BOEKEN | CD’s | DVD’s | GAMES

DRAMA/THRILLER THE GOOD LIAR Helen Mirren, Ian McKellen

★★★☆☆

Had Bill Condon – regisseur van twee films uit de Twilight-reeks – meteen Helen Mirren en Ian McKellen in gedachten, toen hij begon aan de verfilming van The Good Liar, een boek van Nicholas Searle? In elk geval: het is een filmverhaal dat gemaakt lijkt om twee oudere klasbakken nog eens hun plekje in de schijnwerpers te gunnen. Alles begint aan twee computerschermen, waarop Roy (Ian McKellen) en Betty (Helen Mirren) als actieve bejaarden op zoek gaan naar een date. Wat later spreken de twee af voor een etentje. Al wordt snel duidelijk dat ze beiden over hun naam hebben gelogen, het klikt. Waarna de kijker even snel doorkrijgt dat Roy een dubbelleven leidt, als wankele oudere man en vitale oplichter-op-leeftijd. Naarmate de film vordert, wordt duidelijk dat ook Betty voor hem een prooi is, al houdt haar kleinzoon een wantrouwig oogje in het zeil. The Good Liar is een naar een bekende formule geboetseerd schaduwspel waarvan de doorwinterde kijker goed op tijd de finale twist ziet komen, al wordt pas helemaal op het einde duidelijk welke motieven aan de grondslag liggen van deze schijnvertoning. The Good Liar is vooral dankzij de hoofdrolspelers een plezier om naar te kijken, maar is afgezien daarvan ook een beetje stoffige cinema met een hoog theatergehalte. Dat dit soort films nog wordt gemaakt? U mag dat hopeloos of charmant vinden, of hopeloos charmant.

ROCK MINTZKOV Oh Paradise ★★★☆☆

Het moet heerlijk verdwalen zijn in de platencollectie van Mintzkov, het driekoppige gezelschap Philip Bosschaerts/Lies Lorquet/Min Chul Van Steenkiste. Het probleem van de groep uit Lier was altijd een beetje dat je die invloeden zo overduidelijk hoort, een bescheiden euvel dat ook op Oh Paradise wordt goedgemaakt met een gedrevenheid die aanstekelijk werkt. Dat begint al met het stuwende August Eyes, dat naar een hoger niveau wordt getild door een gitaar die uit een oud David Bowie-album geplukt lijkt. De groep heeft dichter bij huis geleend in When Ghosts R

Out, met zijn tegendraadse groove een song die ook bij dEUS niet zou misstaan. Wel vaker – ook in het verleden – denk je aan die groep, en dat heeft voor een stuk te maken met Bosschaerts stem, die klinkt als een Tom Barman die zijn neus iets beter gesnoten heeft. Maar ook muzikaal loopt veel gelijk: de hoekige ‘funkyness’ van Latch On The Me had ook uit Antwerpen kunnen komen. En wanneer Lies Lorquet dichter naar voor schuift in Unlike the Sun doet haar stem aan die van Kim Deal denken, terwijl de tiende en laatste song van deze plaat (Oh

Paradise) wel van Pixies had kunnen zijn. Het is lenen met stijl en opgeheven hoofd. Want eigen smoel of niet, dit is een goede, meeslepende plaat. (sv)

JAZZ TONY ALLEN & HUGH MASEKELA Rejoice ★★★★☆

De Nigeriaan Tony Allen en de Zuid-Afrikaanse trompettist Hugh Masekela leerden elkaar kennen in de jaren zeventig, toen ze allebei samenwerkten met Fela Kuti. Elk op hun eigen manier zouden ze een belangrijke rol spelen in de stroom Afrikaanse klanken die later zijn weg vond naar westerse popmuziek en jazz. In 2010 hadden ze even tijd om in het Verenigd Koninkrijk de studio in te duiken voor opnames die nooit werden afgewerkt. Na Masekela’s overlijden in 2018 nam Allen zich voor daar eindelijk werk van te maken. Hij floot een groepje jonge Britse jazz-muzikanten samen en bouwde de tracks verder op. Het resultaat noemt hij een “Zuid-Afrikaans-Nigeriaanse swingjazz-stoofpot”, en dat dekt de lading. Echte afrobeat is het alleen in opener Robbers, Thugs

& Muggers – met de stem van Masekela. Maar Allen heeft, na zijn lange liaison met Damon Albarn in de groep The Good The Bad & The Queen, genoeg gevoeligheid voor westerse radio om de single We’ve Landed met een spoken word-vocal op te waarderen tot een ‘call to arms’ voor de jongvolwassen die na hem de toekomst vorm moeten geven. Doodzonde dat dit een postuum album moest worden, waardoor meteen ook de kans op een tweede samenwerking onbestaande is. (sv)

