Het driegeslacht Everts

Harry (68), Stefan (47) en Liam (15), motorcrossers in hart en nieren met in totaal veertien wereldtitels op het palmares

Liam Everts (15) is geboren om te motorcrossen. Wat wil je ook, als je grootvader Harry (68) vier keer wereldkampioen werd en je vader Stefan (47) met tien wereldtitels nog altijd te boek staat als de beste motorcrosser aller tijden? Maar nu wil Liam vooral zo snel mogelijk zijn eigen voornaam maken. Op het circuit legde Everts junior de voorbije weken zijn opa en papa al het zwijgen op. En ook tijdens een geanimeerd gesprek aan de keukentafel laat Liam zich niet onbetuigd.

De familie Everts heeft een moeilijk jaar achter de rug. Vader Stefan keek de dood recht in de ogen na een malaria-infectie eind 2018 en raakte zeven tenen kwijt. Ondertussen probeerde zoon Liam onder de vleugels van grootvader Harry zijn zinnen te verzetten op de motor, maar zijn geringe lengte – 1m60 – speelde hem parten in zijn debuutjaar in de EMX125-klasse. Maar een Everts geeft nooit op. Een jaar later is de hemel helemaal opgeklaard boven Lummen. Dankzij een spectaculaire groeischeut – tien centimeter erbij – crosst Liam als herboren rond. Met deze maand een eerste zege in de EMX125 en een veelbelovend debuut (zesde) in de hogere EMX250-klasse tot gevolg. En Stefan heeft na een nieuwe operatie aan de voeten eindelijk uitzicht op een leefbare toekomst.

Stefan: “Vorige week donderdag ben ik in Herentals opnieuw onder het mes gegaan. De onderkant van mijn rechtervoet werd afgevijld. Dat was nodig omdat ik aan die voet geen tenen meer heb en mijn gewrichten alle druk moesten opvangen. Door een breder draagvlak te creëren zou ik minder pijn moeten hebben. Ook mijn linkervoet is bijgewerkt en mijn hielen zijn opgekuist.”

“Die operatie was echt noodzakelijk, want ik had nog altijd te veel pijn om normaal door het leven te kunnen gaan. Ik was zelfs gestopt met pijnstillers te nemen, want het maakte geen verschil. De operatie is goed verlopen, maar mijn voeten zijn nog erg gevoelig. De dokter had vooraf al gewaarschuwd dat het twee weken zou duren vooraleer ik weer op de been zou zijn. Maar ik ga sowieso het huis niet uit, want ik ben extreem bang dat ik nu ook nog het coronavirus zou oplopen. Ik hou me dus strikt aan de quarantaine.”

Liam: “Toen papa vorig jaar net uit het ziekenhuis kwam, was dat vreselijk. Hij zat onder de morfine en dat sloeg door op zijn gedrag. Ik herkende hem niet meer. Ik vond het moeilijk om hem te bezoeken.”

Stefan: “Het heeft niet veel gescheeld of ik lag onder de grond. Daarom probeer ik nu van alles dubbel zo hard te genieten. Ik ben héél dankbaar dat ik dit met hem nog kan meemaken.”

Logisch dat de emoties hoog oplaaiden toen Liam begin deze maand zijn eerste zege in de EMX125 pakte. In het Engelse Matterley Bassin, nota bene de plaats waar jij je laatste GP won, Stefan.

Stefan: “Ik kan moeilijk beschrijven wat er door mij heenging

toen hij op dat podium stond. De locatie maakte het al bijzonder, maar ik was vooral geëmotioneerd door wat hij op de motor had laten zien. Technisch van een heel hoog niveau en tactisch zoals een grote. Bepaalde passages reed hij exact zoals ik ze zelf veertien jaar eerder had genomen. Dan zie je toch de klasse.”

Harry: “Als opa beleef ik zo’n zege nog intenser dan als vader. En wat straf is: ik ben niet nerveus als Liam rijdt. Vroeger bij Stefan was ik telkens op van de zenuwen. Ik moest pillen nemen tegen de stress. Twee maanden geleden ben ik daar voor het eerst mee gestopt.”

Liam: “Ik heb mijn eerste zege meteen aan mijn vader opgedragen. Papa doet zo veel voor mij. Hij heeft vorig jaar ook zo veel afgezien. Dat is wel het minste wat ik voor hem kon doen.”

Je rijdt ook rond met je vaders legendarische nummer 72.

Liam: “Ik heb daar nochtans nooit zelf voor gekozen. Ik wilde liever een ander nummer.”

Stefan: “Maar ik heb hem gepusht om toch mijn nummer over te nemen. Bij mijn pensioen in 2006 had WK-promotor Youthstream als eerbetoon beslist dat nooit een andere crosser nog met dat nummer zou mogen rijden, tenzij mij eigen zoon. Het heeft mij wel wat moeite gekost om Liam ervan te overtuigen, maar ik ben blij dat hij het toch voor mij heeft gedaan.”

Liam: “Nu lig ik er niet meer wakker van. Het is mooi voor de fans en de media.”

Elke week met de achternaam ‘Everts’ aan de start staan van een motorcross, dat is elke keer opnieuw de vraag krijgen hoeveel wereldtitels je ooit zal winnen. Hoe ga je met die druk om?

Liam: “Ik heb het daar héél moeilijk mee gehad. Ik dacht ook dat ik als 13-jarige wel eventjes al die 18-jarige concurrenten naar huis zou rijden. Maar dat lukte uiteraard niet. Nu heb ik de knop omgedraaid. Ik probeer gewoon mijn ding te doen. Natuurlijk droom ik ervan om ooit wereldkampioen worden, maar alles op zijn tijd. Ik wil vooral mijn eigen voornaam maken.”

