“Ook ik heb staan applaudisseren voor de échte helden van onze maatschappij”

Hernan Losada vult zijn dagen met sporten, mediteren en gitaar spelen

Het zijn vreemde tijden, ook voor voetbaltrainers. Hernan Losada, de trainer van Beerschot, gaat er bijzonder filosofisch mee om. “Voetbal is relatief. We willen iedereen gezond houden. Dat is het enige wat nu telt.”

Hernan Losada en Beerschot stonden te popelen om de terugwedstrijd van de dubbele promotiefinale in 1B af te werken toen de coronacrisis in volle hevigheid losbarstte en het voetbal voor lange tijd aan de kant werd geschoven. Losada was maniakaal gefocust op het behalen van die finales, had naar eigen zeggen geen tijd meer voor hobby’s en was klaar om de kers op de taart te zetten. Ook hij heeft zijn leven drastisch moeten omgooien.

Hernan, hoe vul jij je dagen?

“Ik mediteer elke ochtend. Dat helpt mij om de dag met positieve energie aan te vatten. Overdag sport ik veel. Ik doe krachtoefeningen in mijn persoonlijke minifitness of ik ga in mijn eentje joggen in het park. Lopen helpt me om tot rust te komen. Ik hanteer een 3-1-3-regime: drie dagen sporten, een dag rust en dan weer drie dagen sporten. Tussendoor ben ik samen met mijn technische staf ook bezig met scoutingsopdrachten. We zijn onze huidige spelerskern volop aan het evalueren met het oog op volgend seizoen en ik ben mijn opleiding voor het Pro License diploma aan het afronden. Ik zit niet stil. Ik verveel me niet, ook al woon ik alleen. Of het soms saai is? Nee, ik vind het wel goed zo. Ik ben graag alleen. Mijn laatste relatie dateert alweer van twee jaar geleden, maar ik voel me niet eenzaam. ’s Avonds sluit ik de dag af met een nieuwe meditatiesessie. Ik heb ook mijn baard afgeschoren. Zo zie ik ook eens iemand nieuw in de spiegel voor mij staan.”

In een vorig interview liet je vallen dat je geen hobby’s hebt naast het voetbal. Nu wel?

“Ik lees veel. Weliswaar over voetbal. (lacht) Ik ben nu bezig in het boek van Mauricio Pochettino en ook dat van Marcelo Gallardo, de succescoach van

River Plate, ligt nog op het nachtkastje. Daarnaast ben ik opnieuw gitaar aan het spelen.

Ik heb jaren geleden lessen gevolgd en pik nu de draad weer op. Ik laat mijn smartphone zo veel mogelijk aan de kant te liggen. Dat ding zorgt in deze tijden toch alleen maar voor negatieve prikkels. Een keer per dag kijk ik naar het nieuws. Dat volstaat.”

Hou je veel contact met je spelers en assistenttrainers?

“Ik sta dagelijks in contact met verschillende mensen van de

club. We hebben loopschema’s, krachtoefeningen en lenigheidsoefeningen uitgetekend voor de spelers en ze krijgen elke dag een vragenlijst van ons. Zo hebben we een duidelijk zicht op hun fysieke paraatheid en hun mentale gemoedstoestand. We willen iedereen gezond

houden. Dat is het enige wat nu telt.”

Kan je het voetbal nu beter relativeren?

“Dit is alvast een goed moment om als maatschappij te beseffen wat écht belangrijk is: familie, gezondheid en solidariteit. Ik stond op mijn balkon te applaudisseren voor de mensen in de zorgsector, de dokters en de verpleegkundigen. Zij riskeren hun leven voor ons. Het sterkt mijn vertrouwen in de mensheid, het geeft ons hoop. Zij zijn de echte helden, voetbal is zeer relatief.”

Je familie kwam speciaal voor de promotiefinales naar België overgevlogen. Hoe gaat het met hen?

“Ze hebben de eerste finale op het Kiel live meegemaakt, maar beslisten vorige week om terug naar Argentinië te vliegen. Toen de tweede finale werd afgelast, boekten ze meteen hun tickets. Zondag zijn ze veilig en wel geland in Buenos Aires. Nét op tijd. Want intussen zitten er meer dan 20.000 Argentijnen over heel de wereld vast. Ze geraken niet meer thuis omdat in verschillende landen intussen het luchtruim werd gesloten. In Zuid-Amerika zijn er nog maar weinig mensen besmet, maar ze hanteren er wel even strenge maatregelen als in Europa. Het gewone leven ligt er plat, de kinderen mogen niet meer naar school. En maar goed ook, want die landen zijn niet klaar voor een uitbraak van de pandemie. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de situatie in Zuid-Amerika niet zal escaleren, zoals in China of Italië. Mijn familie moet nu twee weken in quarantaine blijven omdat ze in Europa zijn geweest. Ik hoor ze bijna elke dag. Hopelijk blijft iedereen gezond.”

Wat is het eerste dat je zal doen als deze crisis voorbij is?

“Knuffelen. Mijn assistenten, mijn spelers, mijn vrienden. Ik ga veel knuffels geven. En hopelijk kunnen we ons seizoen met Beerschot tijdig afsluiten, zodat ik ook mijn familie nog kan bezoeken in Argentinië. Ook daar ga ik iedereen knuffelen. Mijn mama, mijn papa, iedereen!”