Verlangen naar 2021

Tokio 2020 wordt uitgesteld tot 2021. Geen zinnig mens die zich niet achter dit uitstel kan scharen. Het was slechts een kwestie van tijd vooraleer het IOC zou plooien. Tienduizend atleten, een veelvoud aan vrijwilligers en miljoenen toeschouwers vanuit alle windhoeken op één locatie samenbrengen neigde naar humanitaire en medische waanzin. Daarmee sneuvelt ook het vierjaarlijkse pronkstuk van all things athletic. De Tour en Wimbledon blijven – tegen hoeveel beter weten in? – nog overeind, maar ook dat duo zal weldra sneuvelen door a big disease with

a little name. De heerlijkste der sportzomers zal ons dus uitsluitend lege stadions, gefrustreerde atleten en dolende fans bieden.

Nochtans snakt de wereld net nu volop naar de verzoenende kracht van sport. Wij zijn op naïeve, lichtjes Bond zonder Naamachtige manier ontvankelijk voor de romantiek van beschilderde smoelen, bevlagde gevels en verbroederende supporters de traditionele randverschijnselen van grote sportevenementen. Overheidsgestuurde dopingsystemen, buitensporige lonen, inhalige makelaars, corrupte heertjes op hun Zwitserse hoofdkantoren: de topsport is niet vrij van zonden, maar als de bal rolt of de Vlam brandt, ontstaat een mondiale verbondenheid.

Connecting people: dat is de onuitgesproken boodschap van sport. Qua impact op het Bruto Nationaal Geluk kan niets op tegen een grensoverschrijdend voetbaltoernooi of een olympische editie, maar de coronacrisis gunt ons zelfs die troost niet.

Steek een thermometer in de mondiale psyche en om de vier jaar komt het spul er roodgloeiend van sportkoorts weer uit. Dit keer ligt de wereld aan de ketting van een ander soort koorts, ontstaan op een Chinese markt, verspreid naar alle continenten. Terwijl de nood het hoogst is, blijven fiets, voetbal of spike evenwel op stal. De vierjaarlijkse sportovervloed is opgedroogd. Het wordt een zomer vol lange en lege dagen, al blijft dat atletische leed verwaarloosbaar in het licht van een humanitaire catastrofe.

Er is verbazingwekkend weinig nodig om zoveel moois te creëren. Een stel jongens en meisjes in korte broek volstaat, maar anno 2020 heeft de mensheid andere zorgen. De olympische retoriek over de broederschap der volkeren klinkt vaak hol, hypocriet en potsierlijk, maar wanneer in 2021 boven een Japanse tribune de Vlam zal ontbranden, zal sport meer dan ooit voorheen zijn soft power tonen. Is dat een troost? Toch wel.