HIPHOP WOODIE SMALLS In Between Spaces ★★★☆☆

Daar is Woodie Smalls weer! Vijf jaar liet Sylvestre Salumu ons wachten op een vervolg op

Soft Parade uit 2015, een periode die de inwoner van Sint-Niklaas vulde met nagelbijtende frustratie over een platenfirma die naar zijn gevoel een rem zette op zijn creativiteit en output. In de tussentijd leerde Smalls de wereld kennen, en de wereld hém: hij bouwde een mooi netwerk uit van contacten in binnen- en buitenland, verfijnde zijn stijl en kon uiteindelijk de Amerikaanse producer Mike Hector (die eerder ook met Kendrick Lamar en Frank Ocean werkte) naar Antwerpen halen voor de opnames van In

Between Spaces. Het Nederlandse hiphoplabel Top Notch moet beseft hebben dat het met deze nieuwe vangst goud in huis heeft: In

Between Spaces klinkt even goed als wat aan de overkant van de oceaan wordt gemaakt. Smalls’ flow hapert nergens, zijn Amerikaans is accentloos, zijn songs zijn meer dan uitgesponnen beats en de guest spots (van onder meer landgenote Coely, wat zijn we blij die nog eens terug te horen) klinken organisch. Dat de onderwerpen wat donker zijn – de rapper verloor de afgelopen jaren enkele vrienden – wordt goed gemaakt door de heldere productie. In een rechtvaardige wereld waarin nationaliteit van geen tel is, speelt Woodie Smalls straks in de ‘top league’. (sv)

HOUSE FOUR TET Sixteen Oceans ★★☆☆☆

Tien platen en een veelvoud aan remixen voor de groten der aarde: als er gedanst moet worden, zit je nu al twee decennia lang goed bij Four Tet. De Brit Kieran Hebden grossiert in platen die alle richtingen uit gaan, van sfeervolle, rustige luistertechno tot de betere zwoele danspas, zorgvuldig en subtiel gebouwd rond akoestische samples. Wat zijn nieuwste worp Sixteen Oceans duidelijk maakt, is dat de dj-producer toch moet overwegen om uit een ander vaatje te gaan tappen. Want voor het eerst hebben wij ons verveeld met een Four Tet-plaat. We kennen het ondertussen wel, hoe songs als Love Salad op een nerveuze beat bouwen en zich onder invloed van allerlei synths ontpoppen tot meeslepende kunstwerkjes. Of hoe School gebruik maakt van leuke keyboardpartijtjes om zich in je hoofd te nestelen, alvorens te vervallen in vier monotone minuten.

Voor fans van Four Tet zal dit zijn wat ze nodig hebben in coronatijden: een plaat die verder borduurt op eerder werk, waarin de Brit doet waar hij goed in is. De rest van de wereld wordt er wellicht wat slaperig van. (gjs)

ADVENTURE GAME ORI AND THE WILL OF THE WISPS Moon Studios, Xbox One en PC ★★★★★

Ori is terug, en hoe! Vijf jaar na het succesvolle Ori and the Blind Forest kunnen fans eindelijk weer in de huid kruipen van de witte beschermgeest in het langverwachte vervolg Ori and the Will of the Wisps. Wie nooit eerder heeft kennisgemaakt met Ori: geen nood. Je kan deze game ook perfect volgen zonder voorkennis. Ook in het spel zelf begin je vanaf nul. Je start met een aantal basisvaardigheden en leert alles onderweg. Stap voor stap pik je nieuwe manieren op om de wereld beter te verkennen. De bosrijke omgeving bevat namelijk veel meer dan je zou denken. Je vindt geheime plaatsen of bereikt door een pas aangeleerde sprong een platform waar je eerder niet bij kon. Met handige kaarten kun je zien waar je al geweest bent en waar je nog een kijkje kunt gaan nemen. Overal wachten vijanden, puzzels en verborgen schatten je op.

Het spel is ook wondermooi. Visueel, met prachtige animaties, achtergronden en wezentjes in het bos. En muzikaal, met een soundtrack die de sfeer nog sprookjesachtiger maakt. Kortom, dit fantastisch spel is een aanrader voor iedereen. (nmdb)

STRIP CHARLES BURNS Daedalus, Concertobooks, 64p ★★★★è

Als er een nieuwe van Charles Burns uitkomt, zit deze lezer op het puntje van zijn stoel. De Amerikaan Burns (64) is een verteller van mysteries. Meesterwerken als Black Hole of de trilogie X waren nooit cartesiaanse ervaringen, maar hebben een eigen logica. Zoals een droom. Zo ook weer het veelbelovende eerste deel van Daedalus. De introverte Brian kan goed tekenen, vooral vreemde, hybride wezens. De roodharige Laurie kijkt op een feestje mee over zijn schouder en raakt gefascineerd. Hij neemt haar mee naar de bioscoop, naar Invasion of the Body Snatchers. Die horrorklassieker wordt uitdrukkelijk geciteerd, ook in beelden. Later zal Brian Laurie zelfs naakt tekenen in zo’n peul uit de film. Maar waarom? Wat spookt er door zijn hoofd? Op droomsequenties na gebeurt er niet veel meer, maar alles baadt wel in dat drukkende, donkere sfeertje. Alweer zuigt Burns met zijn organische, elegante en leesbare lijn de lezer mee naar vreemde, fascinerende uithoeken van het brein. (jbx)

