Vrede met de wereld

(maar niet echt)

Zoveel aversie wekt de figuur van Morrissey bij velen op, dat de objectieve beoordeling van recent werk er wel eens onder geleden heeft. Want ja: dat coveralbum California Son mocht dan een teken van bloedarmoede zijn, het was ook een plaat met heel mooie momenten. En nee: de voormalige Smithsstem is zijn scherpe pen niet verloren. Dat bewijst I Am Not a Dog on a Chain, een album dat hij vulde met eigen songs die tot zijn beste in jaren behoren. En toch begint het opnieuw met een provocatie: die duidelijke oproep in Jim, Jim Falls dat, mocht je er een einde aan willen maken, dat misschien geen slecht idee is. Maar het is een goeie song en er volgen er nog betere. Love Is On It’s Way Out is een mooi gezongen popsong met een ondertoon van melancholie, Bobby, Don’t You Think They Know was een goeie eerste single, waarin The Mozzer zich met plezier liet overklassen door de krachtige duetstem van veterane Thelma Houston. En het bijna acht minuten lange, op een marsritme deinende The Secret of Music is op zijn minst intrigerend. Oude thema’s van non-conformisme steken weer de kop op in de speels klinkende titelsong en in What Kind of People Live in these Houses, een song die zo melodieus rinkelt dat het lijkt alsof Morrissey weer helemaal vrede heeft met de wereld. Berg dat idee maar op: onder deze goede songs en tot de verbeelding sprekende songtitels zitten weer uitdagende teksten, vaak cynisch en gevuld met cultuurpessimisme, die zijn imago van oude zeurpiet bevestigen. Gedoopt in een eighties-geluid dat leentjebuur speelt bij elektropop en prille techno, is Dog on a Chain Morrissey’s beste album sinds You are the Quarry uit 2004. (sv)

ROCK MORRISSEY I Am Not a Dog on a Chain ★★★★è