van het Waasland
Van 1A tot tweede amateurklasse: hoe nagenoeg alle Wase clubs aan de rand van de afgrond staan
Waasland-Beveren bijna gedegradeerd, Lokeren is palliatief en zelfs in Hamme en Sint-Niklaas is het voetbal op sterven na dood. Wat zit er toch in de grond tussen Durme en Schelde? Daarom, een duik in de teloorgang van het Waasland: een verhaal van intriges, verloren gegane brieven, een schietpartij, een gekke Griek en een Albanese yogaleraar. En corona, uiteraard.
Corona, ook het Waasland ontsnapt er niet aan. Corona is de reden dat Lokeren moet vrezen dat het straks geen licentie haalt. Niet de falende transfers uit alle hoeken van de wereld, te weinig eigen vermogen van de nieuwe eigenaars, de loon-prestatieverhouding van pr-stunt Jelle Van Damme, de mismatch met Glen De Boeck of de schromelijke onderschatting van het niveau in 1B. Neen, het coronavirus. Dat zei voorzitter Louis de Vries een maand geleden toen bleek dat de rode lantaarn in 1B zonder geld zat. Achter de schermen werd de loonmassa dan wel drastisch gedrukt, de put werd toch dieper doordat Lokeren structureel verlieslatend is. Geld uit een samenwerking met een groot Chinees bedrijf moest dat gat dempen. De intentieverklaring van de Chinezen heet “verlengd” te zijn en “nog steeds geldig”, maar de centen zelf zitten vast door corona. Aldus De Vries. Supporters geloven het al lang niet meer. Het kan natuurlijk. Alles kan. En De Vries hééft contacten in China. Vorig seizoen werd Richairo Zivkovic door de Chinese tweedeklasser Changchun gekocht voor een slordige 3 miljoen euro. Slechts de helft daarvan ging naar KV Oostende. De rest bleef onderweg plakken. Onder meer bij dealmaker Louis de Vries, op dat moment nog actief als spelersmakelaar. Goedgelovig of fantast, wat het ook is, vandaag is Lokeren palliatief. Het moet vijf miljoen euro vinden, al zorgt corona er nu ook voor dat het nog een maand tijd krijgt. Goed nieuws, al is het sinds het wegvallen van suikeroom Roger Lambrecht maar de vraag waar elke verse euro vandaan komt. Vorige week werd er over Dubai gepraat, wat is het morgen? Lokeren zou niet de eerste club zijn in het Waasland die door beloftes uit den vreemde zijn eigen graf groef. Daarover straks meer.
De brief van Lambrecht
Met ook Waasland-Beveren op de rand van de val naar 1B, dook het monster van Loch Ness weer op. Iets waar al veel over gepraat werd, maar niemand ooit zag. Een fusie. Niet dat supporters van beide clubs het ooit willen. Op de zakdoek die het Waasland groot is, wordt er voor minder gevochten. Over hun lijk. Maar dat was wel wat Roger Lambrecht dacht. Drie keer reikte hij Beveren de hand. De eerste keer toen Beveren zich blaasjes liet wijsmaken door spelersmakelaar met paardenstaart Appolonius Konijnenburg - die naam alleen al - en de Turkse lederfabrikant Nazmi Karatmanli. De laatste keer in 2010, toen Beveren failliet was. In die jaren bestond zelfs een door Lambrecht gehandtekend akkoord. Beveren kreeg het in bezit, maar nooit werd het getekend. De brief verdween in een schuif op de Freethiel en werd nooit teruggezien. Ook omdat Marc Van De Vijver, burgemeester van Beveren, het voetbal in zijn gemeente wilde houden. Zeker nadat de burgervader centen had gepompt in de bouw van een nieuwe tribune. En dus werd in 2010 met