Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Violet Braeckman
Niet langer ‘de dochter van’: Violet Braeckman speelt haar eerste hoofdrol in roadthriller ‘GR5’
Ze was de dochter van Filip Peeters in Salamander en pas nog die van Tom Dewispelaere in Over Water. Maar nu palmt Violet Braeckman (23) uw zondagavond in met haar eerste eigen hoofdrol. Als Zoë in de psychologische roadthriller GR5 voegt ze alweer een prestigereeks toe aan haar nog prille cv. Ondertussen neemt ze nog meer fictiereeksen op en organiseert ze haar eigen theaterfestival. “De laatste tijd worden er meer sterke vrouwenrollen geschreven. Met dank aan #MeToo.”
Violet Braeckman lacht. We hadden haar immers amper herkend. Voor een nieuwe rol in een buitenlandse serie waarvoor ze filmde op Malta, onderging ze een metamorfose bij de kapper. Maar nu praten we met haar over GR5. In deze psychologische roadthriller wandelen vier jongeren langs een van de grote Europese wandelroutes als eerbetoon aan hun verdwenen vriendin Lisa. Ook hun emotionele rugzak weegt zwaar.
“De GR5 is 2.000 km lang. We hebben die niet echt afgewandeld, maar op diverse plaatsen langs de route gefilmd”, zegt de jonge actrice. “Ik had me voorbereid op hittegolven (de serie met ook onder meer Boris Van Severen, Laurian Callebaut, Saïd Boumazoughe, Lucas Van den Eynde en Viv Van Dingenen werd vanaf mei 2019 gefilmd, red.), maar dat viel fameus tegen. Ik was die eerste weken haast bevroren. Mijn personage draagt ultrakorte broekjes. Dat hielp ook niet echt.”
De GR5 is een van de bekendste Grote Routepaden die als aders door Europa lopen. Had jij er al van gehoord?
Ik wist wel dat ze bestonden, die grote wandelroutes. Zo wist ik dat de GR20 over Corsica gaat. Maar dat de GR5 van Rotterdam naar Nice loopt, was nieuw voor mij. Ik ondernam al wel eens lange wandelingen, maar niet van dergelijke omvang. Genieten van de natuur is me niet vreemd. Ik was vroeger een ondernemend en avontuurlijk kind. Van bootje varen tot kampen bouwen, ik deed het allemaal.
De reeks is chronologisch gefilmd. Dat is een unicum.
Normaal gezien worden opnames gegroepeerd per decor of locatie, om efficiënt te kunnen werken. Zo wordt de chronologie van een reeks compleet door elkaar gehaald. Dat kon nu praktisch gezien niet, omdat we op zoveel plekken in Europa filmden. Het was nu ook makkelijker om de juiste emoties op het juiste moment te spelen.
Waren jullie rugzakken écht gevuld?
Absoluut. Zo moesten we de vermoeid
heid niet faken. Ik herinner me onze eerste opnames aan de waterwerken in Hoek van Holland. We filmden een moeilijk droneshot en moesten telkens opnieuw over een brug lopen. Na een hele draaidag met die zware rugzakken in de harde wind was ik doodmoe. En dat was nog maar het begin.
Je speelt Zoë, die gebukt gaat onder een schuldgevoel omdat ze afhaakte om met haar vriendin Lisa mee op pad te gaan. In hoeverre werd jij je personage?
Normaal trek je op het einde van een draaidag de deur van je fictieve evenbeeld toe. Maar dit was een uitzonderlijke situatie: we konden niet naar huis. Ik bleef dus in een wazige zone hangen. Ik doe niet aan method acting, maar gaandeweg werden Zoë en ik één. Een van de opnameleiders vertelde achteraf op weg naar België dat hij soms niet wist of hij Zoë of Violet in z’n auto had.
Was jij je daar zelf van bewust?
Ja, op een bepaalde manier had ik zelfs gehoopt dat dat zou gebeuren. In Over Water had ik 25 draaidagen van de honderd. Soms zitten daar weken tussen, dan raak je de focus kwijt. In dit geval was ik elke dag op de set. Zo kroop Zoë onder m’n vel. Ik had op het einde het gevoel dat ik afscheid van haar moest nemen. Ik was echt van haar gaan houden.
Klopt het dat jij voor elk personage dat je speelt een biografie schrijft en een plakboek maakt?
Ja hoor. En er is ook een Spotify-lijst van Zoë’s favoriete songs. Ik vind het voor mezelf leuk om een verzameling aan te leggen van foto’s en spullen die bijdragen tot de echtheid van het personage. Voor GR5 moest ik dat zéker doen, omdat ik nog nooit zo’n grote rol had gehad.
