Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De flat van kunstenaar Jozef Peeters is een verborgen parel”
Film over appartement abstract schilder op komst, Letterenhuis organiseert rondleidingen
De kunstenaarsflat van Jozef Peeters (1895-1960): nooit van gehoord, laat staan gezien? Dan mist u een van de artistieke wonderen van Antwerpen. Ritchie Vermeire maakte er een film over. Tegen de zomer moet de verborgen parel aan de Scheldekaaien opnieuw te bezoeken zijn.
“Eerlijk, ik kende de flat ook niet”, verklapt Ritchie Vemeire, die op de veiligheidsdienst van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen (KMSKA) werkt. In nevenberoep draait hij clips en virtual reality en droomt hij van een carrière als cineast. Zijn eerste kortfilm Rose (2015), over een jong meisje dat aan een zeldzame bloedziekte lijdt, ging de festivals af en sleepte een dozijn prijzen in de wacht.
Aan opvolger In de schaduw van
Jozef Peeters werkte hij bijna twee jaar. Het was meteen zijn afstudeerproject in het deeltijds kunstonderwijs aan de Antwerpse Academie. “Eerst dacht ik een documentaire te maken over de carrière van de Antwerpse pionier van de abstracte kunst, maar ik heb me geconcentreerd op zijn bijzondere atelierflat, die hij helemaal zelf inrichtte vanaf 1927. De film vertelt hoe Peeters er zich in terugtrok om zijn zieke vrouw te verzorgen en zijn kinderen op te voeden. Na zijn dood in 1960 offerde zijn dochter Godelieve haar leven op om de flat te redden. De film is ook haar moedig verhaal geworden.”
De flat in een sociale blok op de De Gerlachekaai 8 leerde Ritchie Vermeire kennen toen hij als veiligheidsagent van het KMSKA rondleidingen vergezelde. “Tot dan hield ik niet zo van abstracte kunst, maar toen ik de muurschilderingen en op maat gemaakte meubels zag, geraakte ik in de ban. Sindsdien heb ik zelfs abstracte kunst gekocht”, bekent hij.
Miskend
Gedurende twee jaar interviewde hij kenners van Jozef Peeters en kennissen van zijn dochter Godelieve. Zo komt Paul Van Hoeydonck aan het woord die vertelt hoe de totaal miskende Peeters op het einde van zijn leven opbloeide door zijn contact met de jonge generatie kunstenaars van G58 die
hem erkenden als de grondlegger van de abstracte kunst in België.
Ontroerend is ook het verhaal van Marc en Claudine uit Temse, de toeverlaat van Godelieve na de dood van haar vader en de breuk met haar broer Maarten die met een deel van de artistieke erfenis naar Amerika was verhuisd. Zij getuigden hoe Godelieve zichzelf wegcijferde, met slechts één doel: het baanbrekende werk van haar vader en vooral de atelierflat te bewaren voor het nageslacht. Daar slaagde zij in, want toen ze op 4 mei 2009 stierf, had ze de flat laten
beschermen en ze testamentair overgemaakt aan het stadsbestuur onder de voorwaarde dat ze toegankelijk zou worden voor kunstliefhebbers.
“Ze stierf in het bed dat haar vader ontworpen had, omringd door zijn kunst. Mijn film wil haar promotiewerk bescheiden verderzetten”, zegt Ritchie Vermeire, die hoopt dat zijn documentaire, net zoals zijn vorige film Rose twintig minuten lang, opgepikt zal worden door kortfilmfestivals in binnenen buitenland. Na die tournee wil hij hem beschikbaar maken via
YouTube en aan de Stad Antwerpen aanbieden.
Intussen is Vermeire al gestart met zijn derde filmproject. Het scenario is klaar, een korte fictiefilm rond het thema van misbruik en zelfmoord, waarvoor hij uit eigen leven putte. Barbara Sarafian en Frank Focketyn contacteerde hij al voor de hoofdrollen. Bij het Filmfonds diende hij voor het eerst een subsidiedossier in. De rest van het budget denkt hij met crowdfunding en eigen investeringen rond te krijgen.