het stamnummer van het wél gezonde Red Star Waasland een nieuwe club opgericht: Waasland-Beveren. “Ons werd van alles beloofd op het vlak van sponsoring. Zo werden we naar daar gelokt”, zegt Melchior Roosens, toen preses van de nieuwe club. “Maar die tribune is eigenlijk een dikke ramp. Elk jaar zijn er kosten aan. Hoeveel hoekskes en kantjes daar al aan veranderd zijn... Was het niet voor de vip, dan waren het vijf slaapkamers boven in het stadion waar Afrikaanse jongens sliepen. Dat mocht niet van de politie. Het was altijd iets. Waar de spelers zich moeten omkleden, dat is een schandaal voor eerste klasse. Het trekt op niets.” Roosens is vandaag erevoorzitter van Waasland-Beveren, maar komt nog amper kijken. “Ik heb er een degout van. Spelers verdienen te veel, makelaars eisen geld op, het hele vipgebeuren kost stukken van mensen. Ge lijdt altijd verlies. Er komt toch geen volk. Goeie voetbal ziet ge toch niet. En het is zo’n koehandel geworden. Zie naar de transfer van Louis Verstraete. Die jongen wilde naar Beveren komen, we waren rond, maar Gent verpatste hem uiteindelijk aan Antwerp. En dan moet die jongen tegen zijn goesting uitgeleend worden aan KV Oostende. Laat het maar…”
Kogels in Sint-Niklaas
Ooit was het anders. Even telde eerste klasse zelfs drie clubs uit dezelfde regio. Want in 1984, het jaar dat KSK Beveren kampioen speelde voor een gemiddelde van 11.500 fans, vierde Sint-Niklase SK, met Georges Leekens in de rangen, de titel in tweede klasse. De gouden tijd duurde een jaar. SintNiklaas, met 77.000 inwoners dan wel
de ‘metropool’ van het Waasland, is nooit een voetbalstad geweest. Een paar jaar later volgde al een fusie, in 2000 slokte het Lokeren van Lambrecht SintNiklaas helemaal op.
Maar twee andere clubs stonden klaar om in het gat te springen. Red Star Haasdonk en FC Nieuwkerken. De eerste door Melchior Roossens vanuit tweede provinciale tot in tweede klasse gestuwd. De tweede door Guido Van Lijsebetten, ex-ploegmaat van Roger Lambrecht bij Lokeren, van vierde provinciale ook naar tweede nationale gebracht.
Nieuwkerken werd opgericht in 1993 nadat Van Lijsebetten vertrok bij…
Red Star. Waarom? “Een veel te lang verhaal”, klinkt het. “Jaloezie. Maar als we dat oprakelen, komt er weer ambras van”, zegt een ander. “Daar is de vete alleszins begonnen. Een soap van jaren. Zonder die vete waren wij misschien nooit naar Beveren gegaan”, zegt Roosens. Van Lijsebetten: “Ik wilde daar baas spelen en dat konden ze niet verdragen. Daarom ben ik weggegaan.”
In plaats van een sterke ploeg in Sint-Niklaas, ontstonden er twee (zwakkere) erfvijanden. “Dat is de dood van het voetbal in Sint-Niklaas geworden”, geeft Van Lijsebetten toe. “Weet je dat ik in 2002 vijf kogels in mijn huis aantrof? Omdat Red Star met 2-5 verloor in de derby tegen Nieuwkerken.” Toen Red Star verhuisde en opging in Beveren, veranderde Nieuwkerken meteen zijn naam in Sportkring Sint-Niklaas. Vandaag staat het voorlaatste in tweede amateurklasse A. De licentie is er, de schulden ook. Twee jaar geleden vond de toen 76-jarige Van Lijsebetten het welletjes, maar omdat het in geen tijd een puinhoop werd, helpt hij de club weer overleven. “Met de bedoeling een ploeg te hebben in tweede amateur, tenzij we zakken. En een B-ploeg in vierde provinciale.”