Stefan: “In het begin van mijn carrière was ik ook de zoon van Harry. Dat gaat bij Liam ook nog even zo zijn. Maar over een aantal jaren zullen ze mij aanspreken als de vader van Liam.”

Wie van de drie heeft het meeste talent?

Harry: “Moeilijk te zeggen. Stefan was ook enorm getalenteerd. Wat wel opvalt: we hebben alle drie dezelfde stijl. De positie op de motor, de manier van bochten nemen, onze houding… Als je wedstrijdbeelden van ons drie naast elkaar legt, zie je drie bijna exacte kopieën.”

Stefan: “Liam staat op dit moment drie jaar verder dan ik. Maar dat garandeert niets voor de toekomst. Vorig jaar was hij in zijn rookieseizoen bij de 125cc een van de jongste, kleinste en lichtste deelnemers. Deze winter heeft hij een groeischeut van tien centimeter gehad en je ziet dit seizoen meteen het verschil. Hij gaat ook niet meer naar school en volgt nu thuisonderwijs, waardoor hij nog efficiënter kan trainen.”

Stefan, je werd vroeger gecoacht door je vader Harry. Pak je het nu op dezelfde manier aan wanneer jij je zoon Liam coacht?

Stefan: “De basisregels van de motorcross zijn tijdloos. Maar op het vlak van communicatie probeer ik het toch beter te doen. Ik heb mijn vader vaak verwenst, we hebben veel ruzie gemaakt.”

Harry: “Ik was altijd kortaf, Stefan kan het rustiger uitleggen.”

Stefan: “Als ik voel dat ik kwaad word op Liam, probeer ik mij toch in te houden in plaats van meteen de hakbijl boven te halen.”

Harry: “Die fout heb ik wel gemaakt.”

“Mijn voeten zijn nog erg gevoelig na de jongste operatie, maar ik ga sowieso niet het huis uit. Ik ben extreem bang dat ik nu ook nog corona zou oplopen.” Stefan Everts

“Toen papa vorig jaar net uit het ziekenhuis kwam, zat hij onder de morfine en dat sloeg door op zijn gedrag. Ik herkende hem niet meer.” Liam Everts

Liam: (mengt zich plots hevig in

de discussie) “Maar tijdens de tijdstraining vorig weekend was je toch aan het doorslaan. Je stond bijna zoals in de jaren zestig op het parcours. En maar roepen! Dat ging erover. En in Matterley Bassin was je vlak voor de race altijd maar aan het ijsberen. Om de drie seconden liep je de camper binnen en buiten. Tot ik hem vroeg: Wat ben je nu nog aan het doen? Alles is toch in orde?”

Stefan: “Hij lacht mij dan altijd uit. Ik maak me veel te veel zorgen. Toen ik zelf nog racete, was ik ijzig kalm, nu heb ik de meeste stress van iedereen. Het is Liam die mij moet kalmeren.”

Durft het ook al eens clashen tussen Stefan en Liam zoals het vroeger clashte tussen Stefan en Harry?

Stefan: “Als ik hem echt kwaad wil maken, hou ik mij niet in. Soms moet je eens boel maken om een reactie uit te lokken. Toen zijn tweede reeks in de eerste cross van het jaar niet goed was, ben ik een hele week echt boos op hem geweest. Maar de week nadien blies hij in Hawkstone Park iedereen naar huis. Dat heeft dan toch geholpen.”

Dan wil jij je extra bewijzen tegenover je vader, Liam?

Liam: “Dan denk ik: Val toch gewoon kapot, ik rijd mijn eigen race en zal eens iets laten zien. En wat ga je dan zeggen? Maar ook al win ik twee reeksen met 40 seconden voorsprong, dan zal er nog altijd iets zijn dat beter moet van hem.” Stefan: “Dat was bij mij vroeger ook zo.”

Harry: “Dat is de enige manier. Af en toe moet er streng opgetreden worden. Ik kreeg vroeger vaak opmerkingen dat het niet normaal was hoe hard ik Stefan behandelde. Zo heb ik hem eens in Portugal voor de race een uur laten opwarmen bij veertig graden. Ze zeiden dat ik zot was. Maar hij won wel de GP, hé.”

Begrijp je nu beter waarom je vader zo streng voor je was, Stefan?

Stefan: “Ik heb al veel langer begrepen dat zijn manier van werken mij zo ver heeft gedreven in mijn prestaties. Zonder de hardheid van mijn vader zou ik wel wereldtitels hebben gewonnen, maar het zouden er geen tien geweest zijn. Dankzij hem heb ik leren knokken in moeilijke omstandigheden. Goed is nooit goed genoeg.”

Liam: “Nooit is wat ik doe perfect voor hem. Direct na elke race komt hij met kritiek.”

Stefan: “En toch denk ik dat je vorige week zondag op het podium had kunnen staan. Lap, nu zijn we weer vertrokken.” (lacht)

Een Everts die het opnieuw goed doet in het motorcross, dat zal ongetwijfeld populariteit meebrengen?

Stefan: “De motorcross was bijna doodgebloed in België, maar nu broeit er opnieuw iets. In Valkenswaard waren plots veel van mijn oude fans opnieuw aanwezig. En Liam zal ook een nieuw en jeugdig publiek aantrekken. De toekomst oogt mooi, maar we zijn er nog niet.”

“Ik ben niet nerveus als Liam rijdt. Vroeger bij Stefan was ik telkens op van de zenuwen. Ik moest pillen nemen tegen de stress.” Harry Everts