GESCHIEDENIS TOM HOLLAND Heerschappij, Athenaeum, 639p ★★★★☆

De Britse historicus Tom Holland, die in vorige boeken al de Romeinen, de kruistochten en de islam aanpakte, buigt zich in Heerschappij over het christendom. De ondertitel ‘Hoe het christendom het Westen vormde’ vat het boek perfect samen. Hoe is een religie die een gekruisigde vagebond tot symbool koos, erin geslaagd om zo’n allesomvattende invloed uit te oefenen op de Oude Wereld? Holland gaat op zoek naar de roots van het christendom en schetst zijn evolutie, die mede vorm kreeg door een reeks opvallende voortrekkers en advocaten: Sint-Paulus, Sint-Augustinus of Catherina van Siëna bijvoorbeeld. Maar ook de moderne tijden ontsnappen niet aan zijn analyse. Waar zouden The Beatles de mosterd voor hun All You Need Is Love hebben gehaald, denk je? Aan de grondbeginselen van de christelijke ethiek valt duidelijk moeilijk te ontsnappen. Het is natuurlijk geen louter positief verhaal. Het christendom heeft zich voor heel wat gruwelijke wandaden te verantwoorden. Holland is niet alleen een goed verteller, hij weet ook hoe hij een zin moet construeren en waar en wanneer hij diezelfde zin moet verrijken met spraakmakende details. Een confronterend, provocerend, maar vooral immens boeiend boek! (ged)

PSYCHOLOGISCHE THRILLER LOUISE JENSEN De familie, A.W. Bruna, 395p ★★★☆☆

Laura rouwt na het plotse overlijden van haar echtgenoot. Ze is niet alleen heel verdrietig, ze heeft het ook financieel moeilijk. Ze is dan ook heel dankbaar wanneer een lokale gemeenschap, Oak Leaf Organics, haar en haar 17-jarige dochter Tilly een huis aanbiedt. Gorphwysfa is een veilige plek waar iedereen zichzelf mag zijn en waar iedereen elkaar steunt, zonder de buitenwereld erbij te betrekken. Over vergiftigde geschenken gesproken. Er blijken binnen de Familie immers sinistere zaken te gebeuren, tot en met verdachte overlijdens. Laura wil al snel weer vertrekken, maar dat is buiten Tilly gerekend, die helemaal in de ban is van Alex, de charismatische leider van de groepering. Laura probeert Tilly uit diens leefwereld te onttrekken en stuit daarbij op bijzonder verontrustende informatie. Ze vraagt zich ook meer en meer af waarom de Familie er zo op heeft aangedrongen dat ze zich met haar dochter bij hen zou aansluiten. Zal de ban ooit nog gebroken kunnen worden?

Louise Jensen is niet aan haar eerste psychologische thriller toe. Ze weet intussen hoe ze haar personages een eigen stem moet geven, hoe ze de subtiliteit die relaties kentekent moet verwoorden en hoe een enkel woord of gebaar voor spanning kan zorgen. Een goeie thriller over angst, kwetsbaarheid, valse gevoelens van samenhorigheid en regelrechte manipulatie. (ged)

KINDERBOEK 3+ ALICE REIJS & FLORENCE WAUTERS Meneertje Prot, De Eenhoorn, 15,95 euro ★★★☆☆

Met Meneertje Prot schreef de Nederlandse actrice Alice Reijs haar tweede kinderboek. Reijs woont in Berchem, samen met acteur Tom Van Dyck en hun twee dochters. Voor Meneertje Prot liet ze zich inspireren door het leven van de Fransman Joseph Pujol. Hij trad in de Moulin Rouge op als petomaan of ‘schetenartiest’. In dit boek voor kleuters vanaf 3 jaar is de hoofdrol weggelegd voor een kleine jongen die zijn protjes niet onder controle krijgt. Daarmee wordt hij gepest. Tot het knulletje ontdekt dat hij met zijn scheetjes ballonnen de lucht in kan laten vliegen. Ook door andere stunts wordt hij de held van het dorp.

Alice Reijs zette het hele verhaal op rijm. De passende illustraties komen van Florence Wauters. Meneertje Prot lijkt een hit in wording in kleuterland. Niet alleen omdat die kleine bandieten scheetjes laten geestig vinden. Welke volwassene die graag voorleest denkt niet met heimwee terug aan het broodje poep van Ome Willem? (dp)