Sirtaki aan de Durme
Van de naburige clubs in de hoogste vier divisies staat alleen KSV Temse, twaalfde in dezelfde reeks, niet op degraderen. Rode lantaarn in tweede amateurklasse A is Vigor Wuitens Hamme, jarenlang een vaste waarde in derde klasse en zelfs een tijd in tweede. Toegegeven, Hamme is randje Waasland. Twee seizoenen geleden was het vooral randje Dwaasland. Dwaas omdat er geloofd werd in een wilde weldoener. Enkele sponsors haakten af, er was geld nodig en rond Nieuwjaar ging Hamme scheep met een Griek. Zijn naam: Manthos Poulinakis. Hij liet in 2015 een puinhoop achter bij OFI Kreta, waar Gennaro Gattuso toen trainer was. “Ik gaf 30.000 euro uit eigen zak aan mijn spelers omdat ze geen eten konden kopen”, getuigde de gewezen pitbull van AC Milan. In Hamme gingen de alarmbellen niet af. Waarom kwam een Griek naar Vigor, ex-club van Franco Pirelli, Ludwin Van Nieuwenhuyze, maar ook Herman Brusselmans en Filip Joos? Niemand vroeg het zich af. Hamme heeft niet eens een Grieks restaurant. Maar Poulinakis ging het daar wel even gaan doen. Meer nog, omdat de Griek zelfs internationale toptransfers beloofde, trok de secretaris van
Hamme een dag op cursus naar Brussel. Om te leren hoe je internationale transfers kan registreren.
Het draaide anders uit. “Op een training stonden er tien testers voor de deur”, zegt toenmalig speler-trainer Jamaïque Vandamme. “Bosniërs, jongens uit het Noorden van Frankrijk. Na vijf minuten al was duidelijk dat het niets was. Omdat ze gingen rondbazuinen dat ze bij Hamme konden testen, bleven er testers komen. We hebben er geen enkele aangetrokken.” Vandamme zag de bui al hangen. “De Griek belde me constant, tot ’s avonds laat. Aanvankelijk wilde ik de relatie intact houden, maar ik werd er gek van. Dus antwoordde ik niet meer. Daar werd hij nog gekker van. Maar op een dag stond er plots iemand op training die me ging helpen. Een Albanees van een jaar of zestig die beweerde nog ooit bondscoach van Georgië geweest te zijn. Hij sprak geen woord Engels. Dus liet hij zich helpen door een tolk. Een Franstalige die alles naar het Engels vertaalde. Engels met haar op. De oefeningen die hij gaf, waren voorhistorisch. Na de training gaf die man zelfs yoga. Dat had je moeten zien. Spelers waren van mij niet verplicht om op dat matje te gaan liggen. Het duurde niet lang of niemand deed nog yoga.”
Keeper Griffin De Vroe: “We wisten niet of we er om moesten lachen of huilen. Schrijnend was het.”
Van de plannen kwam niets. De Albanees, wiens naam niemand zich nog herinnert, verdween, net als de Griek. Maar ook zowat heel de ploeg tekende ondertussen elders. Nog erger was het vertrek van Daniël De Paepe, 27 jaar lang sportief directeur. Het kwaad was geschied. In januari stond Hamme nog achtste in de eerste amateurklasse, maar door het tumult verloor het twaalf (!) van de laatste dertien wedstrijden. Daardoor kwam het een punt te kort om de degradatie te ontlopen. De problemen in Sint-Niklaas of Hamme beperken zich niet tot het Waasland. Sponsors die afhaken, een tekort aan echte vrijwilligers, te strenge regelgeving, minder zwart geld, mismanagement. Hoe maak je een budget van 500.000 euro rond als je blij mag zijn met honderd betalende toeschouwers? In de kantine blijven of in de zetel thuis naar de Premier League kijken, is aanlokkelijker dan in de kou naar pottenstampers kijken. Tot in 1A worstelen clubs hiermee. Helaas, nergens zo veel als in het land van Waas.
“Ik heb er een degout van. Spelers verdienen te veel, er komt geen volk, goed voetbal zie je toch niet...” Melchior Roosens Erevoorzitter Waasland-Beveren