Was je blij dat je eens niet ‘dochter van’ of ‘liefje van’ moest spelen?
Dat niet per se, het ligt genuanceerder dan dat. Elke vrouw is per definitie een dochter van haar ouders. Maar het is een verademing als het niet alleen maar dát is. Een personage moet de kans krijgen zich te ontwikkelen. Dat ik vooral dochters heb gespeeld, heeft natuurlijk ook te maken met de leeftijd.
Vooral getormenteerde dochters dan. In Salamander vloog je moeder de lucht in, in Over Water verpestte John Beckers alle gezinsgeluk.
En die personages slaan dan ook nog eens stevig aan het puberen en krijgen een liefje, met wie het gegarandeerd fout loopt. Been there, done that. Maar nu krijg ik volop de kans om andere rollen te spelen. Kijk naar Zoë: in het begin van het verhaal draagt ze een pantser, maar gaandeweg laat ze dat vallen en groeit haar sterke karakter. Net als mijn personage in de nieuwe Eén-reeks Black-Out. Daarin ben ik een extreemrechtse milieuactiviste.
Een wát?
Het is een bijzondere combinatie, maar ze bestaat. Mijn personage gaat op missie om de wereld beter te maken, ook al heeft ze een foute ideologie. Sinds een tijdje wordt dat soort vrouwen ook in scenario’s
‘‘Ik was eigenlijk van niets onder de indruk toen ik mijn tv-debuut maakte bij ‘Salamander’. Misschien was dat wel mijn redding: ik wist gewoon niet waar ik aan begon.’’
‘‘Soms verdenk ik de echte wereld ervan in onze scenario’s te komen neuzen. Tijdens de opnames van ‘Black-Out’ was er écht sprake van een mogelijke blackout. En de echte war on drugs liep ook gelijk met de opnames van ‘Over Water’.’’
geschreven. Alleen moet men eens afleren om dergelijke types voor te stellen als stoere, kortgeschoren vrouwen met tattoo’s.
Zoals Lisbeth Salander uit de Millenniumtrilogie.
Zoiets, ja. Ik heb zo’n beschrijving van een personage al drie keer zien passeren. Terwijl het niet strookt met de realiteit. Dergelijke vrouwen kunnen toch ook doorsnee figuren zijn die in je buurt wonen? Kijk naar het nieuws: hooggeplaatste heteromannen zien een bedreiging in Greta Thunberg of Anuna De Wever. Dat zijn niet bepaald Lisbeth Salander-types.
De meeste mensen leerden je kennen dankzij Salamander. Is alles wat je doet een gevolg van die reeks?
Moeilijk te zeggen. Ik zou eerder zeggen dat alles een gevolg is van De Kopergietery in Gent, waar ik als 6-jarige werd gedropt. Een vriend van mama dacht dat jeugdtheater iets voor mij was. Ik had snel de smaak te pakken, maar puur om het plezier. Als tv-makers jongeren nodig hebben, kloppen ze vaak daar aan, of bij Fabuleus in Leuven. Zo belandde ik in Salamander.
Je moeder is Inge Coleman, costume designer voor talloze reeksen. Heb je al met haar samengewerkt?
Ja, bij Salamander. Dat was grappig, omdat we ons allebei een beetje onwennig voelden. Terwijl ze mij, net als de rest van de cast, gewoon moest kleden. En me verder vooral moest laten doen (lacht). Bij moeilijke scènes ging ze ook even weg, want het geeft best een creepy gevoel dat je moeder naar je staat te kijken. Alsof je je extra wilt bewijzen, snap je?
Hoe was het om je tv-debuut meteen in een reeks als Salamander te maken?
Ik had geen Alice in Wonderland-gevoel. En ook al heb ik een enorme bewondering voor het talent en de werkethiek van Filip Peeters, ik was ook niet echt starstruck. Ik was eigenlijk van niets onder de indruk (lacht). Wellicht omdat ik toen compleet onervaren was op televisievlak. Misschien was dat wel mijn redding: ik wist gewoon niet waar ik aan begon. Ik wist zelfs niet wat een callsheet was (de dagplanning, red.) of hoe je scenario’s moest interpreteren. Ik speelde zo’n beetje naar eigen goeddunken.
Je hebt er intussen een lange acteeropleiding in Maastricht opzitten. Je omschreef die periode als een vroege midlifecrisis.
Ik denk dat dat voor velen zo aanvoelde. Het is een kwetsbare opleiding, waarin je intens met anderen samenwerkt en jezelf beter leert kennen. Tijdens dat eerste jaar kwam dat hard binnen, omdat ik nog nooit zo hard met mezelf was bezig geweest. Je doet veel aan zelfreflectie. Maar eens je daardoor bent gefietst, valt het mee. Op psychologisch vlak helpt zo’n opleiding om een groot empathisch vermogen te ontwikkelen.
In je thuisbasis Wetteren startte je in 2016 met Short Wood, een theater- en filmfestival in de tuin van je ouderlijk huis. Dat klinkt wel héél ambitieus.
Goh, het begon uit nieuwsgierigheid. In Maastricht zaten we in een bubbel, we hadden geen idee waar studenten van andere opleidingen mee bezig waren. Short Wood begon kleinschalig, als een podium waar studenten hun stukken speelden. Maar ondertussen is het zoveel meer. Bij de laatste editie hadden we 500 toeschouwers. Gelukkig kunnen we die huisvesten in een grote loods. Wij wonen immers in een oude boomkwekerij met serres. Er zijn bossen en vijvers. Het is wel altijd opletten met het weer. Vorig jaar speelden de acteurs van Olympique Dramatique hun afstudeerproject toen het bloedheet was. Toen de grote poort omhoog ging, kwam Geert Van Rampelberg badend in het zweet naar buiten.
Ik las dat je heel graag ooit in een kostuumdrama wilt spelen.
Een van m’n lievelingsboeken is Madame Bovary. Als kind vond ik dat verhaal vooral sprookjesachtig, en daarom wou ik het naspelen. Als volwassene besef je vooral de verschrikkelijke tragiek van dat verhaal. Vrouwen werden tot begin vorige eeuw ingesnoerd, letterlijk en figuurlijk. Ze kregen amper bewegingsruimte. Ik zou nu een kostuumdrama doen om dát te laten zien.
Duiken onnodig onderdanige vrouwen nog steeds op in fictieprojecten?
Jawel, maar er is beweging alom. Gelukkig maar. Ik ben iemand die projecten om die reden al eens afzegt, omdat ik vind dat je als maker een bepaalde verantwoordelijkheid draagt. De wereld is nu eindelijk volop aan het veranderen. Dat kan alleen maar slagen als iedereen z’n steentje bijdraagt. Toch?
Heeft fictie zo’n grote impact?
Daar ben ik zeker van. Kijk eens naar de soaps? Daarin zie je acteurs met een kleurtje passeren. Of zelfs een transgender. Als ze dat dagelijks in hun huiskamer te zoen krijgen, gaan mensen dat normaal vinden. Zo moet het ook ‘genormaliseerd’ worden dat vrouwen ook sterk kunnen zijn. Er zijn natuurlijk ook vrouwen die bepaalde patronen in stand houden. Zo kan ik niet begrijpen dat een vrouw voor Donald Trump stemt. Maar er is een grote groep vrouwen in de VS die het vrouw-aan-de-haard-principe genegen is. Die vrouwen hebben geen behoefte aan onafhankelijkheid. #MeToo creëerde een groter bewustzijn bij vrouwen, maar we zijn er nog lang niet. Kijk naar de eer die Roman Polanski te beurt viel op de Césars. Ik kan me er soms kwaad in maken. Maar het patroon is eeuwenoud, dat knip je niet zomaar door. Maar we zijn op de goede weg. Op dat vlak hadden we bij GR5 niet te klagen.
En dan moet Black-Out nog volgen.
Die reeks, een politieke actiethriller rond een nationale elektriciteitspanne, is redelijk profetisch. Tijdens de opnames was er écht sprake van een mogelijke black-out. En in het verhaal zit een vrouwelijke premier. Die hebben we nu ook. Soms verdenk ik de echte wereld ervan in onze scenario’s te komen neuzen. De echte war on drugs in Antwerpen liep ook gelijk met de opnames van Over Water.
Besef je wel hoe vlot je carrière loopt?
Ik besefte vooral niet dat ik een heel jaar op zondagavond met m’n kop op televisie zou komen (lacht). Theaterwerk komt er ook nog aan. En ik speel mee in de nieuwe Vier-reeks Fuck You Very Much. Daarin ben ik het lief van Evelien Bosmans, een filmstudente met een voorliefde voor erotische horrorfilms. Grappig en absurd tegelijk. Dus ja… ik ben dankbaar voor alle kansen.